Νέο πολιτικό μοτίβο: Από την ηγεμονία στο άγχος…

Διαμορφώνεται ένα μοτίβο. Οι αμυχές που προκαλούνται, πλέον, στην εικόνα κυριαρχίας της κυβέρνησης γίνονται πιο βαθιές και αποτυπώνονται σιγά σιγά στις δημοσκοπήσεις. Ξεκινούν, συνήθως, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, περνούν στις ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, φθάνουν στη Βουλή και αναδεικνύονται –εξ΄ ανάγκης– στα συμβατικά μέσα ενημέρωσης. Δεν συνιστούν πολιτική χιονιστιβάδα, ούτε απώλεια του πολιτικού πλεονεκτήματος, όμως, από την άλλη δεν παρέλκουν, γίνονται μέρη μιας εξίσωσης και επιδιώκουν να αποτελέσουν επικοινωνιακό και πολιτικό άθροισμα.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Μην βιάζονται οι προπέτες, μην τα υποτιμούν οι υπερόπτες. Υπό μία έννοια η πολιτική αντιπαράθεση αποκτά κάποια ίχνη κανονικότητας, όπου τίποτε δεν πέφτει κάτω με ευκολία. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι για τον εκλογικό χρόνο-όταν αυτός αποφασιστεί. Η Ν.Δ διαθέτει ικανό δημοσκοπικό προβάδισμα, ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί άνετη πρωτοκαθεδρία. Η διακυβέρνησή του, όμως, έχει γίνει αγχώδης και έχει χάσει τον ύπνο της, η δε επικοινωνιακή υπεροπλία του δεν είναι πια ανέμελη. Οφείλει πια να λάβει υπ΄ όψιν της παραμέτρους που προκαλούν επισφάλειες.

Όλα αυτά, δε, συμβαίνουν έναντι μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που ακόμα δεν έχει βρει βηματισμό και η οποία εγκλωβίζεται συχνά σε μικρές αλλά όχι αμελητέες επικοινωνιακές “αυτοχειρίες” και στην ανοργάνωτη εσωστρέφεια των “πριγκίπων” που διεκδικούν μερίδιο με το σήμα που στέλνουν σε διαφορετικά ακροατήρια. Αλλοι μιλούν προς τον στενό εκλογικό πυρήνα, άλλοι προσπαθούν να μιλήσουν με το “όλον”. Και ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να συγκεράσει συχνά αυτούς τους αντιφατικούς προσανατολισμούς.

Η ειδοποιός διαφορά εκκινεί ίσως από το γεγονός πως, ίσως για πρώτη φορά μετά το 2016, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πολιτικά ανάδελφος. Ισχυρός, ακόμη, πολιτικά ανάδελφος δε. Στις κρίσιμες μάχες της Βουλής η κυβερνητική πλειοψηφία είναι μόνη της με το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι. Αυτό δεν σημαίνει πως δημιουργούνται συμμαχίες των άλλων. Το μέτωπο, όμως, κατά της κυβέρνησης γίνεται ολοένα και πιο ευκρινές, κι αυτό αποκτά μια πρώτη καταγραφή και στην κοινωνία.

Η Πάρνηθα, η Ικαρία, η αστυνομική απαγόρευση στις δημόσιες συναθροίσεις, οι χειρισμοί για την Εθνική Οδό και η βόρεια Αττική χωρίς ρεύμα και νερό, τώρα το ελληνικό #MeToo, οι παλινωδίες για την προφανή πολιτική ευθύνη της υπουργού Πολιτισμού, η “εφεύρεση” σκευωρίας για την υπόθεση Λιγνάδη είναι μερικές από τις ψηφίδες του νέου τοπίου. Το μοτίβο επαναλαμβάνεται. Και μαζί η αγορά που έχει φτάσει το ως εδώ και μη παρέκει, η κόπωση της πανδημίας και η ανυπακοή, οι σκανδαλώδεις εμβολιασμοί “ημετέρων” εκτός σειράς.

Είναι λογικό η προσοχή της κυβέρνησης να στρέφεται προς την θερινή διάβαση. Εφόσον οι εμβολιασμοί επιτύχουν και το καλοκαίρι είναι σχετικά ασφαλές, ιδιαίτερα εάν δουλέψει καλύτερα ο τουρισμός, τότε ίσως ένα μέρος της πολιτικής απώλειας ανακτηθεί. Δεν είναι βέβαιο. Κι αυτό διότι το αρνητικό αποτύπωμα στην πραγματική οικονομία θα ενισχυθεί.

Όλα, όμως, είναι ψυχολογία. Εάν δεν καταστεί εφικτό να πείσει η κυβέρνηση πως λαμβάνει τα μηνύματα, η ζημία θα έχει χτιστεί. Κάποια στιγμή θα αποτυπωθεί κάτι τέτοιο και στις δημοσκοπήσεις-καμία δεν μπορεί να συγκρούεται επί μακρόν με το κοινό αίσθημα, όταν, βεβαίως, και εφόσον αυτό γίνει ισχυρό και αδήριτο.

Το ερώτημα είναι εάν ο πρωθυπουργός κατανοήσει πως η γραμμή πλεύσης που έχει πάρει το κυβερνητικό πλοίο οδηγεί σε αβαθή. Ο ίδιος μπορεί να αισθάνεται πως έχει χρόνο, η χώρα, όμως, είναι αμφίβολο. Έπονται, άλλωστε, και άλλα εξαιρετικά κρίσιμα που θα διαμορφώσουν νέο χάρτη- π.χ τα ελληνοτουρκικά. Και δεν μπορεί, από την άλλη να βασίζεται εσαεί στη “σιέστα” της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στον…Πολάκη. Δείχνει, άλλωστε, δείγματα πως αφυπνίζεται και να αναγνωρίζει πως η μάχη θα κριθεί στο κέντρο και στην ικανότητα διακυβέρνησης. Η δε έννοια της ασφάλειας θα αποκτήσει σύντομα -εξαιτίας και της αναζήτησης στέρεου εδάφους μετά την πανδημία- άλλο χαρακτήρα απ΄ αυτόν της “τάξης”. Θα γίνει επιτακτικό το αίτημα της κοινωνικής (και οικονομικής) ασφάλειας.

Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, υπάρχει, ήδη, ένα πρώτο μικρό όφελος. Ο διπολισμός επιστρέφει σταδιακά. Η δε κυβέρνηση περνά από την περίοδο της απόλυτης και αδιαμφισβήτητης ηγεμονίας στην αγχώδη διατήρηση των κεκτημένων…