Τι θα συμβεί αν κερδίσει η Λεπέν στις γαλλικές εκλογές;

Μετά την εντυπωσιακή νίκη της Εθνικής Συσπείρωσης στις Ευρωεκλογές και μπροστά στην προοπτική να σαρώσει στις βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας, ερευνητές και δημοσιογράφοι προσπαθούν να σκιαγραφήσουν το προφίλ του κόμματος. Η Μαρίν Λεπέν απομάκρυνε τους νεοναζί και απομάκρυνε ακόμα και τον πατέρα της όταν αυτός επέμεινε ότι το Ολοκαύτωμα ήταν απλώς μια «λεπτομέρεια της ιστορίας».

Επιπλέον, άλλαξε το όνομα του κόμματος από Εθνικό Μέτωπο στο λιγότερο συγκρουσιακό Εθνικό Συναγερμό, συνεχίζοντας έτσι την προσπάθεια αποδαιμονοποίησης του κόμματος της.

Η λέξη «αποδαιμονοποίηση» χρησιμοποιούνταν συχνά από πολιτικούς σχολιαστές και την ίδια τη Λεπέν. Προσπαθούσε να αποδείξει πως το κόμμα της είχε άδικα «δαιμονοποιηθεί» από τα μέσα ενημέρωσης. Έτσι, η σωστή απάντηση δεν ήταν μια επανάσταση στην ιδεολογία του κόμματος, αλλά μια προσπάθεια δημοσίων σχέσεων για να αλλάξει η άποψη του κοινού για το κόμμα.

• Ωστόσο, το Politico επισημαίνει ότι αυτή η διαδικασία δεν αποτελεί κάποια ιστορική στροφή στην ιδεολογία της Εθνικής Συσπείρωσης, αλλά μια προσπάθεια δημοσίων σχέσεων για να αλλάξει η άποψη του κοινού για το κόμμα.

Πιο σημαντικό είναι πώς μια κυβέρνηση της Λεπέν θα ασκήσει την εξουσία. Εάν η Εθνική Συσπείρωση κερδίσει είτε τη σχετική είτε την απόλυτη πλειοψηφία στον δεύτερο γύρο των εκλογών στις αρχές Ιουλίου, το κόμμα θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση από τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.

Με τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και την εγκατάλειψη της τριετούς σχετικής πλειοψηφίας του κόμματός του, ο Μακρόν άνοιξε το δρόμο για αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν «συγκατοίκηση». Αυτή η κατάσταση -όταν η διακυβέρνηση του έθνους βρίσκεται στα χέρια ενός προέδρου που εκπροσωπεί ένα κόμμα και ενός πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης που εκπροσωπεί ένα άλλο- έχει συμβεί τρεις φορές από την ίδρυση της Δημοκρατίας το 1958.

• Οι προηγούμενες περιπτώσεις συγκατοίκησης αφορούσαν πάντα τα κυρίαρχα κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς. Ο Φρανσουά Μιτεράν βρέθηκε δύο φορές να μοιράζεται την εξουσία με συντηρητικούς πρωθυπουργούς – πρώτα με τον Εντουάρντ Μπαλαντίρ από το 1986 έως το 1988 και στη συνέχεια με τον Ζακ Σιράκ από το 1993 έως το 1995. Στη συνέχεια, όταν ο τελευταίος εξελέγη πρόεδρος, ήταν δέσμιος μιας κυβέρνησης της αντιπολίτευσης υπό τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό Λιονέλ Ζοσπέν μετά από μια απόφαση να διαλύσει τη συνέλευση.

Ιδιαίτερα κρίσιμη ωστόσο θεωρείται η προτίμηση της Λεπέν για την «la preference nationale» ή «εθνική προτίμηση». Αυτή η φράση, η οποία βρίσκεται στην καρδιά του Λεπενισμού, δεν θα καταργήσει μόνο το συνταγματικό δικαίωμα στο άσυλο, αλλά και το συνταγματικό δικαίωμα στην ιθαγένεια για όσους γεννήθηκαν σε γαλλικό έδαφος από παράνομους μετανάστες. Αυτά τα μέτρα θα καταστήσουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στη Γαλλία ακόμη πιο ευάλωτη και δύσκολη. Ωστόσο, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες προ των πυλών, μια κυβέρνηση Λεπενιστών δεν θα βιαζόταν να επιδιώξει αυτούς τους στόχους.