Συνέντευξη/Δημήτρης Μάντζος: Πορεία μπροστά, με αυτονομία και ενότητα, διορθώνοντας λάθη του πρόσφατου παρελθόντος

«Δεν πρέπει να επιτρέψουμε «θολά» σήματα ή αντιφατικά μηνύματα προς τους πολίτες. Είναι η εποχή της σαφήνειας και της σιγουριάς, της πίστης στις απόψεις και τις προτάσεις μας», δηλώνει στη συνέντευξη που ακολουθεί ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ / Κινήματος Αλλαγής, Δημήτρης Μάντζος.

Εξηγεί ότι στο ΠΑΣΟΚ «χωρίς ετεροπροσδιορισμό, διαμορφώνουμε βήμα – βήμα τη δική μας αξιόπιστη κυβερνητική εναλλακτική», διατηρώντας αποστάσεις τόσο από την ΝΔ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.

Όπως λέει ο στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι να εμπνεύσει «δυνάμεις και εκτός του Κινήματος, από την ‘‘κοινωνική αντιπολίτευση’’, την αυτοδιοίκηση, τους χώρους δουλειάς, τα πανεπιστήμια, τη νέα γενιά, την κοινωνία των πολιτών». Και χαρακτηριστικά τονίζει: « ‘‘Από τα κάτω’’, με τον μόνο τρόπο που γεννιέται η πραγματική πολιτική και όχι η τακτική των πρόσκαιρων και καιροσκοπικών συμμαχιών».

Συνέντευξη

–Κύριε Μάντζο η νέα ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ συγκροτήθηκε και προφανώς είναι αυτό που θα λέγαμε «πολυτασική». Τι θα αλλάξει για το ΠΑΣΟΚ; Μπορεί να πετύχει όσα δεν κατάφερε μέχρι στιγμής; Μπορεί να γίνει πρώτο κόμμα στην κοινωνία και στη Βουλή;

Το μήνυμα των εσωκομματικών εκλογών ήταν σαφές και ηχηρό: να συνεχίσουμε την πορεία προς τα εμπρός, με πολιτική αυτονομία και ενότητα, διορθώνοντας, όμως, αμέλειες ή σφάλματα του πρόσφατου παρελθόντος. Θεωρώ πως οι πρώτες κινήσεις του επανεκλεγέντα Προέδρου Ν. Ανδρουλάκη δείχνουν ότι το μήνυμα ελήφθη. Με ένα πλουραλιστικό, συμπεριληπτικό σχήμα, το Κίνημα αποκτά τον τρόπο να συνθέσει διαφορετικές απόψεις, να συνδιαμορφώσει τη στρατηγική του, να τονώσει την επικοινωνιακή προβολή των θέσεών του, να εξασφαλίσει την εσωτερική συνοχή του. Η οργανωτική αναδιάταξη του Κινήματος μας κάνει να αισιοδοξούμε, σε μια συγκυρία κρίσιμη όχι μόνο για τον χώρο, αλλά για τη χώρα ολόκληρη. Ξεκινάμε, λοιπόν, ξανά, όχι από το μηδέν, αλλά από μια νέα αφετηρία. Στόχος μας δεν είναι απλώς η δημοσκοπική ενίσχυση, κάτι που φαίνεται πως συμβαίνει ήδη. Δουλέψαμε πολύ και εξακολουθούμε να δουλεύουμε για να καταστεί το μήνυμά μας πλειοψηφικό ξανά. Προφανώς, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, όμως αισθάνομαι ότι έχει γίνει η πρώτη -νέα- αρχή, ώστε με γνώση και πολύ αγώνα να πετύχουμε τους συλλογικούς μας στόχους.

–Μήπως η προσπάθεια σύνδεσης διαφορετικών ενδεχομένως απόψεων, αντί να βοηθήσει θα μπερδέψει τον κόσμο; Θα παράγει ένα «θολό» μήνυμα και όχι ξεκάθαρες θέσεις;

Πιστεύω βαθιά ότι η σύνθεση είναι ο μόνος τρόπος να δώσεις αξία στην όποια αντίθεση. Θέσεις που φαίνονται διαφορετικές μπορούν να οδηγήσουν σε μια αναγκαία σύνθεση, σε μια συναντίληψη που βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής λειτουργίας. Κανείς δεν τα γνωρίζει όλα, κανείς δεν μπορεί μόνος να τα κάνει όλα και, ταυτόχρονα, κανείς δεν περισσεύει. Επομένως, θεωρώ ότι όργανα όπως το νέο Πολιτικό Κέντρο, το Πολιτικό μας Συμβούλιο ή η Κοινοβουλευτική μας Ομάδα, όχι μόνο είναι εφικτό να λειτουργήσουν μέσα από τις διαφορετικές απόψεις αλλά επιβάλλεται να τις ενθαρρύνουν. Αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας, έστω στην εσωκομματική της εκδοχή. Από τη στιγμή, φυσικά, που θα προκύψει το τελικό προϊόν της πολιτικής ζύμωσης, αυτό θα πρέπει να μας δεσμεύει όλους. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε «θολά» σήματα ή αντιφατικά μηνύματα προς τους πολίτες. Είναι η εποχή της σαφήνειας και της σιγουριάς, της πίστης στις απόψεις και τις προτάσεις μας.

–Ακόμη και αν το ΠΑΣΟΚ αναδειχτεί αξιωματική αντιπολίτευση εντός της Βουλής, εφόσον η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ διασπαστεί, πως θα αντιμετωπίσει την άνοδο της ακροδεξιάς και την αύξηση της αποχής; Τι θα κάνει για να γυρίσουν στις κάλπες οι πολίτες και να επιλέξουν το ΠΑΣΟΚ;

Τα δύο ζητήματα που θέσατε είναι τα πλέον ανησυχητικά μηνύματα της κάλπης των πρόσφατων ευρωπαϊκών εκλογών. Η άνοδος της ακροδεξιάς σε πολλά κράτη της ΕΕ, σε συνδυασμό με τη χαμηλή συμμετοχή -πλέον και στην Ελλάδα- προκαλούν βαθιά ανησυχία και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Πρόκειται, δυστυχώς, για τις συνέπειες της αποτυχίας της πολιτικής να δώσει λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, να κάνει τους πολίτες να αισθανθούν ασφάλεια –με την πολλαπλή έννοια της λέξης, εργασιακή, υγειονομική, κλιματική-, να νιώσουν ότι η δημοκρατία τους αφορά και τους κάνει καλύτερη τη ζωή. Και, όχι, δεν αρκούν τα συνθήματα. Απαιτείται δράση, απαιτούνται δημόσιες πολιτικές για παιδεία, υγεία, εργασία και κοινωνική προστασία. Έτσι μόνο θα προστατευτούν οι πολίτες από τα τοξικά μηνύματα του λαϊκισμού και των άκρων, που μέσα από το δήθεν αντισυστημικό ή ψευτοπατριωτικό λόγο τους, παραπλανούν έναν λαό καθημαγμένο από τη βαθιά κρίση που βίωσε. Όσο, λοιπόν, περισσότεροι νέοι ή και απογοητευμένοι ψηφοφόροι έρθουν στις κάλπες, τόσο πιο πιθανή θα είναι η πραγματική ανατροπή των πολιτικών που παράγουν κι αναπαράγουν ανισότητες και αδικίες. Κι αυτό είναι ένα μήνυμα που δεν αφορά μόνο στο ΠΑΣΟΚ, αλλά ευρύτερα σε κάθε δημοκράτη και προοδευτικό πολίτη.

–Μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, πως πρέπει να κινηθεί το ΠΑΣΟΚ; Οφείλει να αναζητήσει πολιτικές συμμαχίες ή να ακολουθήσει μια πολιτική αποστάσεων από τα δύο κόμματα;

Το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν κράτησε μεζούρα ούτε είχε κάποια ανησυχία να μετρά αποστάσεις. Από τα χρόνια της αείμνηστης Προέδρου Φ. Γεννηματά και έως σήμερα, με τον Ν. Ανδρουλάκη στο «τιμόνι», εμπεδώσαμε και εγγυηθήκαμε την αυτονομία του χώρου, όταν όλοι έβλεπαν το ΠΑΣΟΚ ως αντικείμενο απορρόφησης ή έστω ως μικρό εταίρο -όταν όλοι ρωτούσαν επίμονα «με ποιους θα πάτε;». Μείναμε ενωμένοι και αυτόνομοι, με τις δικές μας διακριτές θέσεις, το δικό μας πρόγραμμα, το δικό μας ιδεολογικό στίγμα. Καταφέραμε με πολλή προσπάθεια και κόπο να περάσουμε τις «Συμπληγάδες» και να βρεθούμε στην ανοικτή θάλασσα. Κι επειδή ο «ούριος άνεμος στα πανιά» δεν είναι αρκετός, χρειάζεται να κάνουμε όλοι πολύ «κουπί» ακόμη για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Χωρίς ετεροπροσδιορισμό, διαμορφώνουμε βήμα – βήμα τη δική μας αξιόπιστη κυβερνητική εναλλακτική. Στόχος να εμπνεύσουμε δυνάμεις και εκτός του Κινήματος, από την «κοινωνική αντιπολίτευση», την αυτοδιοίκηση, τους χώρους δουλειάς, τα πανεπιστήμια, τη νέα γενιά, την κοινωνία των πολιτών. «Από τα κάτω», με τον μόνο τρόπο που γεννιέται η πραγματική πολιτική και όχι η τακτική των πρόσκαιρων και καιροσκοπικών συμμαχιών.

–Στο πλαίσιο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας εκτός από Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος αναλάβατε και υπεύθυνος του Κοινοβουλευτικού Τομέα Εργασίας για την Εξωτερική πολιτική. Θα ήθελα να σας θέσω δύο ερωτήματα με αφορμή τη θέση ευθύνης που αναλάβατε. Το πρώτο ερώτημα έχει σχέση με το Παλαιστινιακό ζήτημα και τους εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πάντα κοντά στον αγώνα των Παλαιστινίων. Πάντα συνέδραμε τον Γιάσερ Αραφάτ, έναν άνθρωπο που για χρόνια χαρακτηριζόταν τρομοκράτης. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια το ΠΑΣΟΚ, δεν συντρέχει στον αγώνα των Παλαιστινίων για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Θα συνεχιστεί αυτή η στάση; Το δεύτερο ερώτημα αφορά τη στάση τους Ελλάδας στον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Μήπως τελικά η χώρα μας έχει υπερασπιστεί υπέρ του δέοντος τους Ουκρανούς αγνοώντας τη Ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια και όχι μόνο;

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι νέο κόμμα. Μετρά ήδη μισό αιώνα ζωής και πολλά χρόνια στη διακυβέρνηση του τόπου, με απτό και ευδιάκριτο αποτύπωμα, σε περισσότερα πεδία πολιτικής, μεταξύ των οποίων και οι διεθνείς σχέσεις της χώρας. Το Κίνημα ήταν εξ αρχής μια δύναμη γνήσια πατριωτική, με μέτρο όμως όχι το κατά φαντασίαν αλλά το πραγματικό εθνικό συμφέρον. Και δεν έβλεπε τη διεθνή πραγματικότητα ούτε μονοδιάστατα ούτε ελληνοκεντρικά. Είχε άποψη και παρέμβαση στην ευρύτερη περιοχή, διαμορφώνοντας μια πραγματικά ενεργητική εξωτερική πολιτική. Με μία βασική παραδοχή: την εφαρμογή των αξιών του διεθνούς δικαίου και του ανθρωπισμού. Κι αυτό εξακολουθούμε να κάνουμε ως σήμερα.

Στη Μέση Ανατολή, διεκδικούμε μια πιο θαρραλέα στάση της διεθνούς κοινότητας απέναντι τόσο στην τρομοκρατία όσο και στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται. Η κατάπαυση πυρός είναι μόνο η αρχή. Ειρήνη δεν θα υπάρξει, αν δεν προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις για την οριστική λύση του παλαιστινιακού στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ που ισχύουν εδώ και δεκαετίες. Υποστηρίζουμε σταθερά και ανεπιφύλακτα την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Είναι η μόνη δίκαιη και βιώσιμη λύση, ώστε και ο παλαιστινιακός λαός να αποκτήσει, επιτέλους, κρατική έκφραση με αξιοπρέπεια και ο λαός του Ισραήλ να μπορέσει να ζήσει με ασφάλεια στην περιοχή. Να σπάσει ο φαύλος κύκλος του μίσους, του αίματος, του θρησκευτικού φανατισμού και του εθνικισμού. Η διεθνής νομιμότητα πρέπει να γίνεται σεβαστή από όλους σε όλα τα σημεία του πλανήτη, από την Παλαιστίνη και το Ισραήλ έως την Κύπρο.

Η ίδια πολιτική αξιών πρέπει να εφαρμόζεται και στην περίπτωση της Ουκρανίας. Η επίθεση της Ρωσίας δεν παύει να συνιστά επιθετικό πόλεμο, ευθεία παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Και σε αυτό δεν χωρούν δεύτερες γεωστρατηγικές αναγνώσεις -η είσοδος των βαλκανικών κρατών στην ΕΕ αποτελεί, άλλωστε, το μόνο ισχυρό αντίβαρο στη ρωσική επιρροή στην περιοχή. Από εκεί και πέρα, είναι αυτονόητο ότι η επ’ αόριστον συνέχιση μιας τόσο αιματηρής και επικίνδυνης σύρραξης πρέπει να αποτραπεί. Η διεθνής κοινότητα και ιδίως η ΕΕ που επηρεάζεται άμεσα από τον πόλεμο αυτό, οφείλουν να λάβουν πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή και σε διπλωματικό -και όχι μόνο αμυντικό- επίπεδο.