Ανασχηματισμός Μητσοτάκη vs ομάδα Τσίπρα

Ενώ πολιτικές και παραπολιτικές στήλες εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στο “γράψε-σβήσε” του πρωθυπουργού, κι ενώ τα κινητά υπουργών και βουλευτών της Ν.Δ είναι τοποθετημένα σε περίοπτη θέση και στη μέγιστη ένταση εν αναμονή της ειδοποίησης από το Μέγαρο Μαξίμου (τα click away διεκόπησαν γι’ αυτή την εβδομάδα, άρα οι ενδιαφερόμενοι θα ορκιστούν με κοστούμια παλαιότερης κοπής), το αιρετικό ερώτημα που προκύπτει είναι: στον ΣΥΡΙΖΑ όλα καλά;

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Θα αναρωτηθεί κανείς: τι σχέση έχει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον κυβερνητικό ανασχηματισμό; Εκ πρώτης ανάγνωσης, καμία. Εφόσον, όμως, όπως διαδίδεται, ο ανασχηματισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη αποτελεί τη σύνθεση της ομάδας με την οποία σκέπτεται –υπό προϋποθέσεις που έχουν αναλυθεί σε προηγούμενο άρθρο– να κατέλθει σε πρόωρες διπλές κάλπες εντός του 2021, εύλογα η παραπάνω ερώτηση βρίσκει απάντηση.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει προσδιορίσει σε γενικές γραμμές το κοινωνικό και οικονομικό πρόσημο με το οποίο θα αντιπολιτευτεί την κυβέρνηση τους επόμενους μήνες, με την πανδημία δυστυχώς δρώσα ακόμα, το εμβόλιο ως οδό διαφυγής από τον ζόφο, αλλά και τις παρενέργειες στην καθημερινή οικονομική πραγματικότητα μόλις να έχουν αρχίσει να σχηματίζονται. Δεν αρκεί, όμως, μόνο αυτό. Ακόμα και εάν θεωρηθεί πως οι επιδόσεις της κυβέρνησης στη διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας ήταν/είναι προβληματικές, στο πιθανό προεκλογικό φώτο-φίνις θα μετρήσουν και άλλα πράγματα.

Από τη μία θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης με μια κυβέρνηση και ένα ευνοϊκό μιντιακό τοπίο, κι από την άλλη ο Αλέξης Τσίπρας με την δική του ομάδα. Αυτός είναι και ο λόγος που ο ανασχηματισμός πρέπει να ενδιαφέρει τα στελέχη της Κουμουνδούρου και πρωτίστως τον αρχηγό του κόμματος. Διότι σε μια δύσκολη πολιτική συγκυρία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν πρέπει να αντιτάξει μόνο το αρνητικό αφήγημα μιας “κακής κυβέρνησης” –όπως είναι βέβαιο πως θα πράξει– αλλά και το θετικό της προσδοκίας για μια δική του καλύτερη κυβέρνηση. Δίπλα, δηλαδή, σε κάθε πρόσωπο της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο Τσίπρας πρέπει να τοποθετήσει ένα δικό του πρόσωπο που θα δημιουργεί συνθήκες διλήμματος ως προς την ικανότητα ενός εκάστου.

Πρόγραμμα εναλλακτικής διακυβέρνησης και εξόδου από την μετα-πανδημική κρίση, από τη μία, αλλά και πολιτικό προσωπικό που να δημιουργεί ελπίδες πως μπορεί να διαχειρισθεί καλύτερα τη νέα πραγματικότητα, από την άλλη. Με απλά λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας θα μειώσει σημαντικά τις όποιες εκλογικές πιθανότητές του εάν προσέλθει στις κάλπες με τα πρόσωπα που κυβέρνησαν από το 2015 μέχρι το 2019.

Αυτό δεν σημαίνει πως όλο το πολιτικό προσωπικό εκείνης της περιόδου πρέπει να αποσυρθεί. Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο για αρκετούς απ΄ αυτούς. Ακούγεται σκληρό; Έτσι είναι η ζωή, και η πολιτική ακόμα περισσότερο. Την δεύτερη ευκαιρία την διεκδικεί και ίσως και να την δικαιούται ο ίδιος ο Τσίπρας αλλά όχι και κάθε υπουργός, υφυπουργός ή γενικός γραμματέας της προηγούμενης διακυβέρνησης. Και επ΄ αυτού θα κριθεί εάν πράγματι μπορεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να παρατάξει ομάδα που μπορεί να τρέξει πολλά χιλιόμετρα μέσα στο γήπεδο και όχι ηλικιακά νέους ή ηλικιωμένους βετεράνους χωρίς επαρκείς ανάσες που θα κάνουν άμυνα και κοντινές πάσες για να κερδίζουν χρόνο.

Το συνέδριο της διεύρυνσης και του μετασχηματισμού θα μπορούσε να είναι μια διαδικασία από την οποία θα αναδεικνύονταν νέα πρόσωπα. Δυστυχώς, μας τελείωσε. Άρα, απομένουν μόνο το φυτώριο της κομματικής επετηρίδας και κυρίως η μεγάλη δεξαμενή της κοινωνίας, των κινημάτων, της οικονομίας, της επιχειρηματικότητας, του πολιτισμού. Μπορεί οι “τεχνοκράτες” να θεωρούνται κόκκινο πανί για κάποιους στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι, όμως, απολύτως αναγκαίοι για μια κυβέρνηση που επιθυμεί να συνδυάσει κοινωνικό πρόσωπο με αποτελεσματικότητα και καινοτομία.

Δεν χρειάζεται (προφανώς) να είναι οι τεχνοκράτες-απόκληροι του τραπεζικού συστήματος, ούτε οι δεξιοτέχνες των δημοσίων σχέσεων και των παρασκηνιακών διασυνδέσεων. Αλλά δεν αρκούν και εκείνοι που το σπουδαιότερο που έχουν να επιδείξουν είναι τα κομματικά ένσημα και η ένταξή τους σε παλιές συντροφικές παρέες.

Με τον κίνδυνο να αδικηθούν άλλοι, είναι γνωστό πως η διακυβέρνηση Τσίπρα είχε την τύχη να έχει τον Χουλιαράκη, τον Λιάκο, τον Φωτάκη, τον Χαρίτση, την Αχτσιόγλου, τον Μουζάλα και άλλους που και επιστημονικό εξοπλισμό διέθεταν αλλά και “οσμή” κοινωνίας, σύγχρονων τάσεων, αγοράς και οικονομίας. Ρητορικό, ίσως, το ερώτημα αλλά ας ειπωθεί: θα είχε, για παράδειγμα, την πολυδιάσταση και ενεργητική εξωτερική πολιτική που είχε η προηγούμενη διακυβέρνηση εάν δεν είχε συστρατευθεί ο Κοτζιάς;

Χρειάζεται, λοιπόν, να ανακαλύψει περισσότερους σαν αυτούς. Να προσελκύσει Έλληνες από τα πανεπιστήμια του εξωτερικού αλλά και από τον ιδιωτικό τομέα. Να τους πείσει και να αποδείξει πως η διεύρυνση δεν αφορά μόνο τις μεταγραφές από όμορα κόμματα. Χρειάζονται και αυτοί αλλά τα φρέσκα πρόσωπα δημιουργούν προσδοκίες και κάνουν τη διαφορά…

Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα τετράπτυχο: Τσίπρας-πρόγραμμα διακυβέρνησης- φρέσκα πρόσωπα-συμμαχίες…