Δύο συνέδρια, ένα (κοινό και κυνικό) συμπέρασμα

Τώρα που ολοκληρώθηκαν τα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και της Ν.Δ, υπάρχει ένα κοινό -και ίσως κυνικό- συμπέρασμα.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Όσο υπάρχουν αρχηγοί που μπορούν να εγγυηθούν, είτε την συντήρηση, είτε την διεκδίκηση, της διακυβέρνησης (εξουσίας), οι ηχηρά αμφισβητούντες, όπως ο Αντώνης Σαμαράς, ή ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, δεν θα επιτυγχάνουν τίποτε περισσότερο από μία μικρή ρωγμή στο χρόνο και μερικά πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες της επόμενης ημέρας.

Όταν, για παράδειγμα, ο πρώην υπουργός Οικονομικών (μαζί με τον Πάνο Σκουρλέτη, τον Νίκο Φίλη και μερικούς ακόμα) αμφισβήτησαν την στρατηγική επιλογή Τσίπρα για την απευθείας εκλογή συλλογικής ηγεσίας, κέρδισαν πηχιαίους τίτλους στα ΜΜΕ του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Το ίδιο συνέβη και με την δομική αμφισβήτηση της πολιτικής του πρωθυπουργού από τον Αντώνη Σαμαρά.

Και, μετά, τα ακροατήρια αποθέωσαν τους αρχηγούς. Επειδή συμπυκνώνουν το αίτημα παραμονής στην εξουσία, ή της κατάκτησής της. Τόσο απλά. Δυστυχώς;