ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ: Η επόμενη μέρα και το χρέος νικητών και ηττημένων- Ο ρόλος του Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας θα παραμείνει “στεγανά ουδέτερος” μέχρι και το βράδυ της Κυριακής. Τον όρο χρησιμοποίησε ο Θανάσης Καρτερός (εκ των ελαχίστων αξιόπιστων συνομιλητών του), το έχει επισημάνει και η στήλη που είχει “πιάσει” το κλίμα όταν έβριθαν τα σόσιαλ από δήθεν πληροφορίες ορισμένων όψιμων “παραγόντων”.

Ουδετερότητα, ωστόσο, δεν σημαίνει ούτε αδιαφορία, ούτε αποστασιοποίηση απ΄ όσα τοξικά διαμείβονται από στελέχη του κόμματος στα τηλεοπτικά πάνελ και από επηρμένα πληκτρολόγια στο διαδίκτυο. Ο ιστορικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και ανήσυχος είναι και παρών ως εγγυητής της ενότητας, όπως ο ίδιος έχει περιγράψει τον ρόλο του. Και όταν παρέμβει το βράδυ της Κυριακής (μετά το τελικό αποτέλεσμα), ή το αργότερο τις πρώτες ημέρες της επόμενης εβδομάδας και παραδώσει (τυπικά) την ηγεσία στον νικητή, είναι βέβαιο πως θα περιγράψει το πλαίσιο διασφάλισης της ενότητας και της κοινής πορείας.

Το εάν θα εισακουστεί ή όχι είναι στην επιλεκτική ευχέρεια τόσο των νικητών όσο και των ηττημένων. Διότι η αποφυγή της διάσπασης και η διατήρηση του “ενιαίου” προϋποθέτει ότι θα το θελήσουν και οι μεν και οι δε, και η πρώτη ευθύνη πέφτει εκ των πραγμάτων στους ώμους του ή της νέου/νέας προέδρου του κόμματος. Βασίμως μπορούμε να υποθέσουμε πως αυτός θα είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, βάσει των συσχετισμών που έχουν διαμορφωθεί και του σχετικού ρεύματος που αποτυπώνεται στην παράσταση νίκης.

Είναι πανάκεια η ενότητα; Φυσικά όχι, και ίσως ο Αλέξης Τσίπρας το γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε. Άπαντες παραδέχονταν τον ενοποιητικό του ρόλο, ουδείς διανοείτο να φτάσει την σύγκρουση μαζί του στα άκρα, όμως ισχυρή ενότητα δεν υπήρχε. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, και επί των ημερών του, δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα άθροισμα αντιλήψεων, επιρροών, εμμονών, σκοπιμοτήτων και “μεγαλειοτήτων”.

Ένα Βατικανό γεμάτο μικρούς “πάπες” που διεκδικούσαν το αλάθητο και όταν έφταναν τα δύσκολα ζητούσαν από τον Τσίπρα να σηκώσει την τιάρα του. Και όσοι ψελλίζουν τώρα διάφορα περί υπονόμευσης καλά θα κάνουν να ρωτήσουν τον ίδιο τον Τσίπρα εάν και ποιοί έδρασαν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κάποιοι, εκ των ευεργετηθέντων…

Το γεγονός, δε, ότι οι επόμενες εθνικές εκλογές απέχουν τέσσερα χρόνια καθιστά μεγάλο προτέρημα την υπομονή. Αφενός γιατί δεν υπάρχει η συγκολητική ουσία για μια κοντινή νομή της εξουσίας (κάτι τόσο σύνηθες στη Ν.Δ ή το παλαιό ΠΑΣΟΚ), αφετέρου, δε, διότι υπομονή σημαίνει και ψυχραιμία, και αναγνώριση του δικαιώματος της μειοψηφίας, αλλά και υπακοή, και επαφή με την πραγματικότητα.

Επίσης, σημαίνει πως την επόμενη μέρα πρέπει να πάψουν οι έφοδοι των τρολ, να σιγήσουν τα πληκτρολόγια, να σταματήσουν τα fake σενάρια, να εκλείψει η τιμωρητική/εκδικητική διάθεση αλλά και οι φαντασμένοι σχεδιασμοί ανατροπής ή επιστροφής, και να επικρατήσει η λογική της σύγκλισης. Ποιός μπορεί να κηρύξει αυτή την δημιουργική ανακωχή και να οικοδομήσει την εσωτερική συναίνεση; Ποιός άλλος; Ο νέος αρχηγός. Όπως έχει την εντολή (του σώματος που τον εξέλεξε) να ορίσει το νέο πολιτικό στίγμα και να δείξει την καινούρια πορεία, έτσι έχει και την ευθύνη να ενσωματώσει αυτούς που θέλουν να ενσωματωθούν με αξιοπρέπεια. Το τελευταίο είναι εξαιρετικά σημαντικό. Όσοι διατάσσουν τα καυδιανά δίκρανα για να σύρουν τους αντιπάλους ανάμεσά τους πρέπει να αποκλειστούν (από τον νέο αρχηγό) με την ίδια αυστηρότητα, με την οποία πρέπει να αντιμετωπιστούν και οι διασπαστές.

Το έκανε (κι αυτό) ο Τσίπρας τον Αύγουστο του 2015 και ΔΕΝ το πλήρωσε. Ανέλαβε, όμως, το ρίσκο και το κόστος της συγκυρίας.

Κομβικό είναι να νοιώσει ο νέος αρχηγός ότι δεν χρωστά σε κανέναν άλλον τη νίκη του πλην των ψηφοφόρων που τον εξέλεξαν. Επίσης, να νοιώσει ότι δεν αναλαμβάνει ευμεγέθες τιμάριο αλλά ένα ιστορικό κόμμα (εξουσίας) που πρέπει να περάσει από την φάση της ήττας, της απόγνωσης και των εμφύλιων σπαραγμών στην προοπτική μιας συγκροτημένης αξιωματικής αντιπολίτευσης και της εναλλακτικής αξιόπιστης μελλοντικής διακυβέρνησης. Εάν εκλεγεί ο Στέφανος Κασσελάκης, για να πιστέψουν πολλοί ότι μπορεί να κάνει πράξη την δέσμευσή του ότι “μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη” πρέπει, πρώτα, να πιστέψουν ότι μπορεί να διοικήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, να τον κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο ενωμένο και ενιαίο, και ότι μπορεί να αποκτήσει σαφή και σε βάθος πολιτική πρόταση και στρατηγική. Τα μίντια θα σταματήσουν κάποια στιγμή να τον περιμένουν έξω από τα γυμναστήρια και να καταναλώνουν εικόνα και θα αναζητήσουν την πολιτική του πρόταση. Την αποκλειστικά δική του και όχι κάποιων ικανών “αντιπροσώπων”.

Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ πρέπει και να επιβιώσει και να μακροημερεύσει:

-Πρώτον, γιατί πρέπει να τελειώσει η φάση της ανισορροπίας του πολιτικού συστήματος με μία μικρή και αδύναμη αξιωματική αντιπολίτευση,

-Δεύτερον, γιατί οι πολίτες -και αυτοί που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και όλοι οι άλλοι- θέλουν να υπάρχει μία εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και ένας δεύτερος πόλος στο πολιτικό σύστημα.

Εν κατακλείδει, δεν χρειάζεται να νερώσει το κρασί του για να μείνουν αυτοί που δεν θέλουν να μείνουν, από την άλλη, ωστόσο, πρέπει να κόψει μαχαίρι τον τοξικό βήχα εκείνων που μιλούν (δήθεν) εξ ονομάτός του.

Ο δε Αλέξης Τσίπρας είναι πολύ πιθανό να έχει ήδη κατανοήσει πως ο ρόλος του εγγυητή της ενότητας, που του αναλογεί, τον δικαιούται και τον επικαλείται, θα είναι πολύ σημαντικότερος την επόμενη μέρα από ένα σχήμα λόγου.