ΕΡΕΥΝΑ Libre/Τα funds “επενδύουν” στα ιδιωτικά σχολεία- Τι αλλάζει στη δημόσια εκπαίδευση 

Λίγοι έως ελάχιστοι (εκτός βέβαια από τους επαγγελματίες του χώρου) έχουν αντιληφθεί ότι πλησιάζουμε στο σημείο-μηδέν για την ελληνική εκπαίδευση, στο σημείο δηλαδή από το οποίο θα αρχίσει μία εντελώς νέα πραγματικότητα, αρχικά στην ιδιωτική εκπαίδευση και στη συνέχεια στη δημόσια. Θα αναρωτηθεί-εύλογα-ο αναγνώστης: Από που προκύπτει αυτή η σιγουριά; Απαντάμε: Από το γεγονός ότι τα ντιλ που κλείνουν και ανακοινώνονται αυτόν τον καιρό στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι ίσως τα πιο φιλόδοξα των πολλών τελευταίων χρόνων.

Το μοτίβο που παρακολουθούμε μέχρι στιγμής είναι το εξής. Fund του εξωτερικού έρχονται σε συμφωνία με γνωστά ιδιωτικά σχολεία των Αθηνών έτσι ώστε να αποκτήσουν μερίδιο σ’αυτά. Δεν είναι ένα το παράδειγμα, αλλά περισσότερα. Το τελευταίο: Ανακοινώνουν την Τετάρτη σε ειδική συνέντευξη τύπου τη συνεργασία τους τα εκπαιδευτήρια Δούκα με τον όμιλο Cognita Europe & US που έχει υπό την κατοχή του πολλά ιδιωτικά σχολεία σε Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες.

• Η κινητικότητα σ’ αυτό το κομμάτι είναι πάρα πολύ μεγάλη και οι γνώστες την έχουν αντιληφθεί (και πληροφορηθεί) εδώ και αρκετούς μήνες. Γιατί όμως προκύπτει κατά την εφετινή σχολική σεζόν αυτό το ενδιαφέρον;

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Από τον προσεχή Σεπτέμβριο λαμβάνει σάρκα και οστά ο νόμος της κυβέρνησης για τα μη κρατικά (ιδιωτικά, στην πραγματικότητα, Πανεπιστήμια). Θα είναι ο μήνας κατά τον οποίο θα λειτουργήσουν για πρώτη φορά στη χώρα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα που δεν θα ανήκουν στο δημόσιο (κατά παράβαση, όπως πιστεύουν πολλοί Συνταγματολόγοι του Συντάγματος αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία που δεν αφορά το παρόν άρθρο).

• Και πάλι προκύπτει ένα πολύ σημαντικό ερώτημα. Τι σχέση μπορεί να έχει το κυβερνητικό νομοθέτημα για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια με την ιδιωτική πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση;

Και όμως, έχει. Τα ξένα fund και οι εταιρίες που θα δραστηριοποιηθούν στη χώρα αναμένεται να συνδυάσουν την παρουσία τους στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με την ίδρυση Πανεπιστημιακών σχολών (κυρίως σε δημοφιλή, στους νέους, πεδία όπως η Ιατρική). Θα προσφέρουν, με λίγα λόγια, επιλογές (για όσους φυσικά διαθέτουν τα ανάλογα χρήματα) σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και θα προσπαθήσουν με την ανάλογη καμπάνια να προσελκύσουν ενδιαφερόμενους πελάτες.

Προσώρας, και σύμφωνα με τα ισχύοντα στο νόμο Πιερρακάκη, ακόμα και όσοι στοχεύουν να σπουδάσουν σε μη κρατικά Πανεπιστημιακά ιδρύματα στην Ελλάδα θα περνούν από τη βάσανο των Πανελληνίων εξετάσεων (αν και οι βάσεις εισαγωγής θα είναι προφανώς αρκετά χαμηλότερες για τα μη κρατικά). Ομως το Υπουργείο προσανατολίζεται στο να καθιερώσει στο άμεσο μέλλον το εθνικό απολυτήριο καταργώντας τις πανελλήνιες εξετάσεις.

• Εδώ, σύμφωνα με εκπαιδευτικές πηγές, ίσως ανοίξει νέο πεδίο λαμπρόν δόξης για τα ιδιωτικά σχολεία. “Για να μην δημιουργήσουν τα δικά τους απολυτήρια;” αναρωτήθηκε ο συνομιλητής του Libre. “Αυτό απέχει μόλις μία… τροπολογία έτσι ώστε να προστεθεί στο νόμο. Είναι πολλά αυτά που μπορούν να γίνουν και δεν φανταζόμαστε” επιμένει η ίδια πηγή.

Πρακτικά ανοίγει μία νέα αγορά η οποία εκτός από τίτλους σπουδών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση θα περιλαμβάνει και πανεπιστημιακά πτυχία. Πτυχία που μπορεί να αποκτούνται μακριά από το πολύ μεγάλο άγχος των πανελληνίων εξετάσεων και την αποστήθιση, μ’ έναν πιο όμαλο και εκπαιδευτικά σωστό τρόπο όπως θα υποσχεθούν τα νέα ιδρύματα στους ενδιαφερόμενους γονείς. Αρκεί να υπάρχει μία προϋπόθεση: Το χρήμα που θα καλύπτει τα δίδακτρα.

Είναι, προφανέστατα, πολλές οι οικογένειες που βρίσκονται κάθε καλοκαίρι στο μεταίχμιο της επιλογής μεταξύ σπουδών στο εξωτερικό και σπουδών στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Οποιοι λοιπόν μπορούν να πληρώσουν θα έχουν πια μία επιλογή παραπάνω αν και κανείς δεν θα διασφαλίζει (και αυτό πρέπει να ειπωθεί) ότι το ακαδημαϊκό επίπεδο των νέων μη κρατικών ιδρυμάτων θα είναι το ίδιο μ’ αυτό των κρατικών. Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, είναι σαφές ότι τα μεγάλα κρατικά ΑΕΙ και ακαδημαϊκό κύρος διαθέτουν και πτυχία με αναγνώριση και μεγάλη αξία στην αγορά εργασίας δίνουν.

Αν όλα τα παραπάνω ισχύσουν (κάτι που μόνο απίθανο δεν είναι), τότε η δημόσια εκπαίδευση στο σύνολό της θα μπει στο κίνδυνο της απαξίας. Οι πιθανότητες να αρχίσουν να κλείνουν κρατικές μη δημοφιλείς σχολές στο όνομα του ανταγωνισμού δεν θα πρέπει διόλου να αποκλειστεί. Οπως και δεν πρέπει να αποκλειστεί η δημιουργία μίας κουλτούρας που θα “επιβάλλει” στους γονείς την άποψη ότι τα παιδια τους θα ήταν καλύτερα να φοιτήσουν σε ιδιωτικά σχολεία έστω και αν χρειάζεται να δανειστούν γι’ αυτό.

• Η υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και του δημόσιου πανεπιστημίου σ’ αυτό το ενδεχόμενο θα γιγαντωθεί. Και η περιβόητη κοινωνική κινητικότητα, σήμα-κατατεθέν της ελληνικής παιδείας στα χρόνια μετά τον πόλεμο, θα ενταφιαστεί μαζί με το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Γι’ αυτό και το διάστημα των επόμενων μηνών θα κριθούν πολλά σε ότι αφορά αυτήν την πτυχή της δημόσιας ζωής. Ουδέποτε στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας υπερίσχυσε του δημοσίου στην εκπαίδευση. Πλέον αυτό το ενδεχόμενο είναι ante portas.