Ο “δικός του” ΣΥΡΙΖΑ…

Εάν υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αναμφίβολα ο Αλέξης Τσίπρας. Παρέλαβε ένα μικρό, συμπαθές μεν, πολιτικά περιθωριοποιημένο δε, κόμμα με εκλογικό αποτύπωμα στο 4%, και μέσα από την στρατηγική της “κυβερνώσας αριστεράς” το κατέστησε κόμμα εξουσίας, κυβέρνηση επί 4,5 χρόνια (με τα θετικά και τα αρνητικά της) και το παρέδωσε μετά την εκλογική συντριβή (17,8%) περίπου πέντε φορές μεγαλύτερο από το σημείο εκκίνησης και αξιωματική αντιπολίτευση. Ακόμα κι αν ορισμένοι θέλουν να το ξεχνούν, η ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρας είναι ισχυρότατη.

Ο πρώην πρωθυπουργός δεν διανοήθηκε ποτέ να μιλήσει για τον “δικό μου (του) ΣΥΡΙΖΑ”. Υπέμεινε επί μακρόν την παραλυτική ισορροπία των συνιστωσών και την αντίληψη στελεχών της παλαιότερης φρουράς περί “συνιδιοκτησίας”, ακόμα κι όταν κάποιοι τον κατηγορούσαν για αρχηγισμό εκείνος επέμενε να θεωρεί εαυτόν “πρώτο μεταξύ ίσων”. Καλώς, κακώς, η ιστορία έχει γραφτεί και καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του.

Ξενίζει, ως εκ τούτου, η επίμονη αναφορά του Στέφανου Κασσελάκη στον “δικό του (μου) ΣΥΡΙΖΑ”. Ιδιαίτερα όταν αυτή γίνεται συνήθως σε αντιδιαστολή με τον προηγούμενο ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΡΙΖΑ επί Αλέξη Τσίπρα, κάτι που κατέστη κραυγαλέο και εν τέλει προσβλητικό στην αναφορά του περί “μαύρου χρήματος” που, όπως είπε, δεν θα λιμνάσει ποτέ στον “δικό του ΣΥΡΙΖΑ”. Δεν ήταν λάθος –θα μπορούσε να το πιθανολογήσει κανείς εάν επρόκειτο για προφορική εκφορά, αποκλείεται, όμως, όταν πρόκειται για διπλή εγγραφή σε γραπτό κείμενο. Εάν, λοιπόν, δεν ήταν λάθος, ήταν επιλογή. Και, πιθανότατα, ήταν κατάθεση προθέσεων και ίσως μία έμμεση προειδοποίηση προς εκείνους που αισθάνονται ότι μετά από πολιτική διαδρομή πολλών ετών έχουν βαρύνοντα λόγο.

Τα κόμματα, όμως, δεν είναι ιδιοκτησίες, δεν είναι άθροισμα εταιρικών μετοχών, έχουν ιστορία και κυρίως “θυμούνται”. Ακριβέστερα, πρέπει να θυμούνται ποιοί και πώς τα κατέστησαν μεγάλα, παρατάξεις, πρωταγωνιστές. Χωρίς να ξεχνούμε τις ιστορικές και πολιτικές αναλογίες, ουδείς θα ξεπεράσει ότι η Ν.Δ ιδρύθηκε και ταυτίστηκε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε και ταυτίστηκε με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δικαιούται να πει “η Ν.Δ επί των ημερών μου”, ο Νίκος Ανδρουλάκης να πει “το ΠΑΣΟΚ επί των ημερών μου”, δεν διανοήθηκαν να πουν, όμως, “η δική μου Ν.Δ”, ή το “δικό μου ΠΑΣΟΚ”. Ίσως γιατί αισθάνονται βαριά την σκιά των προκατόχων τους και επειδή η Ιστορία είναι αμείλικτη.

Ένας πρόεδρος δέκα μηνών που δεν έχει κάνει ακόμα κάποια καταγραφή άξια ιστορικής αποτύπωσης, ο οποίος -με τις όποιες δικαιολογίες μπορεί ορθώς να προβάλει- συρρίκνωσε έτι περαιτέρω το κόμμα του οποίου ηγείται, δεν δικαιούται να λέει “ο δικός μου ΣΥΡΙΖΑ”. Μπορεί να λέει ότι είναι συνεχιστής (αν και γκρεμίζοντας τον προκάτοχό του, τι είδους συνεχιστής είναι;), μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι ανανεωτής, ότι επιχειρεί επανεκκίνηση, ιδιοκτήτης, όμως, δεν είναι. Εκτός εάν έχει κατά νου κάποια τιμαριοποίηση που θα του αποδώσει ιδιοκτησία σε τμήμα του “οικοπέδου”.

Σας μίλησα με ειλικρίνεια για δύσκολες οικονομικές αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν. Με μεγάλο συναισθηματικό κόστος.

Πώς θα μπορούσαν να αποφευχθούν αυτήν τη στιγμή; Μόνο με μαύρο χρήμα.

Ξεκαθάρισα:
Ο δικός μου ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάρει μαύρο χρήμα.

«Ο δικός μου ΣΥΡΙΖΑ» σημαίνει…

— Stefanos Kasselakis – Στέφανος Κασσελάκης (@skasselakis) June 26, 2024