Το σενάριο “κυβέρνησης ειδικού σκοπού”- Κρυφή μεταβλητή, η απλή αναλογική

Το Libre, με το ρεπορτάζ της Άννας Καραβοκύρη (εδώ), αποκαλύπτει ένα κρυφό μεγάλο άγχος που διακατέχει το Μέγαρο Μαξίμου, παρά την φαινομενική ευφορία του σταθερού προβαδίσματος στις δημοσκοπήσεις.

Γράφει συγκεκριμένα: “…έχει τεθεί ως προβληματισμός το ενδεχόμενο τα κόμματα της αντιπολίτευσης να σχηματίσουν κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή με μοναδικό σκοπό να προωθήσουν την εκ νέου αλλαγή του εκλογικού νόμου επαναφέροντας την απλή αναλογική και στις δεύτερες εκλογές”.

Ας δούμε, λοιπόν, τι σημαίνει αυτό και πώς συνδυάζεται με σειρά κινήσεων που γίνονται το τελευταίο διάστημα και περνούν μάλλον κάτω από τις κεραίες των μέσων ενημέρωσης:

–Παράγοντες του δημόσιου βίου, αλλά και πολιτικοί από ορισμένα κόμματα της αντιπολίτευσης, δείχνουν να συμφωνούν σε ένα βασικό σημείο: Ό,τι πρέπει να αποσοβηθεί σε κάθε περίπτωση η αυτοδυναμία της Ν.Δ, και, παράλληλα, δεν πρέπει να κλείσουν μεγάλες υποθέσεις, με κυριότερη αυτή του σκανδάλου των υποκλοπών.

–Για να συμβεί κάτι τέτοιο, εκτός από την εκλογική αριθμητική (που θα παίξει, αναμφίβολα, σημαντικό ρόλο), θεωρούν πως πρέπει να διαμορφωθούν προϋποθέσεις συγκλίσεων έστω και στα μίνιμα. Το σενάριο της προηγούμενης κυβέρνησης Κόστα στην Πορτογαλία είναι το μοντέλο που ακούγεται έντονα.

–Αρχίζει, λοιπόν, και μπαίνει διακριτικά στη συζήτηση η πιθανότητα -εφόσον το επιτρέψουν οι αριθμοί της πρώτης κάλπης- να σχηματιστεί μία “κυβέρνηση ειδικού σκοπού” από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με προσδιορισμένη χρονική θητεία και σκοπό να ολοκληρώσει την έρευνα για το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, να λάβει άμεσα θεσμικά μέτρα για άλλες υποθέσεις διαφθοράς και εν γένει για την θεσμική θωράκιση του πολιτικού συστήματος και της απονομής της Δικαιοσύνης, αλλά και να αποφασίσει σειρά μέτρων προστασίας των πολιτών από την ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια. Στο προγραμματικό πλαίσιο θα μπει, πιθανότατα, και η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια νοτίως και ανατολικά της Κρήτης, ως βήμα για την έναρξη διαλόγου για οριοθέτηση ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο και σύγκλισης Ελλάδας-Τουρκίας σε ένα πλαίσιο προς την Χάγη.

Θα ρωτήσει, εύλογα, κανείς: είναι εύκολο κάτι τέτοιο; Όχι, είναι πολύ δύσκολο, κάποιοι θα πουν ότι μοιάζει απίθανο υπό τις σημερινές συνθήκες. Αυτές, όμως, μπορεί να αλλάξουν.

Ένα τέτοιο σενάριο:

1.Δεν συγκρούεται με την κατηγορηματική θέση του Αλέξη Τσίπρα ότι “δεν θα συγκροτήσει κυβέρνηση των ηττημένων”, επειδή μία κυβερνητική συνεργασία ειδικού σκοπού είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

2.Καθιστά ευκολότερο να συναινέσει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ίσως, μάλιστα, να είναι εκείνο που θα αναλάβει μία πρωτοβουλία-προοίμιο. Ήτοι, ανάλογα με τα αποτελέσματα της πρώτης κάλπης, να προτείνει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με την συμμετοχή της Ν.Δ και του ΣΥΡΙΖΑ. Εφόσον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης (που προφανώς δεν θα είναι πρωθυπουργός σε μία τέτοια περίπτωση, και εφόσον η Ν.Δ είναι πρώτο κόμμα) απορρίψει την πρόταση αυτή, και υπό την προϋπόθεση πως ο Αλέξης Τσίπρας απαντήσει θετικά, ο Νίκος Ανδρουλάκης απελευθερώνεται να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μία τέτοια κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Ως βασικό θύμα, μάλιστα, του σκανδάλου των υποκλοπών, έχει έναν επιπλέον λόγο. Ο κίνδυνος αποχώρησης κάποιων βουλευτών από το ΠΑΣΟΚ είναι, πάντοτε υπαρκτός, εάν, όμως, έχει απορρίψει την πρόταση η Ν.Δ, μία αποσχιστική κίνηση καθίσταται δυσκολότερη.

Μία τέτοια κυβέρνηση ειδικού σκοπού, όπως λένε οι κοινωνοί της πρωτοβουλίας, θα βάλει στο τραπέζι αυτό που περιγράφεται στο ρεπορτάζ του Libre: να ψηφιστεί η απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα, κι έτσι να “καεί” η ενισχυμένη αναλογική που ψήφισε η κυβέρνηση. Εάν συναινέσουν, δε, όλα τα κόμματα, και η Ν.Δ έχει λάβει στην πρώτη καλπη ποσοστό που θα αντιστοιχεί μάξιμουμ σε 100 βουλευτές (κοντά στο 30%), τότε είναι εφικτό να συγκεντρωθούν 200 ψήφοι και η απλή αναλογική να εφαρμοστεί άμεσα για τις μεθεπόμενες εκλογές.

Οι γνωρίζοντες λένε πώς η συνέντευξη του Γιάννη Μπρατάκου (του στενότερου συνεργάτη του πρωθυπουργού μετά την παραίτηση του Γρηγόρη Δημητριάδη), στην “Καθημερινή”, λαμβάνει υπόψη της ένα τέτοιο σενάριο. Γι αυτό και τονίζει πως, εφόσον η Ν.Δ δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία (στην δεύτερη κάλπη), τότε θα μπορούσε να συνεργαστεί ε ένα “κόμμα ευρωπαϊκού και μεταρρυθμιστικού προσανατολισμού”. Η “φωτογραφία” του ΠΑΣΟΚ είναι ευδιάκριτη, όμως πως θα μπορούσε ο Νίκος Ανδρουλάκης να χωρέσει σε μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον πολιτικό που έχει καταγγείλει προσωπικά ότι τον παρακολουθούσε;

Όλα αυτά, βεβαίως, μπορεί να εξελιχθούν και σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας, εάν η κυβέρνηση περάσει με μικρές μόνο πολιτικές απώλειες την “διακεκαυμένη ζώνη” του χειμώνα της ακρίβειας. Και εφόσον κατορθώσει να διευθετήσει την ένταση που σωρρεύεται σε ομάδες συμφερόντων που ασκούν μεγάλη επιρροή. Τα δημοσιεύματα των προηγούμενων ημερών ήταν, αναμφίβολα, ένα ηχηρό σήμα.