Συνέντευξη libre/Στέφανος Κορκολής: Τον Χατζηνάσιο τον νιώθω συγγενή μου

Ο Στέφανος Κορκολής είναι ένας καλλιτέχνης, που έχει επιλέξει τη διαρκή εξέλιξη και την καταστασιακή νεότητα. Μιας και κάθε φορά επιβεβαιώνεται αυτό που ισχύει για όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους: Το να κάνεις το απλό περίπλοκο είναι συνηθισμένο. Το να κάνεις το περίπλοκο απλό, φοβερά απλό, αυτό είναι δημιουργικότητα. Αυτόν τον χειμώνα, ο συνθέτης συμπράττει με τον σπουδαίο Γιώργο Χατζηνάσιο στο Baraonda Music Hall, με μοναδικό στόχο αυτή η σύμπραξη να μοιάζει με μια «διευρυμένη οικογενειακή υπόθεση». Να τους απολαμβάνουμε συμμετέχοντας σε μια μουσική εμπειρία που αξίζει να μείνει αξέχαστη.

-Κύριε Κορκολή, αυτόν τον χειμώνα συμπράττετε με έναν σημαντικό συνθέτη, τον Γιώργο Χατζηνάσιο. Στη συνείδησή μας, έχετε καταγραφεί ως ένας καλλιτέχνης που «η παλιά φρουρά» των βιρτουόζων χειροκρότησε από την αρχή με πολλή υπερηφάνεια. Τι σημαίνει αυτό για εσάς;

Σημαίνει πάρα πολλά. Για μένα, ο Γιώργος Χατζηνάσιος είναι ένας τεράστιος συνθέτης, όπως και για όλους, νομίζω. Ένας τεράστιος πιανίστας. Και ειδικά, ένας πιανίστας της τζαζ μουσικής. Υπήρξε ίνδαλμά μου, όταν ήμουν πάρα πολύ νέος και ήμουν ακόμη στο Ωδείο Αθηνών. Θυμάμαι, συγκεκριμένα, όταν είχε κάνει το «Μάθημα σολφέζ», πόσο χαιρόμασταν οι μαθητές τότε του Ωδείου, για το γεγονός ότι ένας άνθρωπος, που προέρχεται από την κλασική παιδεία, έκανε «κι αυτό», το οποίο ήταν και τόσο όμορφο. Άρα το να βρίσκομαι με αυτόν τον άνθρωπο επί σκηνής είναι πάρα πολύ σημαντικό. Αλλά εδώ θα βάλω μια άνω τελεία για να πω ότι, όπως λέει και ο ίδιος, με είχε γνωρίσει -χωρίς να το γνωρίζω εγώ ποτέ αυτό-, όταν ήρθε σε ένα ρεσιτάλ και με άκουσε στον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός». Του είχαν μιλήσει για μένα. Πρέπει να ήμουν τότε 16-17 χρόνων. Και είχε πει τα καλύτερα.

Το 1991, στην μουσική σκηνή «Ταμπού», μού πρότεινε την πρώτη μου συνεργασία. Ήταν η πρώτη φορά, που, κατά κάποιον τρόπο, έμπαινα σε αυτό τον χώρο, της νυχτερινής ψυχαγωγίας. Και ήταν ο Γιώργος εκείνος, ο οποίος με εισήγαγε. Ήμασταν από τότε απέναντι σε δύο πιάνα και κάναμε κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουμε τώρα. Άρα, λοιπόν, για μένα ο Γιώργος Χατζηνάσιος είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθύτατα, σέβομαι κι αγαπώ πάρα πολύ. Εν ολίγοις, τον νιώθω συγγενή μου. Η σύμπραξη, που συμβαίνει στο Baraonda είναι μια οικογενειακή υπόθεση, την οποία μοιραζόμαστε με όσους έρχονται να μας ακούσουν. Ο χώρος είναι μαγικός. Κάποιος που θέλει να περάσει το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου, σε αυτό τον χώρο, θα περάσει πολύ όμορφα και πολύ πολιτισμένα. Πρόκειται για μια μεγάλη αγκαλιά.

–Αυτό είναι που κάνει τις βραδιές στο Baraonda Music Hall να μοιάζουν τόσο ξεχωριστές.

Αυτό ακριβώς. Όπως λέει, καμιά φορά, ο Γιώργος, όταν πηγαίνουμε σε φιλικά σπίτια, στα οποία υπάρχει πιάνο, κάποια στιγμή, «πέφτει» η φράση «δε θα μας τραγουδήσετε κάτι;» που είναι πολύ φυσιολογικό κάτι τέτοιο. Αυτό, λοιπόν, εμείς το κάνουμε ανάποδα τώρα.  Έχουμε τα πιάνα και λέμε στον κόσμο «τι θα μας πείτε εσείς; Θα μας τραγουδήσετε κάτι;». Αυτή η ατάκα είναι του Γιώργου. Και είναι τόσο εύστοχη, διότι περί αυτού πρόκειται.  Ουσιαστικά αυτό που προσφέρει το Baraonda, αυτή την περίοδο που εγώ το ζω, είναι ότι είμαστε όλοι μια παρέα, είμαστε φίλοι μεταξύ φίλων και απλώς τυχαίνει αυτοί οι δύο φίλοι να παίζουν μουσική. Είναι πάρα πολύ όμορφο.

-Οι ακροατές είναι από κάθε ηλικία. Και αυτό σημαίνει πάρα πολλά.

Εννοείται! Έχουμε ακροατές όλων των ηλικιών. Οι ακροατές μας είναι α κ ρ ο α τ έ ς. Συμμετέχοντες ακροατές, μάλιστα. Τραγουδούν, χειροκροτούν. Είναι μια όμορφη εικόνα.

-Νιώθετε ότι ένα μεγάλο μέρος των ονείρων σας έχει εκπληρωθεί;

Ούτε κατά διάνοια! Ποτέ δεν είχα όνειρα. Είμαι μάχιμος συνθέτης και δημιουργός. Δεν είχα ποτέ μου όνειρα, υπό την έννοια ότι δεν στόχευα σε ένα όνειρό μου και μετά τέλος. Ένας δημιουργός ποτέ δεν σταματά να ονειρεύεται, αλλά δεν εκπληρώνει και ποτέ τα όνειρά του. Συνεχίζω να ονειρεύομαι την επόμενή μου σύνθεση. Την επόμενή μου δραστηριότητα, την επόμενή μου στιγμή. Δεν μπορώ όμως να χρησιμοποιώ την έννοια της εκπλήρωσης ενός ονείρου. Άλλωστε τα όνειρα είναι ανεκπλήρωτα.

-Τι απολογισμό κάνετε τώρα στο κατώφλι του νέου χρόνου; Επόμενοι σταθμοί; Τι άλλο περιλαμβάνει η τρέχουσα δημιουργική σας περίοδος;

Πολλά και διάφορα. Απλά μετά την περιπέτεια με την υγεία μου, προτιμώ να κοιτώ το «σήμερα» και το «άμεσο αύριο». Χωρίς να σημαίνει κάτι μελοδραματικό αυτό που λέω. Γράφω πάντα μουσική και όπου με πάει. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν στο προσκήνιο πάρα πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να συμβούν και μπορεί να συμβούν, απλά δε θα ήθελα να τα αναλύσω. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι γράφω μουσική για το ΚΘΒΕ, για ένα υπέροχο έργο, που θα ανέβει. Επίσης, τελειοποιώ τον δίσκο μαζί με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο για την εξαιρετική Σοφία Μανουσάκη. Την παραγωγή αυτού του δίσκου, που θα βγει και σε βινύλιο, (είναι ο πρώτος δίσκος της Σοφίας Μανουσάκη αυτός, με δικό της ρεπερτόριο) την έχει αναλάβει ο Haydn Bendall, ο οποίος έχει πάρει Όσκαρ και Γκράμι για τον «Τελευταίο αυτοκράτορα», έχει κάνει όλη την καριέρα της Κέιτ Μπους, του Πίτερ Γκάμπριελ, του Έλτον Τζον και του Φρέντι Μέρκιουρι. Αυτός ο άνθρωπος ανέλαβε τη Σοφία, τις μουσικές μου και τους στίχους του Γεράσιμου –χωρίς να ξέρει καθόλου ελληνικά, αλλά δεν έχει να κάνει, οι στίχοι μεταφράστηκαν-. Είναι ένα μεγάλο βήμα αυτό για όλους μας. Αυτός ο παραγωγός, ένας από τους τελευταίους παραγωγούς στον κόσμο, ασχολήθηκε με ένα δικό μας παιδί από την Κρήτη.