Kαι τώρα τι;

Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Γιώργου Παπανδρέου για την ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ δημιούργησε ήδη νέα δεδομένα και προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον για ένα κόμμα με βαρύ παρελθόν αλλά δημοσκοπικά και εκλογικά καθηλωμένο που πληρώνει τις υπογραφές στο πρώτο μνημόνιο, κυρίως όμως τη συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ του Αντώνη Σαμαρά.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Εάν δεν υπήρχε αυτή η εξέλιξη η εσωκομματική εκλογή στο ΚΙΝ.ΑΛ θα πραγματοποιούσε μια “χαμηλή πτήση” και δεν θα απασχολούσε τις συζητήσεις που προκαλεί από χθές το βράδυ στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία και σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης που υπερβαίνει κατά πολύ το συρρικνωμένο εκλογικό ακροατήριό του.

Ουδείς, βεβαίως, πρέπει να προεξοφλεί την έκβαση της διπλής αναμέτρησης στις 5 και 12 Δεκεμβρίου. Ωστόσο θα ήταν αφελές να μην θεωρεί κανείς τον πρώην πρωθυπουργό φαβορί για την προεδρία του τρίτου σε δύναμη κόμματος της Βουλής.

Είναι βέβαιο πως κάποιες από τις επτά -μέχρις ώρας- υποψηφιότητες θα αποσυρθούν. Είναι επίσης βέβαιο πως ως αντίπαλο (εσωκομματικό) δέος στην υποψηφιότητα Παπανδρέου προβάλλει εκείνη του Ανδρέα Λοβέρδου. Έχει “στίγμα” και πρόσημο διαφορετικά από εκείνα του πρώην πρωθυπουργού και διαθέτει χαρακτηριστικά που θα προσελκύσουν κάποιους ψηφοφόρους του ΚΙΝ.ΑΛ αλλά και ευρύτερα(…).

Η πρόσβαση του Νίκου Ανδρουλάκη στους κομματικούς μηχανισμούς δεν είναι αμελητέα, όμως απευθύνεται σε ένα εσωκομματικό κοινό το οποίο μπορεί μάλλον εύκολα να καλυφθεί από την υποψηφιότητα Παπανδρέου.

Το ερώτημα είναι τι θα σημάνει μια εκλογή του τελευταίου για το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό και ιδιαίτερα στην πορεία προς τις επόμενες εκλογές, όταν μάλιστα υπάρχει η ανεξέλεγκτη παράμετρος της απλής αναλογικής.

Για το Μέγαρο Μαξίμου, μια τέτοια εξέλιξη έχει κάτι αναμφίβολα αρνητικό και κάτι που υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποδειχθεί θετικό.

Το αρνητικό για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι πως θα σπάσει η μοναξιά του ΣΥΡΙΖΑ. Ερωτηθείς σχετικά με την πιθανή μετεκλογική εικόνα (ΔΕΘ) ο πρωθυπουργός ειρωνεύτηκε την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για προοδευτική διακυβέρνηση ερωτώντας “με ποιον, με τον Βαρουφακη;”. Η εκλογή Παπανδρέου στο ΚΙΝ.ΑΛ -ιδιαίτερα μετά όσα είπε στην ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του- αφαιρεί από το κυβερνών κόμμα αυτό το υπονομευτικό επιχείρημα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, δε, θα ενισχύσει το αντιπολιτευτικό μέτωπο στη Βουλή, στάση που είχε ήδη υιοθετήσει η Φώφη Γεννηματά. Θα ήταν, αναμφίβολα, προτιμότερο να έχει απέναντί του ένα ΚΙΝ.ΑΛ υπό την ηγεσία του Ανδρέα Λοβέρδου που, ως γνωστόν, έχει χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ “υπαρξιακό του αντίπαλο”.

Αντιστρόφως τα παραπάνω αποκτούν θετική διάσταση για τον Αλέξη Τσίπρα. Θα αποκτήσει έναν δυνάμει αντιπολιτευτικό σύμμαχο στη Βουλή και ένα πρόσωπο (πρώην πρωθυπουργοί αμφότεροι) με τον οποίο μπορεί να συνομιλήσει στο μέλλον για μια πιθανή συνεργασία.

Οι εξελίξεις, όμως, δεν είναι γραμμικές. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα μπορούσε να προσελκύσει ψηφοφόρους του παλαιού ΠΑΣΟΚ που στεγάζονται εδώ και χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ εφόσον ο τελευταίος δεν κατορθώσει να διατυπώσει πειστικό αφήγημα διακυβέρνησης και παραμείνει εγκλωβισμένος σε σχήματα εσωστρέφειας και δυσλειτουργικών ισορροπιών. Το νεφελώδες αίτημα περί “ριζοσπαστικότητας” που διατυπώνουν κάποιοι στην Κουμουνδούρου δεν συνάδει με τη διεύρυνση που επιδιώκει ο αρχηγός του κόμματος.

Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται διατεθιμένος να κάνει τους αναγκαίους συμβιβασμούς που απαιτούνται για την προοδευτική διακυβέρνηση, οι σύντροφοί του στις “τάσεις”και τις ομάδες θέλουν και μπορούν;

Εάν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμείνει εγκλωβισμένος στην εσωστρέφεια το σύνθημα Παπανδρέου περί “νέας αλλαγής” μπορεί να θεωρηθεί ελκυστικό και να προκαλέσει μικρή, ίσως, αλλά πάντως όχι αμελητέα, εκλογική συρρίκνωση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι αυτά θα μπορούσαν να είναι “καλά νέα” για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.