Το “βασίλειο της κοινοτοπίας” του Στέφανου Κασσελάκη και τα δύσκολα που έρχονται…

Σε πρώτη ανάγνωση η ιδρυτική διακήρυξη του νέου κόμματος του Στέφανου Κασσελάκη αποτελεί μία συρραφή κοινοτοπιών, υπό την έννοια ότι θα μπορούσαν να είχαν πει περίπου τα ίδια οι αρχηγοί αρκετών εκ των κοινοβουλευτικών κομμάτων, και πάντως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Σημαντικό μέρος, μάλιστα, των βασικών αρχών του “Κινήματος Δημοκρατίας” συνιστούν αντιγραφή και επανάληψη βασικών θέσεων του κόμματος στο οποίο ήταν πρόεδρος επί ένα χρόνο και το οποίο έριξε από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάνοντας πράξη, όπως υπονόησε, τον τίτλο του νεοπαγούς πολιτικού φορέα.

Μία πρώτη απορία προέκυψε από τον ενθουσιασμό με τον οποίο υποδέχτηκαν οι υποστηρικτές του την διατυπωμένη με στόμφο θέση ότι “αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια”. Προς τι η κλαγγή των όπλων του πλήθους; Δεν το έχουν ακούσει ξανά; Δεν γνωρίζουν ότι αποτελεί την πάγια εθνική θέση που υπηρετούν όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν αλλά και της αντιπολίτευσης εδώ και δεκαετίες;

Θα αποτελούσε ίσως έκπληξη εάν ο κ. Κασσελάκης έλεγε, για παράδειγμα, ότι θα προχωρήσει στην επέκταση εντός εξαμήνου από την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Ή, έστω, ότι αποτελεί απαράβατο όρο η άμεση εφαρμογή στην περίπτωση που συναινούσε στην συμμετοχή σε μία κυβέρνηση συνεργασίας. Τίποτε απ΄ όλα αυτά, μόνο επανέλαβε την πάγια εθνική θέση. Και κάτι επιπλέον: δεν διατύπωσε αναλυτικό σχολιασμό επί του εν εξελίξει ελληνοτουρκικού διαλόγου. Για παράδειγμα, το “αναφαίρετο δικαίωμα” θα είναι, όντως, αναφαίρετο μέχρι την Χάγη, ή, μήπως, τα 12 μίλια πρέπει να μπουν στη βάσανο μιας ελαστικότητας;

Ο γνωστός δημοσκόπος Δημήτρης Μαύρος μου έλυσε την απορία:

“Σε όλες τις δημοσκοπήσεις εδώ και πολύ καιρό, η κοινή γνώμη διακατέχεται (στην ιεράρχηση συναισθημάτων) από οργή και απογόητευση. Αυτά τα συναισθήματα είναι στις δύο πρώτες θέσεις, στις δε τελευταίες είναι η υπερηφάνεια και η ελπίδα. Ο,τιδήποτε, λοιπόν, τονώνει την απωλεσθείσα υπερηφάνεια γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό”. Κατανοητό. Ωστόσο ανάμεσα στην οργή και την υπερηφάνεια θα έπρεπε να υπάρχει και η λογική, η στοιχειώδης γνώση του τι είναι αυτονόητο και τι εφικτό. Οι οργισμένοι υποστηρικτές του κ. Κασσελάκη είναι οργισμένοι με την κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα, την ακρίβεια, την Ευρώπη, την κατάσταση της χώρας, τους φόρους που πληρώνουν, είναι, δε, κάποιοι εξ αυτών και οργισμένοι με τους “πραξικοπηματίες” του ΣΥΡΙΖΑ. Νοιώθουν ότι έχουν χάσει την υπερηφάνεια τους. Και, τούτων δοθέντων, ακόμα και η επανάληψη του γνωστού και αυτονόητου εκλαμβάνεται ως κάτι σπουδαίο, πατριωτικό και καινοτόμο. Δεν φταίει ο Στέφανος Κασσελάκης, την οργή άλλοι την έχουν προκαλέσει. Εκείνος, όμως, ξέρει να την αξιοποιεί με άρτιο επικοινωνιακά τρόπο.

Μου υπενθύμισε και κάτι άλλο:

Στην πολιτική μας ιστορία μετά την μεταπολίτευση, οι πολιτικοί ηγέτες πορεύθηκαν μέσα από το δίπολο αφήγημα- σύνθημα.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον εκδημοκρατισμό (μετά τη Χούντα) και το “Ανήκομεν εις την Δύση”, ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον σοσιαλισμό και το “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες”, ο Κώστας Σημίτης με τον εκσυγχρονισμό και το σύμβολο (πλήρους ένταξης στην Ευρώπη) του ευρώ, ο Κώστας Καραμανλής με την προσαρμογή στον μέσο ευρωπαϊκό όρο και την επανίδρυση του κράτους. Ο Αλέξης Τσίπρας σήκωσε τη σημαία της ελπίδας και επανέφερε εν μέρει το αντρεϊκό σύνθημα στο πλαίσιο της χρεοκοπημένης και οικονομικά κατεχόμενης από τους δανειστές Ελλάδας, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την κανονικότητα και τις μεταρρυθμίσεις.

Ο Στέφανος Κασσελάκης προσπαθεί να επαναφέρει κάποιες από τις βιομηχανικές ρυθμίσεις της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος σε παρελθούσες εποχές. Βάζει ψηλά τον πήχη του πατριωτισμού, χωρίς να αλλάξει ούτε λέξη από όσα έχουν πει όλοι οι προηγούμενοι, και παραθέτει σειρά συνθημάτων για το έξυπνο κράτος και την καινοτομία της επιχειρηματικότητας.

Ήταν καλά διαβασμένος και γνώριζε μέχρι και το τελευταίο σημείο στίξης μιας έκθεσης ιδεών που βρίσκει σύμφωνο το 90% των Ελλήνων. Το κάνει επειδή δεν μπορεί να χαράξει άλλη πολιτική, ή επειδή απευθύνεται σε ένα πλουραλιστικό ακροατήριο που θα μπορούσε να ψηφίσει με την ίδια ευκολία Ελληνική Λύση, Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, ή ΣΥΡΙΖΑ; Θα το διαπιστώσουμε σύντομα.

Εάν, δε, είναι βάσιμες οι προβλέψεις ορισμένων ότι πρόκειται για ένα κόμμα-μπαλαντέρ που με ευελιξία θα μπορεί να αλιεύσει ψηφοφόρους από παντού και, εφόσον χρειαστεί, να συνεργαστεί μελλοντικά με τον καθέναν, τότε η ιδρυτική διακήρυξη υπηρετεί αυτόν τον σκοπό.

Θα κριθεί σύντομα σε δύο βασικά επίπεδα:

Πρώτον, στο τι θέσεις θα πάρει έναντι μεγάλων θεμάτων που θα ανακύψουν, κατά βάση με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, αλλά και πως θα αντιμετωπίσει πιθανές κοινοβουλευτικές συνέργειες και συμμαχίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Θα συνταχθούν, για παράδειγμα, οι βουλευτές που έριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ από την αξιωματική αντιπολίτευση με κοινοβουλευτικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ή με άλλες του ΠΑΣΟΚ με τις οποίες θα συνταχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

Δεύτερον, στο εάν θα μπορέσει να προβάλλει πειστικά μία μεγάλη ομάδα στελεχών (με νεότερους αλλά και έμπειρους) που θα δείχνουν πως το νέο κόμμα έχει στελεχικό βάθος και γείωση στην κοινωνία. Με την Τζάκρη, την Πούλου, τον Αντώναρο και τους υπόλοιπους γνωστούς η επιχειρηματολογία περί φρέσκου και καινοτόμου εξαϋλώνεται.

Και ένας μεγάλος προφανής κίνδυνος:

• Ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν, αναμφίβολα, “το πολιτικό πρόσωπο του 2025” (κουβαλώντας την ορμή της φρεσκάδας του από το 2024). “Τρύπησε” ένα κουρασμένο μιντιακό σύστημα που αναζητούσε να καταναλώσει νέες περσόνες. Και στην περίπτωσή του, “έδωσε τα ρέστα του”.

Είχε life style με Νέα Υόρκη, αστακοκάραβα, πολυτελή σπίτια, πισίνες, gay κουλτούρα, σκυλάκια, γυμναστήρια και άλλα τινά, ψευδαίσθηση αυτοδημιούργητου, δόσεις από πολιτικό Survivor στα παρθένα δάση της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ, και ανεξάντλητα επεισόδια του συριζαϊκού “Κράμερ εναντίον Κράμερ”. Τώρα, όμως, δεν αποτελεί τηλεοπτικό υπερθέαμα η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ διότι έως ένα βαθμό την επέτυχε. Τώρα, τα μίντια δεν έχουν λόγο να ανακυκλώσουν ξανά το life style του, κι αυτό σχεδόν εξαντλήθηκε και κούρασε. Τώρα, δεν είναι περιφερόμενος μάγος που διδάσκει πως να βγάζεις λαγό από το καπέλο χωρίς να σε αντιλαμβάνονται. Διότι πολλοί, πιά, δεν κοιτάζουν το καπέλο ή τον λαγό.

Τώρα είναι η ώρα της πολιτικής και ο ίδιος έχει πιά ένα κόμμα και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση με πρόσωπα που δεν έχουν καμία λάμψη πολιτικής νεότητας. Μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτές τις νέες συνθήκες; Να ζήσει στην πραγματική (πολιτική) ζωή και όχι στην viral τηλεοπτική πραγματικότητα;

Μετά την ιδρυτική διακήρυξη που παρέθεσε πρέπει να αποκτήσει και manual πολιτικής επιβίωσης…