Γιατί το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι κομβικό – Φόβοι ολικής ρήξης και μετεκλογικά σενάρια

Οι πρόωρες εκλογές παραμένουν πάντα πάνω στο τραπέζι και ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει να μην εφησυχάζει μπροστά στις διαβεβαιώσεις του κ. Μητσοτάκη ότι θα εξαντλήσει την τετραετία. Το αν θα οδηγηθεί η χώρα στο τέλος της Άνοιξης σε πρόωρες εκλογές ή όχι επηρεάζει έντονα και κατευθύνει σε μεγάλο βαθμό τη συζήτηση στο εσωκομματικό πεδίο του ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο χαρακτήρας του Συνεδρίου στα μέσα Απριλίου θα αναδείξει και το βάθος και το εύρος της σύγκρουσης μεταξύ Ομπρέλας και του ίδιου του προέδρου του κόμματος με τους πολέμιους του μετασχηματισμού.

Του Σωτήρη Μπολάκη

Τα στελέχη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης της Ομπρέλας δεν έχουν ακόμη και ούτε πρόκειται όπως όλα δείχνουν να συγχωρήσουν τον αιφνιδιασμό του Αλέξη Τσίπρα με την τροπολογία για την αλλαγή του καταστατικού του κόμματος.

• Η συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου τον περασμένο Ιανουάριο ίσως θα πρέπει να θεωρηθεί ως το σημείο καμπής στη σύγκρουση που μαίνεται στο εσωκομματικό πεδίο από το 2019 μέχρι και σήμερα. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο και οι πληροφορίες θέλουν τον Αλέξη Τσίπρα να υπερβαίνει τα όρια της παροιμιώδους υπομονής του καθώς τα πνεύματα είχαν ανάψει για τα καλά με τους χαρακτηρισμούς και τις προσωπικές επιθέσεις να βγάζουν εκτός πολιτικών ορίων τη συζήτηση.

Το κλίμα μετά και την πρόσφατη συνάντηση των μελών της Ομπρέλας με τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους, κάτι πρωτοφανές καθώς δεν έχει ξαναγίνει αντίστοιχη κίνηση με μια ανεπίσημη τάση να παίρνει τέτοιου τύπου πρωτοβουλίες, είναι συγκρουσιακό. Αυτό δεν το έχει κρύψει κανείς είτε από τους προεδρικούς είτε και από την εσωκομματική αντιπολίτευση. 

Από την πλευρά των προεδρικών η ανησυχία δεν εδράζεται τόσο σε συναισθήματα συντροφικότητας όσο κυρίως σε πραγματιστικά δεδομένα και ρεαλισμού για την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και στην ευθύνη διακυβέρνησης την οποία επιθυμεί τόσο ο πρόεδρος όσο και οι ίδιοι να αναλάβουν και πάλι.

• Κομβική σε αυτή την πορεία είναι και η εξέλιξη του Συνεδρίου και το κλίμα μέσα στο οποίο θα διεξαχθεί. Ένα Συνέδριο σε κλίμα προεκλογικό μπορεί σε μεγάλο βαθμό να παραμερίσει τις αντιθέσεις και να εστιαστεί σε μια προσπάθεια συσπείρωσης του κόμματος εκπέμποντας πολλαπλά μηνύματα στην κοινωνία και στους ψηφοφόρους.

Το κυριότερο για τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα είναι να αποτυπωθεί με τον υψηλότερο και ευρύτερο δυνατό συμβολισμό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να αναλάβει και πάλι την ευθύνη ανάταξης της χώρας και ότι έχει έτοιμο το έκτακτο σχέδιο εξόδου από την νέα ανθρωπιστική κρίση που προοιωνίζουν η πολεμική οικονομία της Ευρώπης και η γεωστρατηγική αστάθεια στην περιοχή.

«Το κάναμε ήδη μια φορά, οι παλινωδίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα μας αναγκάσουν να το ξανακάνουμε» είπε στα κορυφαία στελέχη του κόμματος στο Πολιτικό Κέντρο της περασμένης Τετάρτης και έθεσε άπαντες ενώπιον των ευθυνών τους θέτοντάς τους μπροστά στο επίδικο του Συνεδρίου και της εσωκομματικής κάλπης που θα στηθεί αμέσως μετά την έγκριση της πρότασής του.

«Συνέδριο ενωτικό, Συνέδριο νίκης που θα αποτελέσει και την αρχή του τέλους της χειρότερης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης».

Αποστασιοποίηση

Από την Ομπρέλα όμως το ζήτημα των εκλογών βγαίνει εκτός κάδρου, όπως επίσης και το ζήτημα της ανάληψης της ευθύνης διακυβέρνησης περνά σε δεύτερη μοίρα. Στη μάζωξη της Ομπρέλας με τους δημοσιογράφους αίσθηση προκάλεσε η στάση τους σε οτιδήποτε έχει να κάνει με ζητήματα οικονομίας.

Μπροστά στην γενικότερη ανησυχία που επικρατεί σε όλη την κοινωνία για την πορεία της οικονομίας και της ασφυκτικής πίεσης που υφίστανται τα νοικοκυριά και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ακόμη και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και παρά την εμπειρία του από την θητεία στο Υπουργείο Οικονομικών έδινε την εντύπωση ότι δεν ανησυχεί στο βαθμό τουλάχιστον που ανησυχεί ο κ. Τσίπρας ο οποίος όταν αναφέρεται πλέον στον πόλεμο της Ουκρανίας επιμένει σε κάθε δημόσια τοποθέτησή του να διατρανώνει ότι «δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη».

• Η ανάπτυξη εκτιμούσε ο πρώην Υπουργός Οικονομικών θα κλείσει στο 3,5% και αυτό μάλιστα το χαρακτήριζε ως ένα ικανοποιητικό rebound της οικονομίας μετά από τα δυο χρόνια ύφεσης και καραντίνας ενώ για τον πληθωρισμό εξέφραζε εξίσου αισιόδοξες… εκτιμήσεις ότι θα κλείσει στο τέλος της χρονιάς μεσοσταθμικά στο 6%.

Ουσιαστικά τα μέλη της Ομπρέλας παραμερίζουν το κλίμα ανασφάλειας και ανησυχίας για το μέλλον περισσότερο ίσως για να εστιάσουν στο εσωκομματικό μέτωπο σε μια φάση που ο κ. Τσίπρας ζητά εκλογές, κινείται σε προεκλογική τροχιά και επιμένει να δίνει σήματα ετοιμότητας για τη διακυβέρνηση με προοδευτική κυβέρνηση και με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.

Η Ομπρέλα ωστόσο στα μάτια των προεδρικών κάνει το ακριβώς αντίθετο και δίνει την εικόνα βέβαια ότι δεν είναι στις προτεραιότητές της η ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων.

Όλα για όλα

Τα παίζουν δηλαδή όλα για όλα απέναντι στην απόφαση του προέδρου να μετασχηματίσει το κόμμα σε σύγχρονο Αριστερό κόμμα όπως εκείνος το οραματίζεται με πλατύτερη εκπροσώπηση σε λαϊκά και μεσοαστικά στρώματα και σε όλο το εύρος της εκλογικής πίτας.  

Το σχέδιό του για την εσωκομματική αντιπολίτευση σημαίνει απώλεια ισχύος και εκπροσώπησης μέσα στα κορυφαία όργανα του κόμματος, γεγονός που όσο βάσιμες και αληθινές κι αν είναι οι αιτιάσεις τους για το επίπεδο δημοκρατίας μέσα στο κόμμα δεν φαίνεται να διαχωρίζεται από τη βάση του κόμματος από τις πραγματικές τους επιδιώξεις ερμηνεύοντας τον τρόπο που κινούνται σε αυτή την κρίσιμη καμπή για το μέλλον της παράταξης.

• Έτσι δεν περνά απαρατήρητο και το κείμενο της Αννέτας Καββαδία με τον τίτλο ««Βαρίδια», ή μήπως όχι».  Και από αυτό κείμενο του προσυνεδριακού διαλόγου αυτό που απουσιάζει είναι η προοπτική διακυβέρνησης ενώ κυριαρχεί η εστίαση στα εσωκομματικά ζητήματα. Σταχυολογώντας τα αιχμηρά σημεία του κειμένου αποτυπώνεται ξεκάθαρα η πολεμική διάθεση από την πλευρά της Ομπρέλας απέναντι σε κάθε τι που μπορεί να μετατοπίσει το ΣΥΡΙΖΑ προς το Κέντρο.

Για τους υπογράφοντες το κείμενο δεν υπάρχει καν το δίλημμα της Κεντροαριστεράς – «ναι είναι αλήθεια ότι δεν θέλουμε να γίνουμε ΠΑΣΟΚ» σημειώνουν – και μάλιστα από την αρχή κιόλας του κειμένου επιτίθενται στον «νέο-αυριανισμό» ορισμένων λίγων, που θέλουν να επιβάλουν «σιγή νεκροταφείου».

Κορυφαίο φυσικά σημείο της πολεμικής που αναπτύσσεται μεταξύ των δυο τάσεων είναι φυσικά τα νέα όργανα μετά το 3^ο Συνέδριο με τους συντάκτες του κειμένου της Ομπρέλας να θυμίζουν ακόμη και την αλλαγή του σήματος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

«Η ίδια εύλογη και σωστή αγωνία να δοθεί ο λόγος στα μέλη του κόμματος,  θα έπρεπε ασφαλώς να είχε υπάρξει (που δεν υπήρξε) όταν ένα υβριδικό μη εκλεγμένο όργανο, η ΚΕΑ, αποφάσισε -ερήμην των μελών και του Συνεδρίου- να αλλάξει τον τίτλο του κόμματος. Το ίδιο συνέβη με το έμβλημά του, στρατηγικά αλλά και ταυτοτικά ζητήματα». 

Εκλογές

Με τις πρόωρες κάλπες να έχουν μπει και πάλι στον πάγο από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου η εσωστρέφεια απειλεί και πάλι το ΣΥΡΙΖΑ.

Το σχέδιο όμως του Αλέξη Τσίπρα από την πλευρά των προεδρικών επιμένουν ότι θα προχωρήσει αταλάντευτα και η απευθείας εκλογή από τα μέλη του κόμματος των νέων οργάνων θα είναι το μεγάλο στοίχημα της ηγεσίας για το νέο εσωκομματικό χάρτη του κόμματος. Όπως έχουμε γράψει στο libre από την πρώτη στιγμή που κατέθεσε την πρότασή του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για τον τρόπο εκλογής των οργάνων οι εσωκομματικές κάλπες θα είναι το σημείο διαλογής για την επόμενη ημέρα του κόμματος.

• Οι εσωκομματικές κάλπες έχουν ήδη περιγραφεί ως ένα είδος  προκριματικών εκλογών για την ανάδειξη προσώπων μέσα από την κοινωνία και τους φορείς καθώς μέσα από φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης και οργανώσεις εργατικές και επαγγελματικές ανα την Ελλάδα, μέσα από την μάχη του σταυρού για την ανάδειξη προσώπων στην ΚΕ θα είναι πολλοί εκείνοι που θα μπουν σε μια διαδικασία προσέγγισης πολιτών που είτε απομακρύνθηκαν είτε αποστασιοποιήθηκαν και θα αποτελέσουν την νέα εκλογική δεξαμενή.

Εκτιμάται δηλαδή ότι μέσα από τις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ θα βαθύνει η διείσδυση του κόμματος στο εκλογικό ακροατήριο και θα μετρηθούν οι εκλογικές δυνάμεις πριν τις εθνικές και δημοτικές κάλπες.

Και η ανάδειξη νέων στελεχών, η ενίσχυση της εκπροσώπησης σε Δήμους και Περιφέρειες είναι ο πρώτος σταθμός για το ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να μεγαλώσει το κόμμα, όχι από το 22%, αλλά από το 32% των εθνικών εκλογών του 19.