3 εκλογικά σενάρια από το (κοντινό) μέλλον

Οι όποιες εκτιμήσεις πρόχειρες και πρόωρες, τα σενάρια, όμως, σχετικά με τις επόμενες εκλογές, γνωστά. Τα έχει περιγράψει και ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ωστόσο εκκινούν από το σημερινό δημοσκοπικό αποτύπωμα, λίγο περισσότερο από δύο χρόνια πριν τις κάλπες.

Σενάριο 1ο: Η Ν.Δ κατορθώνει να αυξήσει το ποσοστό της από το περίπου 30% (δημοσκοπήσεις) και να μπει σε τροχιά αυτοδυναμίας (όριο το 38%, ανάλογα με το άθροισμα των κομμάτων εκτός Βουλής και από το πόσα θα υπερβούν το “κατώφλι” του 3%). Στην τελική ευθεία, εφόσον υπάρξει τέτοια προοπτική, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα θέσει με τον πλέον επιθετικό τρόπο το δίλημμα της πολιτικής σταθερότητας με στόχο να πάρει μία απρόσκοπτη τρίτη θητεία.

Σενάριο 2ο: Το ΠΑΣΟΚ επιτυγχάνει ένα δημοσκοπικό άλμα (σε συνδυασμό, όπως λένε κάποιοι στην Χαριλάου Τρικούπη, με πολιτική κατάρρευση της κυβέρνησης λόγω κοινωνικών προβλημάτων και διεθνών συνθηκών), και στην τελική ευθεία πλησιάζει (δημοσκοπικά), ή και ξεπερνάει τη Ν.Δ, άρα αποκτά σοβαρή προοπτική να εκλεγεί ως πρώτο κόμμα και να πάρει τις 40 έδρες του μπόνους που προβλέπει ο εκλογικός νόμος (ο οποίος κατά δέσμευση του πρωθυπουργού δεν θα αλλάξει). Στην περίπτωση αυτή το ΠΑΣΟΚ είναι υποχρεωμένο να αναζητήσει εταίρους στα αριστερά του. Το “όλοι χωρούν” του Παύλου Γερουλάνου μπορεί να ακούστηκε προωθημένο, όμως όλα θα εξαρτηθούν από τον κοινοβουλευτικό χάρτη εκείνης της στιγμής. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο κόμμα που θα προσκληθεί, ωστόσο η “Νέα Αριστερά” διόλου βέβαιο είναι πως θα έχει ξεπεράσει το 3%. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δήλωσε πως “θα κάνει κυβέρνηση χωρίς ακροδεξιούς και δραχμιστές”, άρα μένει να διαπιστωθεί πως θα μεταφραστεί αυτό σε εκείνη τη συγκυρία. Θα είναι στη Βουλή το Μερα25 του Γιάνη Βαρουφάκη, το Κι.ΔΗ του Στέφανου Κασσελάκη, θα μπορούσε η πρόσκληση να αφορά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Είναι εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσο όλα αυτά τα πρόσωπα μπορούν να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι, αλλά είναι μάλλον βέβαιο ότι μία κυβέρνηση συνεργασίας που θα τα συμπεριλαμβάνει έχει πολλές πιθανότητες να εξελιχθεί σε “πύργο της Βαβέλ”.

Η πιό στέρεα σχέση, σε αυτό το σενάριο, είναι μόνο μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και “Νέας Αριστεράς” (υπό την προϋπόθεση ότι θα ξεπεραστούν τα μεγάλα εσωκομματικά εμπόδια στο κόμμα του Αλέξη Χαρίτση), εάν, όπως είπαμε, είναι στην επόμενη Βουλή.

Σενάριο 3ο: Η Ν.Δ κατακτά την πρωτιά, χωρίς αυτοδυναμία, οπότε αναγκάζεται να εξετάσει τις πιθανότητες συνεργασιών για τον σχηματισμό κυβέρνησης, με ισχύουσα την άρνηση του ΠΑΣΟΚ για συγκυβέρνηση. Εδώ, όλα θα κριθούν από το ποιά κόμματα θα εκπροσωπηθούν στην επόμενη Βουλή. Μόνο ως πρόβλεψη μπορεί να πει κανείς ότι στα δεξιά του κυβερνώντος κόμματος αυτό αφορά με βεβαιότητα ή σοβαρή πιθανότητα για την “Ελληνική Λύση”, τη “Φωνή Λογικής”, και ίσως τη “Νίκη”. Εάν θεωρήσει τις δηλώσεις που έχουν γίνει ως δεσμεύσεις, είναι σχεδόν απίθανο να συγκλίνουν προγραμματικά για μία κυβέρνηση συνεργασίας ο κ. Μητσοτάκης με τον Κυριάκο Βελόπουλο, την Αφροδίτη Λατινοπούλου, ή τον Δημήτρη Νατσιό.

Κυβερνητικό εταίρο στα δεξιά του, λοιπόν, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να βρει. Προς το κέντρο, η θεωρητική πιθανότητα αφορά έναν “μεγάλο συνασπισμό” Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ, κάτι που κατηγορηματικά έχει διαψεύσει ο κ. Ανδρουλάκης, παρότι υπάρχουν κορυφαία στελέχη που δεν θέλουν να το αποκλείσουν. Όμως, εάν ο ευρωβουλευτής Νίκος Παπανδρέου δηλώνει πως “τυχόν συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ θα έφερνε το ΠΑΣΟΚ στο 5%”, οι έχοντες μνήμη αντιπαραθέτουν ότι η συνεργασία με τη Ν.Δ (Σαμαράς-Βενιζέλος) ήταν που έφερε το κόμμα τους στο 4,7%!

Πάντοτε υπό το φως των τελευταίων δημοσκοπήσεων, το δεύτερο και το τρίτο σενάριο εμπεριέχουν δεκάδες υπο-προϋποθέσεις και είναι ευάλωτα σε εγωϊσμούς και ιδεολογικές εμμονές. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα εξαντλήσει κάθε πιθανότητα για το πρώτο, ενοχοποιώντας και χλευάζοντας το δεύτερο,όπως έχει ήδη αρχίσει να κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, και κρατώντας ανοικτή μία πολύ μικρή χαραμάδα για το τρίτο, αφού διαπιστωθεί ποιά κόμματα θα είναι στο παιχνίδι εκείνη την ώρα.

Η επιλογή της υποψηφιότητας του Κώστα Τασούλα, όπως φάνηκε και από την (πρώτη) δημοσκόπηση της Opinion Poll (Action24), του εξασφαλίζει συσπείρωση στην δεξιά και κεντροδεξιά εκλογική βάση, άρα γίνεται κοινός τόπος για τους ψηφοφόρους της Ν.Δ -εκείνους που την ψήφισαν και όσους απείχαν στις ευρωεκλογές-, πιθανώς και για εκλογικούς “μετανάστες” προς τα κόμματα στα δεξιά της. Από την άλλη δεν φαίνεται -μένει να το δούμε και στις επόμενες μετρήσεις- να του στερεί την υπεροχή του στον χώρο του κέντρου, όπου το ΠΑΣΟΚ δεν δείχνει ακόμα ικανό να τον αμφισβητήσει. Εκ των υστέρων κρίνοντας, το πρόσωπο Τασούλας είναι σαφές ότι του αποφέρει μεγαλύτερα οφέλη και του αφήνει μικρότερο ακάλυπτο χώρο, απ΄ ότι θα συνέβαινε με το πρόσωπο Βενιζέλος. Επιπλέον, του επιτρέπει να δημιουργήσει (μαζί με την επιλογή του Νικήτα Κακλαμάνη, ίσως και την ενίσχυση αυτού του προφίλ στον ανασχηματισμό) πολιτικό ανάχωμα στην γενικευμένη δεξιά και ακροδεξιά στροφή που συμβαίνει στην Ευρώπη (και) ως αποτέλεσμα του “τσουνάμι Τραμπ”.

Όμως, εάν σε ένα χρόνο από σήμερα, η Ν.Δ εξακολουθεί να κινείται δημοσκοπικά στο 30%, μακριά από την προβολή αυτοδυναμίας, ανάλογα και με την όποια διάταξη δυνάμεων στα αριστερά και τα δεξιά του, θα πρέπει να σκεφτεί, ή ότι η χώρα θα οδηγηθεί σε δεύτερες κάλπες με απρόβλεπτη επίδραση (π.χ στην οικονομία), ή ότι θα πρέπει να βάλει νερό στο κρασί του και να αναζητήσει άλλες λύσεις.