Καταδίκη Αντώνιου: Αποδομείται η “παιδική προστασία” στην Ελλάδα- Σαθρό σύστημα βασισμένο σε μηχανισμούς βίας

Δεν θα είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι κάποιοι άνθρωποι αισθάνθηκαν ανακούφιση και δικαίωση όταν ακούστηκε από το δικαστήριο η ποινή για τον πατέρα Αντώνιο στο πλαίσιο της υπόθεσης της Κιβωτού του Κόσμου. Το γιατί είναι εύκολα εξηγήσιμο. Οταν ήρθε στον “αφρό” της επικαιρότητας το ζήτημα και άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι των αποκαλύψεων, ο πατέρας Αντώνιος και το σύστημα του ήταν πανίσχυροι. Ουδείς φανταζόταν ποτέ ότι θα μπορούσε κανείς να τον “αγγίξει”. Τέτοιο άλλωστε ήταν το κλίμα που είχε περάσει και στα παιδιά των δομών που βρίσκονταν υπό τη σκέπη του Αντωνίου. Οτι ο ίδιος δεν “αγγίζεται”.

Τα παιδιά που κατέθεσαν έκαναν πραγματική υπέρβαση. Υπέρβαση ψυχολογική, ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους. Ολο αυτό το διάστημα οι απειλές από όσους “σημάδεψαν” οι αποκαλύψεις όχι μόνο δεν έλειψαν αλλά αντίθετα ήταν απροκάλυπτες. Τα πρωτοπαλίκαρα του Αντωνίου καλούσαν τους πάντες σε σιωπή. Μετέρχονταν όλων των μέσων, ακόμα και του ψυχολογικού εκβιασμού.

• Δεν ήταν βέβαια πολλά τα παιδιά που τελικά κατόρθωσαν να καταθέσουν στο δικαστήριο. Μερικά λύγισαν στην πορεία και αυτό είναι πλήρως κατανοητό. Μιλάμε άλλωστε για παιδιά με μεγάλα προβλήματα, ελάχιστη ή και ανύπαρκτη οικογενειακή υποστήριξη, παιδιά που βίωσαν από πολύ μικρή ηλικία την απόρριψη και τη βία.

Κάποια από τα αδικήματα είχαν παραγραφεί λόγω του χρόνου. Το αδίκημα της καταναγκαστικής εργασίας, παρά το γεγονός ότι περιγράφηκε με ακρίβεια, δεν αποδείχθηκε. Ομως και πάλι το δικαστήριο έκρινε ότι ο Αντώνιος θα πρέπει να φυλακιστεί για 51 μήνες.

Θα πουν πολλοί ότι πήρε αναστολή. Πράγματι αυτό ισχύει, αλλά σε κάθε περίπτωση μία ποινή φυλάκισης 51 μηνών αφενός καταγράφεται, αφετέρου δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη από την κοινωνία. Ο άνθρωπος που παρουσιαζόταν επί σειρά χρόνων ως ένα επί γης άγγελος, βρέθηκε ξαφνικά “γυμνός” και αντιμέτωπος με τις δεσποτικές και πολλές φορές βίαιες πράξεις του. Και τελικά κρίθηκε ένοχος μετά από μία δίκη που τράβηξε σε μάκρος και συγκέντρωσε τα φώτα της δημοσιότητας. Ενοχος για το δικαστήριο, ένοχος και για τον Εισαγγελέα ο οποίος πριν την ανακοίνωση της απόφασης είχε αγορεύσει σχετικά.

Ο Αντώνιος, λοιπόν, αποδομήθηκε. Αλλά, ακόμα επιχειρεί να εμφανιστεί ως θύμα: “Είμαι ο πατήρ Αντώνιος. Είμαι αθώος και παραμένω αθώος. Συνεχίζω των αγώνα μου, ανεβαίνω τον Γολγοθά μου, μέχρι την τελική δικαίωση. Σας κοιτώ στα μάτια γιατί μπορώ να σας κοιτάξω” δήλωσε μετά την ανακοίνωση της απόφασης. Και ο ίδιος ξέρει όμως ότι βρισκόμαστε μόλις στο μέσο μίας μακράς διαδικασίας. Αφενός τον περιμένει η δίκη της έφεσης, αφετέρου, και αυτό είναι το κυριότερο, τον ερχόμενο Μάρτιο αναμένεται να ξεκινήσει η δίκη για κακουργηματικές πράξεις και συγκεκριμένα για κατάχρηση ανηλίκων σε ασέλγεια κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση.

• Αν κάτι έδειξε όμως η νομική αυτή η διαδικασία αλλά και η ετυμηγορία του δικαστηρίου είναι ότι το βασίλειο της παιδικής προστασίας στην Ελλάδα είναι εν πολλοίς σάπιο. Ηρθαν στην επιφάνεια, με ορμή θα έλεγε κανείς, όλα τα προβλήματα τα οποία δεν επιτρέπουν στο σύστημα παιδικής προστασίας να ευθυγραμματιστεί με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και να παράξει αποτελέσματα.

Το προσωπικό στις δομές της Κιβωτού του Κόσμου, επί ημερών πατέρα Αντωνίου, δεν είχε καμία πιστοποίηση. Του έλειπε η επιστημονική αναγνώριση αλλά και η εξειδίκευση στο αντικείμενο. “Επιστήμονες ήταν οι μπράβοι του” είπε στο Libre πηγή που γνωρίζει άριστα την υπόθεση. Είναι δυνατόν επαγγελματίες χωρίς καμία επάρκεια να μπορούν να προσφέρουν ποτέ χρήσιμες υπηρεσίες σε παιδιά που έχουν εγκαταλεφθεί ουσιαστικά από τους γονείς τους και έχουν πολύ ιδιαίτερες συναισθηματικές ανάγκες; Το ερώτημα είναι, το δίχως άλλο, ρητορικό.

Είναι γνωστό ότι εντός των δομών της Κιβωτού είχε εγκαθιδρυθεί ένα σύστημα στο οποίο “βασίλευε” ο Αντώνιος. Είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, ήταν ο απόλυτος άρχων. Αυτό προφανώς δεν είναι το μοντέλο που χρειάζεται μία δομή παιδικής προστασίας για να πετύχει τον πρώτο και κύριο στόχο της που δεν είναι άλλο να προστατεύσει τα παιδιά. Να τα βοηθήσει να αποφύγουν τους κινδύνους, να χτίσουν το χαρακτήρα τους, να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια και όταν έρθει η ώρα να μπουν, έτοιμα και αποφασισμένα, στη μάχη της ζωής.

Αντίθετα, στην Κιβωτό τα παιδιά, όπως αποδείχθηκε, γίνονταν φοβικά, αποκτούσαν σχέσεις εξάρτησης με πράξεις  μικροπαρανομίας, βίωναν και πάλι την απόρριψη και τη βία ενώ την είχαν δεχθεί ήδη στο σπίτι τους πριν φτάσουν στη δομή.

“Οσοι δεν κατανόησαν τους μηχανισμούς της επιβολής της βίας σ’ αυτές τις δομές κατά τη διάρκεια της δίκης, είτε δεν θέλουν να καταλάβουν είτε ανήκουν στην άλλη πλευρά” τονίζει η ίδια πηγή στο Libre. Tα πράγματα, τελικά, είναι απλά. Χρειαζόμαστε ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο παιδικής προστασίας, μακριά από επί γης “αγγέλους” και τιμωρητικές λογικές.