Παρασκήνιο: Ο Χρυσοχοϊδης, το “Βήμα” και το Μαξίμου

Όταν, κατά την τελετή παράδοσης παραλαβής του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη από τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη στον Τάκη Θεοδωρικάκο, ο πρώτος είπε πως αποχωρεί από την θέση του αλλά “παραμένει στον δημόσιο βίο”, ελάχιστοι έδωσαν σημασία στην συγκεκριμένη αποστροφή. Την θεώρησαν λόγια “πληγωμένου ανδρός”. Η αποπομπή του από το κυβερνητικό σχήμα προφανώς του στοίχισε, ιδιαίτερα όταν μέχρι πριν μερικούς μήνες λάμβανε δημοσίως τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού για το έργο του.

Όσοι, ωστόσο, διάβασαν τις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου άρχισαν να αντιλαμβάνονται τι εννοούσε ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης. Ένα αναλυτικό ρεπορτάζ-εγκώμιο στα “Νέα του Σαββατοκύριακου”, κυρίως, όμως, αυτά που δημοσιεύματα στην “Καθημερινή” και το “Βήμα της Κυριακής”, είναι μάλλον ενδεικτικά των προθέσεων του τέως υπουργού Προστασίας του Πολίτη να μην αφήσει αναπάντητο τον εξοβελισμό του από την κυβέρνηση.

Τα δημοσιεύματα εστιάζουν την κριτική τους στον γενικό γραμματέα του πρωθυπουργικού γραφείου Γρηγόρη Δημητριάδη, θεωρώντας τον υπεύθυνο για την αποπομπή Χρυσοχοϊδη λόγω της γνωστής και παλαιάς κόντρας τους. Οι αιχμές, όμως, στρέφονται, τελικά, κατά του ίδιου του πρωθυπουργού.

Ωστόσο δεν ήταν μόνο ο κ. Δημητριάδης που θεωρούσε αναγκαία την αποχώρηση Χρυσοχοϊδη, πολλά στελέχη και σύμβουλοι του πρωθυπουργού είχαν την ίδια πρόταση, και σε κάθε περίπτωση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε ακριβώς την ίδια άποψη. Η απόφαση ήταν εν τέλει δική του.

Όπως αναφέρεται στο editorial του κυριακάτικου “Βήματος”:

Σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφι, «οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά». Το συγκεκριμένο αξίωμα φαίνεται να καταδιώκει τις τελευταίες εβδομάδες τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του.

Οι καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου αποκάλυψαν δυσλειτουργίες, ελλείμματα και πρόνοιες αναντίστοιχες των απειλών που συνήθως συνοδεύουν τα θερμά μεσογειακά καλοκαίρια. Χωρίς αμφιβολία άφησαν τραύμα βαθύ πίσω τους, θάμπωσαν την εικόνα της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης και άσκησαν αφόρητη πολιτική πίεση στον κ. Μητσοτάκη.

Υπό το βάρος αυτής προέβη στην κίνηση του ανασχηματισμού, με προφανή σκοπό να αποδώσει ευθύνες και δι’ αυτών να αμβλύνει τις δυσμενείς εντυπώσεις που επικράτησαν στην κοινή γνώμη.

Ολα ωστόσο είναι φανερό ότι εξελίχθηκαν γρήγορα, σε συνθήκες έντασης και πανικού για τη δεδομένη φθορά και τις πολιτικές συνέπειες των καταστροφικών γεγονότων, χωρίς καθαρό μυαλό και με την αξιολόγηση των προσώπων εν πολλοίς υπονομευμένη από προηγούμενες εντυπώσεις ή από άλλες επιδιώξεις που μπορεί να έκρυβαν οι εισηγητές και οι υποβολείς των αλλαγών.

Δεν εξηγείται άλλωστε λογικά η αλυσίδα των αλλαγών στην κυβέρνηση, ούτε βεβαίως η επιλογή του κ. Αποστολάκη να ηγηθεί του νέου υπουργείου Πολιτικής Προστασίας.

Οσο αγαθές κι αν ήταν οι προθέσεις, όφειλαν οι εισηγητές και οι εμπνευστές της ιδέας τοποθέτησης ενός προσώπου της άλλης πλευράς να έχουν διασφαλίσει πλήρως την αποδοχή της και μετά να προχωρήσουν στις επίσημες ανακοινώσεις.

Για να μη μιλήσουμε για την «έμπνευση» αυτή καθαυτή και τα προβλήματα που τη συνόδευαν. Σε κάθε περίπτωση, η συγκεκριμένη επιλογή και η διαχείρισή της οδήγησαν σε πρωτοφανές φιάσκο, εξέθεσαν έτι περαιτέρω τον Πρωθυπουργό και κλόνισαν την εμπιστοσύνη των πολιτών προς την κυβέρνηση.

Αλλά δεν ήταν το μόνο ολίσθημα. Οι αντικαταστάσεις και οι μετακινήσεις κυβερνητικών στελεχών επίσης φάνταζαν αναιτιολόγητες, δεν υποστηρίζονταν από τα πεπραγμένα.

Ο κ. Χρυσοχοΐδης φορτώθηκε, χωρίς να έχει την αρμοδιότητα, όλες τις ευθύνες των πυρκαγιών και πετάχθηκε κυριολεκτικά στον κάλαθο των αχρήστων ως άλλη στυμμένη λεμονόκουπα επειδή, κατά τα φαινόμενα, επικράτησε η εδώ και καιρό διακινούμενη αρνητική γνώμη και άποψη του πρωθυπουργικού συμβούλου και πολυπράγμονος ανιψιού – όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από τα εξοπλιστικά μέχρι τις υγειονομικές προμήθειες, από κάτω θα τον βρεις – για αυτόν, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο ήθελε εξαρχής να τον ξεφορτωθεί. Ούτε το άνοιγμα στο Κέντρο που εκπροσωπούσε εκτιμήθηκε, ούτε οι ευρύτεροι συμβολισμοί που εξέπεμπε, ούτε τίποτε άλλο.

Αλλά και η επιλογή του αντικαταστάτη του παράταιρη και ξένη προς τις ανάγκες της περιόδου μοιάζει, καθώς απαιτεί γνώση για το αντικείμενο που δεν υπάρχει, αίσθηση των διεθνών υποχρεώσεων και επαφών που δεν υφίσταται και βεβαίως πνεύμα ηγετικό, που επίσης απουσιάζει, για την εξασφάλιση της συνέχειας και της πειθαρχίας στη συγκεκριμένη ευαίσθητη ζώνη της εσωτερικής ασφάλειας.

Επίσης προβληματική φαντάζει η αντικατάσταση της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας εν μέσω πανδημίας, η μόνη που κατεγράφη στην Ευρώπη. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η κυβέρνηση υπερηφανευόταν για τις επιδόσεις της το προηγούμενο διάστημα.

Αλλά και η αντικατάσταση του κ. Θεοχάρη από τον κ. Κικίλια στο υπουργείο Τουρισμού αστήρικτη δείχνει. Με τις εφετινές επιδόσεις του ελληνικού τουρισμού κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον κ. Θεοχάρη ότι απέτυχε. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν άπαντες γνωρίζουν ότι ο κ. Θεοχάρης είχε οικοδομήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με διεθνείς επενδυτές που είναι έτοιμοι να τοποθετηθούν στην εγχώρια τουριστική αγορά. Αλήθεια, ποια εντύπωση θα αποκομίσουν όλοι αυτοί; Αντί απόδοσης ευσήμων, λοιπόν, ο κ. Θεοχάρης απεπέμφθη, με το απολύτως υποτιμητικό επιχείρημα ότι «καλός ήταν, δεν έχουμε παράπονα, αλλά δεν γινόταν να μείνει εκτός του κυβερνητικού σχήματος ο αντικατασταθείς υπουργός Υγείας».

Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς και άλλα παραδείγματα, όπως και να σημειώσει ότι παρέμειναν στις θέσεις τους πρόσωπα που δεν έχουν μετακινήσει ούτε λιθαράκι στη θητεία τους.

Τώρα η κυβέρνηση μεταδίδει ότι αφήνει πίσω της το φιάσκο του ανασχηματισμού και προτίθεται να μεταφέρει όλο το βάρος της στην Οικονομία, όπου θεωρεί ότι διαθέτει πλεονέκτημα και υπολογίζει να επιτύχει απρόσμενα αποτελέσματα. Εκτός και αν συνεχίσει να καταδιώκεται από το πνεύμα του νόμου του Μέρφι…

Ανάλογη αναφορά με επίθεση κατά του Γρηγόρη Δημητριάδη υπάρχει και στη στήλη “Βηματοδότης”:

Ολοι διερωτώνται ποιος είχε την ιδέα ή καλύτερα την ατυχή έμπνευση της παρ’ ολίγον υπουργοποίησης του Ευάγγελου Αποστολάκη. Απάντηση δεν δίνεται ευθέως, παρά τις πολλές και επίμονες ερωτήσεις μας. Ωστόσο, τα γεγονότα φανερώνουν τουλάχιστον την ευθεία εμπλοκή του Γρηγόρη Δημητριάδη, ανιψιού του Πρωθυπουργού, ο οποίος εκτελεί χρέη γενικού γραμματέα του πρωθυπουργικού γραφείου και αναλαμβάνει όλες τις δύσκολες «ειδικές αποστολές», πολιτικές, επιχειρηματικές και άλλες. Αυτός είναι το πρόσωπο, σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες, που ζήτησε από τον Στέλιο Νικηφοράκη, εκδότη του «Κήρυκα Χανίων», άλλοτε βουλευτή της ΝΔ, στενό συνεργάτη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και μετέχοντα στον κλειστό κύκλο των εμπίστων του Πρωθυπουργού, να προσεγγίσει τον επίσης Κρητικό, πρώην ναύαρχο Ευάγγελο Αποστολάκη, προστατευόμενο του «άρχοντα» εκ παραδόσεως του Πολεμικού Ναυτικού, υπουργό του Αλ. Τσίπρα, φίλο, «συναθλητή» και διάδοχο του Πάνου Καμμένου στο υπουργείο Αμυνας, όταν εκείνος αποχώρησε αρνούμενος τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Το παρασκήνιο της απομάκρυνσης Χρυσοχοΐδη

Το μεγάλο ερώτημα του ανασχηματισμού είναι γιατί αποφασίστηκε να μείνει εκτός του νέου σχήματος ο κ. Χρυσοχοΐδης. Ηταν, ειπώθηκε, ο πολιτικός προϊστάμενος της κατάσβεσης των πυρκαγιών, υπήρξαν και κάποια παράπονα (Νεοδημοκρατών) για τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, αλλά αυτές ήταν οι αφορμές. Γιατί οι αιτίες ξεκινούν από πολύ παλιά. Οι κακές γλώσσες λένε ότι δεν υπήρχαν οι άριστες των σχέσεων με τον γενικό γραμματέα του Πρωθυπουργικού Γραφείου Γρηγόρη Δημητριάδη από την αρχή της υπουργοποίησής του. Επίσης πολλοί βουλευτές και στελέχη της ΝΔ τον αντιμετώπιζαν ως ξένο σώμα στη νεοδημοκρατική παράταξη. Το σίγουρο είναι ότι του έσκαβαν καιρό τον λάκκο και εκείνος δεν αντιδρούσε, έκανε πως δεν έβλεπε και δεν άκουγε. Ομως ο υπόγειος πόλεμος ήταν διαρκής και ολοφάνερος. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα συμπεριφερθεί το συγκεκριμένο «κέντρο» στον κ. Θεοδωρικάκο, τον οποίο επίσης εχθρεύονταν όσο βρισκόταν στο τιμόνι του υπουργείου Εσωτερικών.