Ε. Τσακαλώτος: Πρέπει να έχουμε θεσμούς του κράτους που δημιουργούν εμπιστοσύνη

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος βρέθηκε στην Επίδαυρο για να παρακολουθήσει την “Εκάβη” του Ευριπίδη και αφορμώμενος από την παράσταση, με ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο Facebook, αναφέρθηκε στους αρχαιολόγους και την εκδικητική στάση προς αυτούς από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, σχετικά με την έξωση του ΣΕΑ από το κτίριο στην οδό Ερμού.

“Με αφορμή την Εκάβη αναλογίστηκα πού φτάνουν τα όρια της εκδίκησης. Σκέφτηκα τους αρχαιολόγους που τιμωρήθηκαν επειδή δεν ήθελαν να ξεχάσουν την τραγωδία της Πύλου. Δεν ξέρω αν η κυρία Μενδωνη παρακολούθησε την παρασταση. Μακάρι τουλάχιστον να είχε διαβάσει Nussbaum”, αναφέρει ο υποψήφιος για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Ευκλείδης Τσακαλώτος που παρακολούθησε τη θεατρική παράσταση “Εκάβη” του Ευριπίδη.

“Δεν είναι μόνο ότι είμαστε κατά του πολέμου. Αυτό είναι για εμάς δεδομένο και πρέπει πάντα να υπάρχουν πρωτοβουλίες υπέρ της ειρήνης και της ασφάλειας. Είναι και το ότι πρέπει να έχουμε θεσμούς του κράτους που δημιουργούν εμπιστοσύνη. Με λίγα λόγια το “καλό” θέλει ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης όπου μπορεί να ανθήσει. Χρειάζεται θεσμούς που δίνουν χώρο στο καλό.

Και σε δύσκολους καιρούς αυτό μας αφορά όλους και όλες”, σημειώνει με νόημα.

Αναλυτικά η ανάρτηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου

Η Εκάβη κι Εμείς

Χθες βρεθήκαμε με την Ολγα Νάσση στην Επίδαυρο για να παρακολουθήσουμε την “Εκάβη” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη. Έντονη και αποκαλυπτική η γυναικεία ματιά, από τη σκηνοθεσία μέχρι τον εξαιρετικό χορό.

Μια παράσταση που αναδεικνύει τη φρίκη και τις συνέπειες του πολέμου. Το πόσο οι γυναίκες είναι αυτές που τραβάνε τελικά τα πάνδεινα.

Η πρώτη μου επαφή με το έργο ήταν μέσω της ανάλυσης της φιλοσόφου Martha Nussbaum, που η Εκάβη έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη σκέψη της για το πόσο εύθραυστο είναι το καλό (δείτε για παράδειγμα το The Fragility of Goodness).

Η Εκάβη είναι ένας καλός άνθρωπος που χάνει τα πάντα: πατρίδα, εξουσία, ελευθερία, οικογένεια, φίλους. Εντούτοις, κρατάει την ηθική της διάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέχρι τη δολοφονία του γιου της από τον φίλο στον οποίο τον εμπιστεύτηκε. Πια δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν και σε τίποτα. Εκεί καταρρέει και αναζητεί εκδίκηση -μετατρέπεται σε “σκύλο”, μας λέει ο Ευριπίδης.

Σκοτεινό έργο από μια άποψη. Από την άλλη υπάρχει και η πιο αισιόδοξη πλευρά. Δεν είναι μόνο ότι είμαστε κατά του πολέμου. Αυτό είναι για εμάς δεδομένο και πρέπει πάντα να υπάρχουν πρωτοβουλίες υπέρ της ειρήνης και της ασφάλειας. Είναι και το ότι πρέπει να έχουμε θεσμούς του κράτους που δημιουργούν εμπιστοσύνη.

Με λίγα λόγια το “καλό” θέλει ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης όπου μπορεί να ανθήσει. Χρειάζεται θεσμούς που δίνουν χώρο στο καλό.

Και σε δύσκολους καιρούς αυτό μας αφορά όλους και όλες.