Αυτεπίστροφο…

Λόγια ανόητα (αλλά όχι και ανοήτων) όσα επιχειρούν να υποβαθμίσουν, ή ακόμα και να μηδενίσουν, τη σημασία των 173.000 μελών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πολύ δε περισσότερο όταν τα 110.000 από αυτά έσπευσαν στις κάλπες…του ενός (Αλέξης Τσίπρας) –ήτοι, χωρίς σασπένς και διακύβευμα– για να ταυτιστούν μαζί του στην πορεία προς τις επόμενες κάλπες. Και για κάτι επιπλέον, και πιθανώς σπουδαιότερο: να τα αλλάξει όλα στο ίδιο του το κόμμα.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Το γεγονός είναι εντυπωσιακό και σηματοδοτεί -όπως γράψαμε σε ανάλυση το βράδυ της εκλογής (εδώ), και σε άρθρο την επόμενη μέρα (εδώ)- την μετάβαση από την εποχή του περίκλειστου ΣΥΡΙΖΑ στη νέα περίοδο του τέλους της ιδεολογικής αγοραφοβίας και των ανοικτών οριζόντων. Ωστόσο, δεν δικαιολογούνται ενθουσιασμοί.

Στην προσπάθειά του να απαντήσει στα “ανόητα λόγια” του μηδενισμού που προείπαμε, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έκανε μία ενδιαφέρουσα, πλην όμως επιπόλαια, αναγωγή: εάν, λένε, το κόμμα των 30.000 μελών κατόρθωσε να συγκεντρώσει το περίπου 32% των εκλογών του 2019, τώρα με τα 173.000 μέλη το όριο είναι ο ουρανός (sky is the limit).

Προσοχή, γιατί το επιχείρημα μπορεί να αποδειχθεί αυτεπίστροφο (“ελληνιστί”, μπούμερανγκ). Αφενός επειδή ο ουρανός είναι πάρα πολύ ψηλά για να είναι όριο, και αφετέρου διότι είναι πολύ δύσκολο, έως απίθανο, λένε κάποιοι, να προσεγγιστεί το ποσοστό του ’19.

Το βέβαιο είναι πως το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ απέκτησε αυτό τον αριθμό των νέων μελών το οφείλει 100% στον Τσίπρα. Θετικότατο και για το κόμμα, και για τον ίδιο. Αρκεί να το κατανοήσει απολύτως και κυρίως να κατανοήσει πως ο ενθουσιασμός καθενός και καθεμιάς που έσπευσε την Κυριακή στις εσωκομματικές κάλπες εύκολα εκτονώνεται και μετατρέπεται σε απογοήτευση. Αυτός ο κίνδυνος εγκυμονεί εφόσον θεωρηθεί πως ο αρχηγός άναψε τα φώτα και ανακαίνισε την πρόσοψη του “μαγαζιού”, και χρεωθεί στους “πελάτες” η προσέλευση. Το αντίθετο πρέπει να συμβεί, να πάει δηλαδή ο Τσίπρας και η νέα ηγετική ομάδα που προκύπτει μετά και την εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής να συναντήσουν όλα αυτά τα νέα μέλη. Και όχι μόνον αυτούς.

Κανένα κόμμα, άλλωστε, δεν κέρδισε εκλογές και εξουσία επειδή έχει περισσότερα ή λιγότερα μέλη. Είναι μια πολύ καλή “μαγιά” αλλά μέχρι εκεί.

Βρισκόμαστε μερικούς μήνες (σενάριο φθινοπώρου), ή το πολύ ένα χρόνο (άνοιξη 2023) από τις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχασε πολύτιμο χρόνο από τις εκλογές του ’19 έως τώρα και αυτός που απομένει είναι πυκνός αλλά όχι πολύς ώστε να δικαιολογούνται σπατάλες και ανάπαυλες. Η παροιμιώδης ραθυμία του κομματικού προσωπικού δεν θα συγχωρηθεί από εδώ και πέρα, όπως δεν θα συγχωρηθεί η ευκολία του να γίνεται μοναδική σημαία η ακρίβεια και οι λογαριασμοί του ρεύματος.

Από εδώ και στο εξής χρειάζονται τρία πράγματα:

–Απάντηση στο “γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και όχι η Ν.Δ”, άρα πρέπει στον λίγο χρόνο που απομένει να παρουσιαστεί συνολικό πρόγραμμα διακυβέρνησης που θα απαντά στο πρώτο σκέλος. Ένα πρόγραμμα που πρέπει να ταξιδέψει σε ολόκληρη την επικράτεια.

–Προβολή της νέας ομάδας διακυβέρνησης που δεν χρειάζεται -προφανώς- να απαρτίζεται από τους πρωτεύσαντες στην εκλογή για την Κ.Ε. Υπάρχει ένα think tank εν υπνώσει από τον περασμένο Ιανουάριο με πρόσωπα της επιστήμης, της αγοράς, των επιχειρήσεων. Είναι ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα που το άφησε να λιμνάζει στα απόνερα των εσωκομματικών συγκρούσεων, τώρα, όμως, δεν έχει καμία δικαιολογία. Εάν αφήσει για καιρό ακόμα να αιωρείται η αίσθηση πως, εάν και εφόσον ξαναβρεθεί στην κυβέρνηση, θα αναθέσει υπουργεία και κρατικές θέσεις στα πρόσωπα της προηγούμενης τετραετίας, τότε η μάχη είναι εκ των προτέρων υπονομευμένη.

–Ενίσχυση της “πρωθυπουργοκεντρικότητας” του ίδιου του Τσίπρα (συνδυάζεται με τα δύο προηγούμενα). Ακόμα υπολείπεται από το αφήγημα “πρωθυπουργός Μητσοτάκης” και στην μάχη ένας εναντίον ενός ξεκινάει με μειονέκτημα, παρά την ισχυρή και ραγδαία αυξανόμενη αδιαμεσολάβητη σχέση του με τον κόσμο.

Από την εκλογή της Κ.Ε, τέλος, προκύπτει ένα μήνυμα που δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Οι πασοκογενείς “έσκισαν”, γεγονός που σημαίνει, είτε πως οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώνουν την συμπάθειά τους στο όμορο ΠΑΣΟΚ, είτε επειδή κατανοούν πως αποτελούν μία δεξαμενή στελεχικού δυναμικού που δεν κατόρθωσε να ανθίσει στο φυτώριο του δικού τους κόμματος. Αυτό δείχνει κι ένα δρόμο για το μέλλον με νέες συμπεριφορές, λιγότερη έπαρση και εχθροπάθεια και κινήσεις φιλίας. Κι αυτό δεν αφορά τον Νίκο Ανδρουλάκη, αυτός έχει τα δικά του σκληρά διλήμματα που θα γίνουν ακόμα πιο σκληρά μετά την κάλπη της απλής αναλογικής.