Πολιτικοί αρχηγοί σε ομηρία, κοινωνία σε απόγνωση

Σε μια περίοδο όπου η ελληνική κοινωνία περιμένει από τις πολιτικές ηγεσίες και ιδιαίτερα τους αρχηγούς των κομμάτων, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, να διαχειριστούν μια κρίση που όμοια της δεν έχει βιώσει ο πλανήτης, βλέπουν ηγέτες εγκλωβισμένους στην μικροπολιτική των κομματικών μηχανισμών, αποδεικνύοντας δυστυχώς την ανεπάρκεια τους.

του ΣΠΥΡΟΥ ΣΙΔΕΡΗ

Οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων, χωρίς όραμα, σχέδιο και διάθεση να οδηγήσουν την Ελλάδα σε μια αναγκαία βαθιά και πολυεπίπεδη ανασυγκρότηση με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, αναλώνονται σ’ αυτό που μπορούν να διαχειριστούν, την μικροπολιτική και τους εσωκομματικούς διαγκωνισμούς, αφήνοντας τους πολίτες και την κοινωνία σε απόγνωση.

Τα όσα συνέβησαν τις πρώτες μέρες του νέου έτους, ήρθαν να επιβεβαιώσουν με εμφατικό τρόπο την ανεπάρκεια των ηγετών των πολιτικών σχηματισμών της χώρας να οδηγήσουν με ασφάλεια τους πολίτες μέσα από την υγειονομική κρίση και τα επακόλουθα της σε οικονομία, εργασία, εκπαίδευση, κοινωνική δικαιοσύνη.

Ο τελευταίος, μόνο κατ’ όνομα, ανασχηματισμός της Κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ανέδειξε την αδυναμία του Πρωθυπουργού να αποφασίζει αυτό που ορίζεται ως αρμοδιότητα του, τον διορισμό και την παύση των μελών της κυβέρνησης του.

Μια απλή ανάγνωση των αλλαγών στα μέλη της Κυβέρνησης, δείχνει ατολμία, εξάρτηση από πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, απομάκρυνση από την πραγματικότητα των πολιτών. Με τη νέα σύνθεση της κυβέρνησης ισχυροποιήθηκε η σκληρή δεξιά ξεπερνώντας τα όρια της ακροδεξιάς. Ο πρώην Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είναι και επίσημα ο διαμορφωτής των πολιτικών του Κυριάκου Μητσοτάκη καθώς πάνω από 5 υπουργοί είναι δικοί του όπως και οι τρεις κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του κόμματος. Τυχαίο; Μάλλον όχι.

Η μετριοπαθής πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας κυβερνητικά είναι χαμένη, ενώ ο έτερος πρώην Πρωθυπουργός και εκφραστής της μεγάλης βάσης του κόμματος Κώστας Καραμανλής φαίνεται να μην έχει ουσιαστικό λόγο στο κυβερνητικό σχήμα.

Με το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές, που ο ίδιος θα αποφασίσει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να συσπειρώσει τον σκληρό πυρήνα της δεξιάς και ακροδεξιάς της κοινωνίας και του κόμματος του, ενώ ακολουθεί την νεοφιλελεύθερη ατζέντα που του επιβάλλουν (;) τα επιχειρηματικά κέντρα που τον στηρίζουν ποικιλοτρόπως.

Όμηρος των πολιτικών ισορροπιών, σ’ ένα κόμμα που δεν ορίζει, και επιχειρηματικών κύκλων που τους έχει υποσχεθεί προεκλογικά τον ουρανό με τ’ άστρα για να έχει την στήριξη τους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μοιάζει, αν δεν είναι, ήδη μαριονέτα στην πολιτική σκηνή.

Στον αντίποδα ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και πρώην Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, προσπαθεί, ενάμιση χρόνο μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2019 από τη Νέα Δημοκρατία, να βρει τον αντιπολιτευτικό του βηματισμό και να αναδιοργανώσει το κόμμα του. Εις μάτην όμως.

Πέρασαν περισσότεροι από έξι μήνες για να αναλύσουν τα αίτια της ήττας στις εκλογές, επιβεβαιώνοντας τελικά ότι η μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί ένα περίκλειστο αυτοαναφορικό πολιτικό σχηματισμό, ναρκισσιστικό, με πλήρη άγνοια της κοινωνικής πραγματικότητας, με το ενδιαφέρον να εστιάζεται σε ζητήματα που δεν αποτελούν κεντρικό διακύβευμα της κοινωνίας. Ακόμα και οι αλλαγές που επιχείρησε στο όργανα του κόμματος ο Τσίπρας, έμοιαζε περισσότερο με διευθέτηση των τάσεων και των ομάδων, παρά με ανανέωση και απόδοση ευθυνών σε όσα στελέχη οδήγησαν το κόμμα σε εκλογική ήττα.

Ακόμα κι όσες πρωτοβουλίες πήρε ο Αλέξης Τσίπρας ασκώντας αντιπολίτευση στην όντως προβληματική διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ακυρώθηκαν από κινήσεις και δηλώσεις στελεχών του κόμματος, αποδυναμώνοντας έτσι το ήδη αδύναμο προφίλ του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που αναμφίβολα ήταν ο κυρίως υπεύθυνος για την εκτόξευση του κόμματος στην εξουσία, βρίσκεται όμηρος μικροπολιτικών συμφερόντων, ιδεοληπτικών τάσεων και αμφίβολης επάρκειας στελεχών, απομακρυνόμενος από τα κυρίαρχα ζητήματα των πολιτών. Επιπλέον έχει χαθεί όχι μόνο από τη ρητορική αλλά και από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, και του Προέδρου του η φρεσκάδα, το όραμα, το σχέδιο για μια νέα διακυβέρνηση, υπονομεύοντας την διεύρυνση και εμποδίζοντας την μετεξέλιξη του.

Στο έτερο κόμμα της κεντροαριστεράς, το ΚΙΝΑΛ, η Πρόεδρος του Φώφη Γεννηματά, προσπαθεί να κρατηθεί στην ηγεσία ενός διχασμένου κόμματος, φάντασμα του λαμπρού παρελθόντος του, ακολουθώντας τις επιταγές πότε της δεξιάς του πτέρυγας και πότε της αριστερής του, με μόνο στόχο να μην διαλυθεί το κόμμα κι όχι για να υπηρετήσει τους πολίτες, όμηρος της ματαιοδοξίας της Προέδρου του.

Τέλος το έτερο παραδοσιακό κοινοβουλευτικό κόμμα το ΚΚΕ, παραμένει σταθερά προσηλωμένο σε πολιτικές και ρητορικές μιας άλλης εποχής, όμηρος του φόβου να αντιμετωπίσει το παρόν

Αναδημοσίευση από το ibna.gr