Ανάλυση-Γαλλία/ Πρόσκαιρη ανακούφιση για Μπαϋρού- Δεν πέρασε η πρόταση μομφής- Ο ρόλος της Λεπέν

Η Γαλλική Εθνοσυνέλευση απέρριψε την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης Μπαυρού που είχε καταθέσει η Ανυπότακτη Γαλλία, η πρόταση υπερψηφίστηκε μόνο από 131 βουλευτές σε σύνολο 577 ενώ χρειαζόταν 288.

Στον αντίποδα της Ανυπότακτης Γαλλίας, η Εθνική Συσπείρωση της Λεπέν, έχοντας ήδη πετύχει την ανατροπή της προηγούμενης κυβέρνησης, δεν είχε κανένα λόγο να προκαλέσει χάος μετατρέποντας την πολιτική κρίση σε θεσμική σε περίπτωση παραίτησης του Μακρόν.
Την πιο αποδοτική τακτική είχαν οι Σοσιαλιστές του Ολιβιέ Φορ. Εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τα παράθυρα που άφησαν ανοιχτά οι προγραμματικές δηλώσεις Μπαϋρού για να αποσπάσουν μια σειρά κρίσιμες παραχωρήσεις σε θέματα κοινωνικής ασφάλισης, στο μεταναστευτικό, τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου και ζωτικά αιτήματα της κοινότητας των εκπαιδευτικών.

Ακολουθεί η ανάλυση του Γιώργου Σεφερτζή για το KREPORT:

H Γαλλία μεταξύ σταθεροποίησης και πολιτικής ανασύνταξης

Ενώ η Γερμανία πορεύεται προς τις κάλπες της 23ης Φεβρουαρίου διασχίζοντας το ομιχλώδες τοπίο μιας αβέβαιης προεκλογικής περιόδου, στην απέναντι όχθη του Ρήνου μοιάζει να αναπτερώνονται οι ελπίδες εκείνων που πιστεύουν ότι η αναζήτηση πολιτικών συμβιβασμών είναι μονόδρομος για την επιβίωση όχι μόνο της υπερχρεωμένης Γαλλίας αλλά και του συνόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ακόμα πασχίζει να ολοκληρώσει την ενοποίησή της αποφεύγοντας τον οριστικό υποβιβασμό της εντός του ανατέλλοντος νέου κόσμου της εποχής Τραμπ.

Αναπτερωτής αυτών των ελπίδων έχει αρχίσει να γίνεται ο παλαίμαχος αρχηγός του κεντρώου Modem Φρανσουά Μπαϋρού, κερδίζοντας το στοίχημα που έβαλε μετά την ανατροπή της κυβέρνησης του προκατόχου του Μπαρνιέ, όταν πειθανάγκασε τον Πρόεδρο Μακρόν να τον διορίσει στη θέση του τέταρτου μέσα σε ένα χρόνο Πρωθυπουργού της χώρας. Και αυτό χάρη σε έναν ακόμα “εκβιασμό”. Αυτή τη φορά θέτοντας την πλειοψηφία της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης προ του διλήμματος ή να καταψηφίσει τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του αναλαμβάνοντας την ευθύνη μιας νέας πολιτικής κρίσης ή να απορρίψει την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε με δική του πρωτοβουλία το Νέο Λαϊκό Μέτωπο υπό την πίεση του Ζαν-Λυκ Μελανσόν παρατείνοντας μέχρι νεωτέρας τον βίο της νέας γαλλικής κυβέρνησης.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο “νέος εκβιασμός” του Μπαϋρού δεν είχε την ωμότητα εκείνου που υποχρέωσε τον Πρόεδρο Μακρόν να υποκύψει στις αξιώσεις του. Είχε πολύ περισσότερο την σφραγίδα ενός έμπειρου και μπαρουτοκαπνισμένου πολιτικού παλαιάς κοπής που ελίσσεται αριστουργηματικά αξιοποιώντας τις αδυναμίες των αντιπάλων του. Εν προκειμένω, μοναδικός πραγματικός αντίπαλος του Μπαϋρού ήταν ο Μελανσόν. Σωστά ο τελευταίος υπολόγιζε ότι αν μετά την ανατροπή Μπαρνιέ κατάφερνε να ρίξει και την κυβέρνηση Μπαϋρού, θα αύξανε καθέτως τις πιθανότητες να ωθήσει σε παραίτηση και τον ίδιο τον Πρόεδρο Μακρόν.

Στον αντίποδα της σκληροπυρηνικής ακροαριστερής Ανυπότακτης Γαλλίας η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση της Λεπέν, έχοντας ήδη πετύχει την ανατροπή της προηγούμενης κυβέρνησης, δεν είχε κανένα λόγο να εμφανιστεί ως επισπεύδουσα το χάος που θα προκαλούσε η μετατροπή της πολιτικής κρίσης σε θεσμική σε περίπτωση παραίτησης του Προέδρου της Δημοκρατίας. Πολύ δε περισσότερο που οι προγραμματικές δηλώσεις Μπαϋρού ήταν τόσο γενικόλογες που άφηναν ανοιχτά σε διαπραγμάτευση πολλά κεφάλαια κυβερνητικού έργου.

Τελικώς, εκείνοι που αυτή την φορά φάνηκαν να έχουν την πιο πετυχημένη διαπραγματευτική τακτική ήταν οι Σοσιαλιστές του Ολιβιέ Φορ. Αντιμετωπίζοντας απενοχοποιημένα τον κίνδυνο να κατηγορηθούν από τους συνοδοιπόρους τους ως διασπαστές του μετώπου της Αριστεράς, εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τα παράθυρα που άφησαν ανοιχτά οι προγραμματικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού για να αποσπάσουν μια σειρά κρίσιμες παραχωρήσεις κυρίως σε θέματα που αφορούσαν στις κοινωνικές ασφαλίσεις, στο μεταναστευτικό, στη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου και στην ικανοποίηση των ζωτικών αιτημάτων της πολυπληθούς και ιδιαίτερα επιδραστικής εκπαιδευτικής κοινότητας. Πέτυχαν έτσι αφενός να βρεθούν στο επίκεντρο του τριήμερου κοινοβουλευτικού διαλόγου που ακολούθησε τις προγραμματικές δηλώσεις , αφετέρου να σπάσουν την πολιτική τους απομόνωση παίρνοντας πάνω τους την υπόθεση της διάσωσης των κεκτημένων του γαλλικού κοινωνικού μοντέλου και της προστασίας των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, των κατεξοχήν, δηλαδή, συνομιλητών της λεπενικής Ακροδεξιάς.

Τίποτα ωστόσο από όλα αυτά δεν θα είχε μεγαλώσει ιδιαίτερα τα περιθώρια κέρδους των σοσιαλιστών, σε βάρος μάλιστα των οικολόγων και των άλλων συνιστωσών της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αν ο ίδιος ο Μπαϋρού, ξέροντας σε ποιους απευθύνεται, δεν έθετε από με δική του πρωτοβουλία προς συζήτηση τα δυο θέματα ταμπού για τον Μακρόν και το στρατόπεδό του: Τα όρια συνταξιοδότησης και την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως παγίου εκλογικού συστήματος.

Κάπως έτσι ο Μπαϋρού πήρε πίσω από τους Σοσιαλιστές το νόμισμα που του χρωστάγανε από την εποχή που στήριζε τις κυβερνήσεις του Φρανσουά Ολάντ. Και κάπως έτσι απέδειξε ότι στρεφόμενος προς τα αριστερά είχε να κερδίσει περισσότερα από αυτά που κέρδισε ο Μπαρνιέ στρεφόμενος προς τα δεξιά. Στη χθεσινοβραδινή ψηφοφορία, η πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησης Μπαϋρού υπερψηφίστηκε από μόλις 131 βουλευτές έναντι των απαιτούμενων 288 για την ανατροπή της.

Τα βάσανα ωστόσο της κυβέρνησης Μπαϋρού δεν τελείωσαν δεδομένου ότι εκκρεμεί ένα νέο και πιο κρίσιμο ραντεβού που θα είναι αυτό της ψήφισης του προϋπολογισμού.

Σε κάθε πάντως περίπτωση μετά τη δοκιμασία των προγραμματικών προτάσεων ανοίγει ο δρόμος της παραμονής της στην εξουσία, αν όχι μέχρι το προσεχές φθινόπωρο, οπότε θα πρέπει να ψηφισθεί ο προϋπολογισμός του επόμενου οικονομικού έτους, σίγουρα πάντως μέχρι το καλοκαίρι οπότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έχει και πάλι το δικαίωμα να διαλύσει την Βουλή. Εκτός εάν, εν τω μεταξύ, ο διάλογος των κοινωνικών εταίρων για την επανεξέταση της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού καταλήξει σε αδιέξοδο που θα σημάνει την επαναφορά των αντιδημοφιλών μεταρρυθμίσεων του Μακρόν.

Μέχρι τότε, όμως, είναι σίγουρο ότι θα έχει δρομολογηθεί η ανασύνθεση του γαλλικού κομματικού συστήματος. Οι σοσιαλιστές ναι μεν δεσμεύτηκαν ότι θα παραμείνουν στην αντιπολίτευση, αυτό όμως δεν αρκεί για να παραμείνει συμπαγές το σημερινό Νέο Λαϊκό Μέτωπο. Η διάλυσή του είναι αναπόφευκτη. Τουλάχιστον τόσο όσο είναι αδύνατη η υποταγή των συνιστωσών του στις ορέξεις του Μελανσόν. Με την καθιέρωση της απλής αναλογικής να δίνει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα τη σιγουριά τουλάχιστον της διατήρησης των αυτοδιοικητικών και κοινοβουλευτικών δυνάμεών του, ο διαχωρισμός της θέσης του από τον ακροαριστερό συνασπισμό είναι απλώς θέμα χρόνου. Πολλώ δε μάλλον που κατ’ αυτόν τον τρόπο θα αυξηθούν οι πιθανότητες να ανακτήσει τις δυνάμεις που του στέρησε η “προδομένη “από τον ίδιο τον Μακρόν “επανάστασή” του.