Ο Δ. Μαύρος (MRB) στο Libre : Το σκηνικό της πανδημίας και η παγίδα της πρόωρης κάλπης (πίνακες)

Η εποχή που ζούμε, είναι, χωρίς αμφιβολία, χωρίς προηγούμενο. Ποιες, όμως, οι νέες αξίες, τα συναισθήματα των Ελλήνων, ποιοι φοβούνται περισσότερο, ποιοι νιώθουν ντροπή, οργή, υπερηφάνεια; Απαντήσεις σε όλα αυτά δίνει στο libre.gr ένας άνθρωπος διαχρονικά ταυτισμένος με τις δημοσκοπήσεις: ο Δημήτρης Μαύρος της εταιρείας MRB.

Συνέντευξη στον Νίκο Παπαδημητρίου

Έχοντας μπροστά του την τελευταία μέτρηση της εταιρείας του, σε 700 άτομα πανελλαδικά, και  για το διάστημα 13-16 Μαρτίου (1^ο κύμα) και 6-8 Απριλίου (2^ο κύμα), ο συνομιλητής μας μιλά, ειδικότερα, για τη συνύπαρξη του φόβου και της ελπίδας στην κορυφή των συναισθημάτων.

Αναφέρεται στα πολιτικά κέρδη της κυβέρνησης, ακόμη όμως και του ΣΥΡΙΖΑ, και κυρίως, για το υπόβαθρο αυτής της επιτυχίας: Η κυβέρνηση «πέτυχε κάτι που ξεπερνά το κλασσικό DNA των Ελλήνων που είναι η ‘Συλλογικότητα’ η οποία για πρώτη φορά στέφθηκε με ‘Αποτελεσματικότητα’ γεγονός που γέννησε υποδομές ‘Εμπιστοσύνης’ για περισσότερο μακροπρόθεσμα οφέλη», σημειώνει επί λέξει.

Αναφορικά με την οικονομική κρίση, ο Δημήτρης Μαύρος πιστεύει ότι «θα πρέπει η Κυβέρνηση να δώσει κίνητρα στις Επιχειρήσεις να προστατέψουν τις θέσεις εργασίας όχι όμως παθητικά αυτή τη φορά αλλά με σχεδιασμό ώστε να υπάρξουν και μακροπρόθεσμα οφέλη».

Ενώ απαντά, τέλος, και στα σενάρια περί πρόωρων εκλογών: «Παρά τις πολύ δελεαστικές προκλήσεις για την Κυβέρνηση ώστε να έχουμε εκλογές υπάρχει μια ουσιαστική παγίδα. Πρέπει να δημιουργηθεί ένα πολύ στιβαρό αφήγημα όσον αφορά στο γιατί να πάμε σε εκλογές», επισημαίνει και παραθέτει τέσσερα δυνητικά ερωτήματα στα οποία θα πρέπει να απαντήσει η κυβέρνηση, αν μπει στον πειρασμό της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του Δημήτρη Μαύρου στο libre.gr:

-Είναι μακροχρόνια η ενασχόλησή σας με τις έρευνες κοινής γνώμης, κύριε Μαύρο, και θα ήθελα να σας ρωτήσω, πώς θα περιγράφατε εσείς την πρωτοφανή αυτή, περίοδο που ζούμε; Ποιοι, βάσει των μετρήσεων, είναι οι φόβοι και οι ανησυχίες των πολιτών, από πού αντλούν δύναμη κι ελπίδα;

Η Ελλάδα σήμερα εμφανίζει ένα φαινόμενο/συνδυασμό συναισθημάτων που αρχικά μοιάζει αντιφατικός μιας και ταυτόχρονα στις δύο πρώτες θέσεις βρίσκονται δύο φαινομενικά αντικρουόμενα συναισθήματα α) ο Φόβος και β) η Ελπίδα.

Ευτυχώς για τη Χώρα η συνύπαρξη αυτών των δύο συναισθημάτων στην κορυφή σημαίνει ψυχική υγεία. Αν μόνο ο φόβος κυριαρχούσε, θα εμφανίζαμε αυτό που αναφέρουν οι ψυχολόγοι ως «απάθεια»/«μαθημένη απελπισία». Βοήθησε σε αυτό η οικονομική κρίση που προηγήθηκε επί δέκα χρόνια.

Ταυτόχρονα μέσα σε τρεις εβδομάδες έδειξαν έστω και δειλά αντοχή, η «υπερηφάνεια» και η «σιγουριά».

Περισσότερο φοβισμένες είναι οι γυναίκες 17-34 ετών, ενώ οι άνδρες είναι «οργισμένοι», και συμμετρικά «υπερήφανοι» (οι μεγαλύτεροι) και «ντροπιασμένοι» (οι μικρότεροι).

Τα τελευταία δείχνουν και τα καθήκοντα των μαρκών:

1.       Στις γυναίκες και στους μικρούς πρέπει να προσφερθεί σιγουριά.

2.       Στους άνδρες υπερηφάνεια για τη δουλειά, την οικογένεια και τις επιλογές τους στις μάρκες.

Από πλευράς ανθρώπινης συμπεριφοράς τα πράγματα έχουν αρχίσει να δείχνουν το «πρόσωπό» τους.

Ο κορωνοϊός και η καραντίνα δημιούργησαν μια νέα προσέγγιση στις ανθρώπινες σχέσεις, που θα αξιολογούνται και θα μετράνε πολύ περισσότερο (71,3%) όπως και η επικοινωνία μεταξύ των μελών που απαρτίζουν τις «κυψέλες».

Είναι δε εμφανές ότι για κάποιες γενιές οι Έλληνες θα γίνουν περισσότερο συνειδητοποιημένοι αναπτύσσοντας (λόγω πειθαρχίας) μία νέα «Συλλογική Υπευθυνότητα», η οποία θα στηριχθεί στο ότι θα μπει πιο ψηλά η «Συλλογική Ασφάλεια» από την «Ατομική Ελευθερία», στο ότι υπάρχει η ανάγκη του «Ανήκειν» και του “Stay Connected” και της «Ανάγκης για Εμπιστοσύνη». Οι Μάρκες οφείλουν να στηρίξουν πολλά στην έννοια/concept «Μαζί».

-Παραδοσιακά οι πολίτες στις κρίσεις αντιμετωπίζουν την κυβέρνησή τους ως σανίδα σωτηρίας. Αυτή η στήριξη έχει, συνήθως, μακροχρόνια χαρακτηριστικά; Και ποιο συμπέρασμα βγαίνει από το ιστορικό παράδειγμα ήττας του Τσόρτσιλ με τη λήξη του πολέμου;

Είναι εμφανές ότι σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου έχει ωφεληθεί από την περίοδο του Κορωνοιού για τέσσερις λόγους. Έδειξε Προνοητικότητα, Αποτελεσματικότητα, Υπευθυνότητα και μέχρι χθες τουλάχιστον Συναίνεση.

Είδαμε ακόμα και έναν ΣΥΡΙΖΑ οποίος δεν έχει την εκτελεστική εξουσία στα χέρια του να δείχνει Υπευθυνότητα και Συναίνεση σε ποσοστά που ξεπερνούν είτε τα εκλογικά του αποτελέσματα είτε τα σημερινά του δημοσκοπικά στοιχεία.

Βεβαίως δεν ξέρουμε τι θα γίνει από εδώ και πέρα (ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ) διότι οι φωνές μέσα στο κόμμα φαίνεται να είναι αντικρουόμενες. Το ίδιο συμβαίνει και με την ΝΔ ως προς το διακύβευμα «Εκλογές». Οι λαοί έχουν την φυσική τάση να προσκολλώνται στις Κυβερνήσεις τους σε καταστάσεις κρίσης. Είδαμε τι έγινε με τις φωτιές του 2007.

Ωστόσο για να λειτουργήσουν έτσι τα πράγματα πρέπει το υπόβαθρο για μια Κυβέρνηση να είναι Υγιές από πολλές απόψεις. Παραδείγματος χάριν στην παρούσα συγκυρία η συγκεκριμένη Κυβέρνηση έχει δύο συστατικά που είναι καθοριστικά

• α) Πέτυχε κάτι που ξεπερνά το κλασσικό DNA των Ελλήνων που είναι η «Συλλογικότητα» η οποία για πρώτη φορά στέφθηκε με «Αποτελεσματικότητα» γεγονός που γέννησε υποδομές «Εμπιστοσύνης» για περισσότερο μακροπρόθεσμα οφέλη και
• β) Έρχεται από πολύ πρόσφατες εκλογές.

Μένει να αποδειχθεί αν τα ίδια τέσσερα ανωτέρω συστατικά του πιο πάνω γραφήματος θα διατηρηθούν και σε θέματα οικονομίας. (σ.σ. Proactiveness [Προνοητικότητα], Υπευθυνότητα, Αποτελεσματικότητα, Συναίνεση). Όσον αφορά στον παραλληλισμό με τον Τσόρτσιλ νομίζω ότι δεν είναι δόκιμος αυτήν την στιγμή διότι ο Τσόρτσιλ ναι μεν πέτυχε στον «Πόλεμο», όμως ήταν ένα «Κουρασμένο Παλληκάρι».   

-Την ώρα που τα υψηλά ποσοστά αποδοχής του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του καταγράφονται σε όλες τις μετρήσεις, εσείς πρόσφατα επισημάνατε τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης από την υγεία στην οικονομία, όπως και ότι αγγίζει το 50% το ποσοστό των πολιτών που εκτιμά ότι θα επιδεινωθεί η οικονομική του κατάσταση (από 28% που ήταν στην προηγούμενη μέτρηση της εταιρείας σας). Ποιο συμπέρασμα εξάγεται από το συνδυασμό όλων των παραπάνω στοιχείων;

Για να βρούμε τι πρέπει να κάνει η Κυβέρνηση δεν έχουμε παρά να αναζητήσουμε τι θέλουν οι Πολίτες από την ζωή τους. Αν μελετήσουμε αφενός το μέγεθος των προσδοκιών που διατυπώνουν και αφετέρου τις προσδοκίες που αυξήθηκαν μέσα σε τρεις εβδομάδες τότε να πράγματα είναι προφανή. Ενώ όλοι αποδεχθήκαμε ότι η Κρίση των Μνημονίων ήταν «Κρίση Αξιών», σήμερα η Κρίση του Κορωνοιού είναι «Κρίση Demand».

Πρόκειται για μια κρίση καθαρόαιμα χρηματική και απότομης ανάγκης για Οικονομική Επιβίωση. Ας προστεθεί δε ότι ενώ πριν τις εκλογές το ζητούμενο ήταν «Ισχυρή Ανάπτυξη», σήμερα είναι ξανά «Δίκαιη Διανομή Πόνου» με έντονα συστατικά «Δίκαιου Εργοδότη». Επί του τελευταίου θα πρέπει η Κυβέρνηση να δώσει κίνητρα στις Επιχειρήσεις να προστατέψουν τις θέσεις εργασίας όχι όμως παθητικά αυτή τη φορά αλλά με σχεδιασμό ώστε να υπάρξουν και μακροπρόθεσμα οφέλη.  

-Είμαστε, συνεπώς, σε ένα μεταίχμιο; Από την καραντίνα στην έξοδο υπό όρους, από τον πόλεμο κατά της πανδημίας στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης… Από την άποψη αυτή προσφέρεται η περίοδος για πρόωρες κάλπες, τι παγίδες εγκυμονεί;

Παρά τις πολύ δελεαστικές προκλήσεις για την Κυβέρνηση ώστε να έχουμε εκλογές υπάρχει μια ουσιαστική παγίδα. Πρέπει να δημιουργηθεί ένα πολύ στιβαρό αφήγημα όσον αφορά στο γιατί να πάμε σε εκλογές. Μια τοποθέτηση του τύπου, «Θέλω νέα έγκριση για να διαχειριστώ και την Οικονομία και την Νέα-Νέα Κανονικότητα» (γιατί η απλή Νέα Κανονικότητα άνοιξε και έκλεισε από το 2017 μέχρι το 2019), τότε η απάντηση από το εκλογικό σώμα θα είναι αρκετά έντονη.

i)             Μα γιατί θέλεις εκλογές αφού πήρες την έγκριση πολύ πρόσφατα – εκλογές 2019

ii)            Μα γιατί θέλεις εκλογές σαν ένδειξη Νέας Εμπιστοσύνης αφού στη δίνουμε α) Δημοτικότητα Κυβέρνησης 79%, β) Πρόθεση Ψήφου Double Score από τον ΣΥΡΙΖΑ

iii)           Μα γιατί θέλεις εκλογές αφού είσαι τόσο μεθοδικός και τα πας τόσο καλά

iv)           Μήπως λοιπόν τα μέτρα που πρέπει/θέλεις να πάρεις για να αντιμετωπισθεί η Οικονομική Κρίση λόγω Κορωνοιού είναι τόσο σκληρά (ίσως και πιο σκληρά) από τα μνημονιακά μέτρα ή τόσο άδικα για κάποιες ομάδες πληθυσμού που θα διαλυθούμε.

• 

•