Editorial/ Θα είναι “χαμένη ευκαιρία” η δοκιμή της απλής αναλογικής;

Η απλή αναλογική είναι αναμφίβολα το δικαιότερο εκλογικό σύστημα υπό το φως ότι εξασφαλίζει την πλήρη αντιπροσώπευση της λαϊκής βούλησης στους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς. Ο αριθμός των βουλευτών κάθε κόμματος αντιστοιχεί στην εκλογική δύναμη που του δίνει το εκλογικό σώμα.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει παράδοση εξοικείωσης με την απλή αναλογική. Τα περισσότερα κόμματα ομνύουν μεν σε αυτή (πλην της Ν.Δ που σταθερά και κατηγορηματικά την απορρίπτει), κάποια από αυτά αρνούνται, ωστόσο, να υιοθετήσουν τον δεύτερο πυλώνα του συγκεκριμένου συστήματος που είναι η προγραμματική συμφωνία και ο σχηματισμός κυβερνήσεων συνεργασίας.

Αυτά, όμως, πάνε μαζί. Διότι ο μέσος ψηφοφόρος θέλει μεν την ανόθευτη εκπροσώπηση της βούλησής του στο κοινοβούλιο, απαιτεί από την άλλη, όμως, η χώρα να κυβερνηθεί με σταθερότητα. Είναι υποκριτικό να δέχεται κανείς το ένα σκέλος και να απορρίπτει το δεύτερο. Με αυτό τον τρόπο τελικά οι πολίτες -οι οποίοι στις δημοσκοπήσεις κατά 50% λένε “ναι” στην συγκρότηση κυβερνήσεων από περισσότερα κόμματα- αρχίζουν να δυσανασχετούν και αναγκαστικά μπορεί να καταφύγουν στην γνωστή λύση των αυτοδύναμων κυβερνήσεων παρότι αναγνωρίζει πως στις περιόδους διακυβέρνησης τέτοιων μονοκομματικών σχημάτων δημιουργήθηκαν οι σοβαρότερες νεοπλασίες του πολιτικού μας συστήματος. Κάπως έτσι χρεοκόπησε η ελληνική οικονομία και η κοινωνία εισήλθε στην μακρά και επώδυνη εποχή των μνημονίων.

Η ψήφος με απλή αναλογική την προσεχή Κυριακή είναι μία μεγάλη δοκιμή για τα κόμματα και το εκλογικό σώμα. Και μια μεγάλη ευκαιρία. Εάν οι διερευνητικές εντολές στα τρία πρώτα κόμματα καταλήξουν ατελέσφορες, εφόσον η εκλογική αριθμητική επιτρέπει συνεργασίες, η πλειονότητα των πολιτών θα υιοθετήσουν την άποψη πως αν και δίκαιο το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής οδηγεί σε ακυβερνησία.

Προφανώς δεν φταίει το σύστημα, φταίνε οι πολιτικές δυνάμεις που αρνούνται πεισματικά ακόμα και εκείνες που προγραμματικά γειτνιάζουν, ενίοτε οι θέσεις τους είναι και ταυτόσημες. Η άποψη πως δεν έχουμε “κουλτούρα συνεργασιών” μπορεί να επιβεβαιωθεί αλλά δεν θα αφορά τους πολίτες αλλά τον κομματικό εγωϊσμό και τις σκοπιμότητες μιας πολιτικής κάστας. Φυσικά, δεν είναι όλοι ίδιοι, όμως ο χορός των συνεργασιών θέλει πολλούς…

Libre