Μέση Ανατολή: Η “ύποπτη” υποχώρηση του Ιράν στην κλιμακούμενη κρίση

Ενώ το Ισραήλ αυξάνει τον ρυθμό των επιχειρήσεών του κατά της Χεζμπολάχ, στοχεύοντας στρατηγικές τοποθεσίες, εργαζόμενο συστηματικά για την εξόντωση των ηγετών της και μετατρέποντας τον Λίβανο σε πραγματική εμπόλεμη ζώνη, το Ιράν υποχωρεί από αυτή την αντιπαράθεση και τείνει να τακτοποιήσει τα πολιτικά του χαρτιά με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δύση, σύμφωνα με Λιβανέζους πολιτικούς αναλυτές. Αυτό αποδεικνύεται από τη δήλωση του Ανώτατου Ηγέτη Αλί Χαμενεΐ περί «τακτικής υποχώρησης» ως απάντηση στη στοχοποίηση των ιρανικών συμφερόντων από το Ισραήλ και την άρνηση εκδίκησης για τη δολοφονία του επικεφαλής του πολιτικού γραφείου της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια βαθιά μέσα στην Τεχεράνη, καθώς και από την ανακοίνωση του Ιρανού υπουργού Εξωτερικών Αμπάς Αρακτσί ότι η χώρα του είναι έτοιμη να διεξαγάγει συνομιλίες για τον πυρηνικό της φάκελο στη Νέα Υόρκη.

Οι ειδικοί έχουν αντικρουόμενες αναγνώσεις σχετικά με τις διαστάσεις της νέας πολιτικής του Ιράν και αν έχει ήδη εισέλθει στο στάδιο της ανταλλαγής των στρατιωτικών του όπλων στην περιοχή με αντάλλαγμα πολιτικά οφέλη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ή αν η ιδεολογική σχέση μεταξύ Ιράν και Χεζμπολάχ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη.

Ο πρώην βουλευτής του Λιβάνου Φαρές Σαέντ, επικεφαλής της Συνάντησης της Παναγίας του Βουνού, επεσήμανε ότι «το σκηνικό που βλέπουμε στη Γάζα εδώ και μήνες επαναλαμβάνεται τώρα στο Λίβανο», σημειώνοντας ότι «οι επόμενες ημέρες θα δείξουν αν το Ιράν ηγείται του άξονα αντίστασης κατά του Ισραήλ ή αν πολεμά το Τελ Αβίβ μέσω των συμμάχων του, ενώ ενδιαφέρεται να διαπραγματευτεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής».

Σε δήλωσή του στο Asharq Al-Awsat, ο Σαέντ είπε ότι «το Ιράν είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Γίνεται σαφές μέρα με τη μέρα ότι όσοι εμπλέκονται με τα όπλα του Ιράν στην περιοχή είναι αυτοί που πεθαίνουν απέναντι στο Ισραήλ, προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες των διαπραγματεύσεων της Τεχεράνης με την Ουάσιγκτον», είπε, σημειώνοντας ότι «οι Λιβανέζοι αισθάνονται σήμερα ότι (η Χεζμπολάχ), η οποία συνήθιζε να καυχιέται ότι υποστηρίζεται από το Ιράν και ότι το φαγητό, το ποτό, τα χρήματα και τα όπλα της προέρχονται από την Τεχεράνη, δίνει τώρα τη μάχη μόνη της, σαν να έχει αφεθεί στην τύχη της, ενώ το Ιράν είναι απασχολημένο με τη διευθέτηση των φακέλων του με τη Δύση».

Η αποχή του Ιράν από τη σφοδρότερη ισραηλινή μάχη στο Λίβανο από τις 8 Οκτωβρίου δεν σημαίνει ότι η Τεχεράνη θα εγκαταλείψει σε καμία περίπτωση τη Χεζμπολάχ, σύμφωνα με τον γεωπολιτικό ερευνητή Ζιάντ αλ Σαγιέχ, ο οποίος πιστεύει ότι «το να λέμε ότι το γονικό συμβόλαιο μεταξύ Χεζμπολάχ και Ιράν έχει σπάσει είναι μια αφελής απλούστευση- είναι μια μυστικιστική ιδεολογία που τους ενώνει, στο βαθμό που αυτή η ιδεολογία αποσύρεται σε πολύ σύνθετα επιχειρησιακά επίπεδα».

Σε δήλωσή του ο αλ Σαγιέχ ζήτησε «να συνειδητοποιήσουμε ότι ένα παρόμοιο στοίχημα είναι παρόμοιο με το στοίχημα για την κατασκευή αυτής ή εκείνης της επιλογής, το οποίο οδήγησε όλες τις επιλογές σε συνολική αυτοκτονική καταστροφή», τονίζοντας ότι «η διάλυση αυτού του συμβολαίου επεκτείνεται στα μέρη της μειοψηφικής συμμαχίας που συγκεντρώθηκαν για δεκαετίες για να καταστρέψουν τον Λίβανο και το αραβικό κράτος με την πολιτισμένη του πνοή, και αυτό είναι που έκανε το Ιράν και το Ισραήλ στην πλατεία του αντικειμενικού διασταυρούμενου συμφέροντος. Ως εκ τούτου, το πρώτο εισήλθε στη Μέση Ανατολή με όπλα που δεν ζύγισαν τον άνθρωπο και τη λογική του κράτους, αλλά επιτέθηκαν σε αυτές τις δύο πολιτισμικές συνιστώσες που διασφαλίζουν το κράτος δικαίου και εγκαθιδρύουν τις έννοιες της εθνικής ασφάλειας και της ανθρώπινης ασφάλειας».

Στην οδό του Λιβάνου είναι ευρέως διαδεδομένη η πεποίθηση ότι η απόσυρση ή η απουσία του Ιράν από τα σοβαρά γεγονότα που βίωσε ο Λίβανος, από τις βομβιστικές επιθέσεις στις τηλεπικοινωνίες μέχρι τους βομβαρδισμούς στα νότια προάστια και τη δολοφονία επιφανών ηγετών του τάγματος Ραντουάν, μέχρι την αγνόηση των ισραηλινών επιδρομών που κάλυψαν διάφορα λιβανέζικα εδάφη, σημαίνει ότι εγκατέλειψε τα παλιά του συνθήματα και άφησε το κόμμα και τους Λιβανέζους στην τύχη τους.

Η ιρανική ηγεσία «προσπαθεί να επιβιώσει από αυτόν τον πόλεμο και μπορεί να ανταλλάξει τον επικεφαλής της (Χεζμπολάχ) στο Λίβανο, των Χούθι στην Υεμένη και των Δυνάμεων Λαϊκής Κινητοποίησης στο Ιράκ», δήλωσε ο πρώην βουλευτής Φαρές Σαέντ.

Όπως είπε, «δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που μια λιβανέζικη ομάδα συνδέει τη μοίρα της με ένα εξωτερικό κόμμα και χάνει το στοίχημα», υπενθυμίζοντας ότι «όταν το εθνικό κίνημα (δεκαετία του 1970) αποφάσισε να συνδέσει τη μοίρα του με τον Γιάσερ Αραφάτ (επικεφαλής της Φατάχ), και (ο εκλιπών πρόεδρος της Συρίας) Χαφέζ αλ Άσαντ αποφάσισε να εκκαθαρίσει (τη Φατάχ), και ξεκίνησε με τη δολοφονία του Καμάλ Τζούμπλατ και στη συνέχεια (του εκλεγμένου προέδρου του Λιβάνου) Μπασίρ Τζεμαγιέλ. Ο Αμπού Αμάρ δεν μπόρεσε να προστατεύσει τον Καμάλ Τζούμπλατ, και κανείς από το εξωτερικό δεν ήρθε να σώσει τον Μπασίρ Τζεμαγιέλ», προσθέτοντας ότι «η περιφερειακή δύναμη χρησιμοποιεί την εσωτερική ομάδα, όχι το αντίστροφο, και τα γεγονότα σήμερα αποδεικνύουν ότι (η Χεζμπολάχ) είναι αυτή που ακολουθεί τις οδηγίες της Τεχεράνης και της Ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς, σε αντίθεση με αυτό που έλεγε ο Νασράλα ότι είναι αυτός που αποφασίζει και το Ιράν τον υποστηρίζει στη μάχη».

• Ο ιρανικός ρόλος δεν θα είχε αυξηθεί σε αυτό το βαθμό αν δεν υπήρχε η ευθυγράμμιση των μεγάλων δυνάμεων με αυτόν τον ρόλο.

«Η Δύση κάλυπτε αυτόν τον ρόλο για δεκαετίες και τώρα οι λαοί της περιοχής πληρώνουν το τίμημα αυτής της κακόβουλης κάλυψης και δεν θα του χαριστεί ούτε αυτός», δήλωσε ο Ζιάντ αλ Σαγιέχ. «Έχουμε εισέλθει στην εποχή του τερματισμού του εξτρεμισμού που συνδυάζει την εθνικιστική ιδεολογία και τον θρησκευτικό δογματισμό, που εκφράζεται καλύτερα από το Ισραήλ και το Ιράν, σε μια εποχή που ο αραβικός κόσμος πρέπει να ηγηθεί της διαδικασίας για την ίδρυση του κράτους της Παλαιστίνης και η Χεζμπολάχ πρέπει να αποκαταστήσει τα γεγονότα της ιστορίας και της γεωγραφίας από την πύλη της περιεκτικής λιβανέζικης ταυτότητας, κάτω από τη στέγη της εφαρμογής του συντάγματος και της δέσμευσης στην αποκλειστική κυριαρχία του κράτους, υπάρχει σωτηρία».