Λαϊκό προσκύνημα και υποκρισία…

Ας το ξεκαθαρίσουμε. Το δημοκρατικό πολίτευμα δεν διατρέχει τον παραμικρό κίνδυνο από την προσέλευση μερικών χιλιάδων “βασιλικών” στην Μητρόπολη Αθηνών. Εκείνο, όμως, που ενέχει μικρά ψήγματα οιωνεί κινδύνων είναι ο υφέρπων αναθεωρητισμός της ιστορίας από όσους σπεύδουν να υιοθετήσουν πολιτική στάση απέναντι σε μία -κατά την κυβέρνηση- κηδεία ενός ιδιώτη.

Οι συγκινημένοι στο πλακόστρωτο της Μητρόπολης ήταν ως επί το πλείστον “απολιθώματα” του 31% του δημοψηφίσματος του 1974. Λόγω ηλικίας (άνω των 70 ετών), λόγω καταγωγής (Μεσσηνία, Λακωνία, κ.ά), από περιοχές, δηλαδή, όπου το “Ναι στον Βασιλιά” κατέγραψε, πριν από περίπου 50 χρόνια, ποσοστά άνω του 50%, κάποιοι ίσως και λόγω οικογενειακής παράδοσης. Οι δε επισημάνσεις -από κάποια ΜΜΕ- για την παρουσία νεότερων ατόμων ήταν υπερβολικές, λογικό είναι να υπάρχουν ορισμένοι που εμφορούνται από ένα φιλοβασιλικό δέος, κυρίως επειδή έχουν πάρει την ιδεολογική σκυτάλη από γονείς και παππούδες.

Είναι, δε, εντυπωσιακό και λυπηρό το γεγονός πως σε αυτή τη χώρα καταναλώνονται, αυτές τις ημέρες, σελίδες του Τύπου, τηλεοπτικός και ραδιοφωνικό χρόνος, αλλά και πολιτική αντιπαράθεση, για έναν Τέως, την ώρα που ελάχιστα συζητούμε για την σκιά της ακροδεξιάς και των νεοναζί που επιστρέφει βαριά πάνω από το πολιτικό σύστημα. Και για την ακροδεξιά, δήθεν αντισυστημική, ψήφο, που καταγράφεται εμφανώς και ακόμα περισσότερο υπογείως στις δημοσκοπήσεις. Ο Γλύξμπουργκ θα αποχωρήσει στην μόνιμη κατοικία του στην Αρχαία δεκέλεια (Τατόϊ), η ακροδεξιά και το νεοναζιστικό μόρφωμα, όμως, με ή χωρίς τον Κασιδιάρη, θα βρεθούν, ως φαίνεται, στην επόμενη Βουλή.

Με την παρέμβασή του και την παρουσία του στην κηδεία, ο Αντώνης Σαμαράς απελευθέρωσε μερίδα βουλευτών και υπουργών της Ν.Δ από το βάρος της “ευθύνης” να προσέλθουν στη Μητρόπολη.

Αφού προσήλθε ένας πρώην πρωθυπουργός (και όχι από τους γνωστούς με φιλοβασιλικά αισθήματα), γιατί να μην πάνε πολλοί άλλοι; Θα έλεγε, ίσως, κανείς, χωρίς να απέχει από την πραγματικότητα, πως ο πρώην πρωθυπουργός διευκόλυνε τα μάλλα τον νυν πρωθυπουργό.

Ο δεύτερος, με την ισορροπημένη (;) απόφαση για μία περίπου ιδιωτική κηδεία απευθύνθηκε προς το κεντρώο και φιλελεύθερο ακροατήριο που βγάζει φλύκταινες με τις επαρχιώτικες προσομοιώσεις του “The Crown”, ο πρώτος κάλυψε τα υπερδεξιά νώτα της παράταξης. Ακόμα και υποτίθεται “καραμανλικοί”, όπως ο Γιώργος Κουμουτσάκος, απελευθερώθηκαν. Ο δε μετριοπαθής Δημήτρης Αβραμόπουλος έκανε ένα βήμα πιο κάτω:

“Αποχαιρετούμε τον τ. Βασιλιά Κωνσταντίνο, με την δέουσα τιμή που αναλογεί σ’έναν πρώην συνταγματικώς διατελέσαντα Αρχηγό του Ελληνικού Κράτους και των Ενόπλων Δυνάμεων και ενθυμούμαι τη συνεργασία μας και τη σημαντική συμβολή του στη διεκδίκηση της Αθήνας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Οι συνταγματικοί θεσμοί της ελληνικής πολιτείας έχουν ιστορική συνέχεια που δεν επιτρέπει κενά, εσκεμμένα ή όχι, στην εξέλιξη της”, δήλωσε.

Ποιά ακριβώς ιστορική συνέχεια έχουν οι συνταγματικοί θεσμοί; Δεν υπάρχει μία ηχηρή διακοπή αυτής της συνέχειας με το δημοψήφισμα του 1974; Δεν άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα το πολίτευμα; Ή θεωρείται η βασιλεία προκάτοχος της προεδρευόμενης Δημοκρατίας και ως εκ τούτου ο Κωνσταντίνος (1964-67) είναι απλώς η πολιτική περίοδος πριν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με το “διάλειμμα” της χούντας των συνταγματαρχών;

Δεν είναι αυτό ένας επικίνδυνος αναθεωρητισμός της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας; Ιδιαίτερα όταν πολιτικοί που οφείλουν να γνωρίζουν την ιστορία της χώρας αλλά και την ιστορία της παράταξής του αγνοούν, υποτιμούν, ή παραβλέπουν τα ιστορικά ντοκουμέντα των Αρχείων Καραμανλή, που φέρουν, μάλιστα, την σφραγίδα της επιβεβαίωσης από τον ίδιο τον Ιδρυτή τους. Ό,τι, δηλαδή, ο “συνταγματικός μονάρχης” επιχείρησε δια πραξικοπήματος να αποκαθηλώσει την Δημοκρατία και να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Η δημοκρατία μας κινδυνεύει μόνο από τους συγκυριακούς αναθεωρητές της και την υποκρισία των αυτόκλητων ερμηνευτών της για να αλιεύσουν τις ψήφους αυτών που προσήλθαν στη Μητρόπολη. Κινδύνει από την αμηχανία και υπολειτουργία των θεσμών, από την ακύρωση των δημοκρατικών κανόνων.

Οι συγκινημένοι, γραφικοί ή όχι, θα επιστρέψουν στα σπίτια τους, θα ανάβουν το καντηλάκι τους κάτω από την εικόνα του Τέως, ο πολιτικός αναθεωρητισμός και η υποκρισία, όμως, θα συνεχίσουν να καθοδηγούν τις τύχες της χώρας.