ΑΝΑΛΥΣΗ/ΛΙΒΑΝΟΣ: Αποτελεί ο Τζοζέφ Αούν μια λευκή σελίδα για τις ελπίδες του λιβανέζικου λαού;

Η εκλογή του διοικητή του στρατού στρατηγού Τζόσεφ Αούν ως προέδρου του Λιβάνου έγινε δεκτή με ικανοποίηση καθώς δυτικές και αραβικές χώρες χαιρέτισαν την εκλογή και τόνισαν τη σημασία της αποκατάστασης της ασφάλειας και της σταθερότητας στη χώρα. Όμως η εκλογή νέου προέδρου για τον Λίβανο δεν σημαίνει ότι η χώρα έχει βγει από τις κρίσεις με τις οποίες παλεύει εδώ και χρόνια. Αντίθετα, σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας φάσης που φέρει πολλές προκλήσεις για τον πρόεδρο Τζόσεφ Αούν και τη νέα κυβέρνηση, η οποία αναμένεται να σχηματιστεί σε συμφωνία με τον πρωθυπουργό, ο οποίος θα αναλάβει δεσμευτικές κοινοβουλευτικές διαβουλεύσεις, και η νέα εποχή θα πρέπει να φέρει έναν οδικό χάρτη διάσωσης και ένα σαφές σχέδιο για την αντιμετώπιση των εσωτερικών και εξωτερικών κρίσεων και προκλήσεων.

Ο νέος πρόεδρος δεν έχει ένα μαγικό ραβδί για να λύσει όλες τις κρίσεις, αλλά χρειάζεται μια συνεκτική ομάδα, ξεκινώντας από τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης διάσωσης και μια σαφώς καθορισμένη υπουργική δήλωση που θα τέμνει την ομιλία του όρκου που θα εγκαθιδρύει μια νέα εποχή στην ιστορία του Λιβάνου, η οποία συμπίπτει χρονικά με την οικοδόμηση της γειτονικής νέας Συρίας του Αλ Σαράα.

Η ομιλία του προέδρου Αούν, σύμφωνα με τα αραβικά μέσα αποτελεί ένα λεπτομερές πρόγραμμα διακυβέρνησης και το πρόγραμμα αυτό χρειάζεται μια κυβέρνηση που να είναι ικανή να το εφαρμόσει.

• Σύμφωνα με τον πρώην Λιβανέζο Υπουργό Δικαιοσύνης Ιμπραχίμ Νάτζαρ «αυτός [Αούν] που ανέλαβε τώρα την προεδρία είναι ένας έντιμος, καθαρός και θαρραλέος Λιβανέζος, τον οποίο πρέπει να συναντήσει μια θαρραλέα κυβέρνηση που θα περιλαμβάνει νέα πρόσωπα ικανά να εργαστούν και να επιτύχουν».

«Αυτό που περιμένουν οι Λιβανέζοι από τον πρόεδρο Τζόζεφ Αούν είναι να αλλάξει τη νοοτροπία που βασίζεται στις ποσοστώσεις και η ηγεσία του να αποτελέσει πύλη για την αλλαγή πολιτικών προσώπων που έχουν τις ρίζες τους στο λιβανέζικο τέλμα», πρόσθεσε ο Νάτζαρ.

Το πρώτο καθήκον στους ώμους του προέδρου Αούν είναι να εφαρμόσει το σύνταγμα και το έγγραφο εθνικής συναίνεσης, σύμφωνα με τον πρώην βουλευτή Φαρές Σαΐντ. Όπως εξήγησε στις αρχές του 1990, η εφαρμογή του συντάγματος ανεστάλη λόγω των συριακών δυνάμεων που κατέλαβαν το Προεδρικό Μέγαρο στη Δαμασκό και το 2005, όταν το σύνταγμα ανεστάλη και πάλι λόγω των ιρανικών πληρεξουσίων της Χεζμπολάχ.

• Είναι μια πραγματικότητα ότι οι Λιβανέζοι περιμένουν με ανυπομονησία την έναρξη αυτής της εποχής που θα αποτελέσει μια πραγματική ευκαιρία για την εφαρμογή του εγγράφου εθνικής συναίνεσης και του συντάγματος, καθώς η εφαρμογή του «Συντάγματος και των διεθνών αποφάσεων» αποτελούσε πάντα διχαστικό παράγοντα στον Λίβανο. Ιδίως από τη στιγμή που οι de facto δυνάμεις [οι φιλοϊρανικές ένοπλες ομάδες] τα θεωρούσαν ως «στοχοποίηση της λεγόμενης αντίστασης», η οποία έβγαλε τον Λίβανο από την αραβική αγκαλιά και τη διεθνή βοήθεια.

Για πολλούς Λιβανέζους αναλυτές η εκλογή του Αούν στην Προεδρία  άνοιξε μια λευκή σελίδα στην οποία μπορούν να γραφτούν όλες οι ελπίδες του λιβανέζικου λαού και να γράψουν ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του Λιβάνου. Σημαντικό θεωρείται ότι η εποχή του νέου προέδρου ξεκίνησε σε ένα στάδιο σύγκλισης των περιφερειακών και διεθνών αντιθέσεων και ο Λίβανος ήταν προορισμένος να κατακτήσει αυτό το στάδιο.

• Ένα πρόσθετο καθήκον για τον νέο πρόεδρο είναι να επιστρέψει ο Λίβανος στην αραβική αγκαλιά και να εισέλθει στο αραβικό σύστημα. Αυτό αρχίζει με ένα τρόπο να αποκρυσταλλώνεται μέρα με τη μέρα μέσω της μείωσης της ιρανικής επιρροής στην περιοχή.

Επιπρόσθετα ο Αούν θα πρέπει να επανασυνδέσει τον Λίβανο με τις αποφάσεις της διεθνούς νομιμότητας, ώστε να τύχει της διεθνούς υποστήριξης. Στην ορκωμοσία του, ο νέος πρόεδρος μίλησε με απόλυτη σαφήνεια για το μονοπώλιο του κράτους στη χρήση των όπλων και την επέκταση της κυριαρχίας του κράτους σε όλο το λιβανέζικο έδαφος σύμφωνα με το σύνταγμα, το οποίο συνάδει με την κυριολεκτική εφαρμογή των ψηφισμάτων της διεθνούς νομιμότητας, τα οποία, εάν εφαρμοστούν, θα επανασυνδέσουν τον Λίβανο με το αραβικό και το διεθνές σύστημα.

Είναι σαφές ότι η περιοχή της Μέσης Ανατολής μπαίνει σε ένα νέο πλαίσιο, όπου Συρία και Λίβανος, θα είναι στο επίκεντρο των αλλαγών που θα διαμορφώσουν το μέλλον. Για την αποτίμηση  αυτών των αλλαγών θα χρειαστεί χρόνος και στήριξη από την διεθνή κοινότητα. Ειδάλλως θα είναι άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια, ανάμεσα στις τόσες άλλες που τελικά δεν κατάφεραν να ειρηνεύουν την περιοχή, σκορπίζοντας θάνατο και πόνο.