Η φάκα, το τυράκι και ο ΣΥΡΙΖΑ

Η σύγκρουση του γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Δημήτρη Τζανακόπουλου με τον υπουργό Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη, στην εκπομπή των Δ.Οικονόμου,Άκη Παυλόπουλου και Ντόρας Κουτροκόη (ΣΚΑΙ), έγινε viral στα social media και το διαδίκτυο γενικότερα. “Είσαι χουντικός και αλληλογράφος του Παττακού”, φώναζε ο πρώτος, “είσαι Μαοϊκός και Σταλινικός” απαντούσε ο δεύτερος.

Ποιός κερδίζει από αυτή την εικόνα, την οποία βλέπουμε να επαναλαμβάνεται καθημερινά στις περισσότερες τηλεοπτικές εκπομπές. Η έμπειρη τριπλέτα του πρώϊνού του Σκάϊ, αναμφίβολα. Ποιός δημοσιογράφος της εμπορικής τηλεόρασης δεν θέλει τέτοιες κόντρες που ανάβουν τα αίματα;

Από τους δύο πολιτικούς, όμως, ποιός κερδίζει; Ο Άδωνις είναι…Άδωνις. Μια κατηγορία από μόνος του. Αυτό ξέρει να κάνει και το κάνει καλά, απευθυνόμενος σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο- που, όμως, δεν είναι μικρό. Δεδομένου, μάλιστα, πως οι τηλεθεατές του Σκάϊ είναι κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία σκληρά μητσοτακικοί (όχι απλώς νεοδημοκράτες) και, ακόμα περισσότερο, πίνουν νερό στο όνομα του Γεωργιάδη, ο υπουργός Ανάπτυξης κάνει τη δουλειά του. Business as usual. Έχει, άλλωστε, το πολιτικά ακαταλόγιστο ώστε να μπορεί να ισχυρίζεται ακόμα και πως ο Μαρσέλο ήρθε από την Ρεάλ στον Ολυμπιακό επειδή κυβερνά ο Κυριάκος Μητσοτάκης την Ελλάδα.

Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος (και καθένας που μπαίνει σε τέτοιες κόντρες), όμως, τι ακριβώς κερδίζει; Η εύκολη απάντηση είναι πως από την στιγμή που δέχεται επιθέσεις πρέπει να απαντήσει-στον ίδιο τόνο και με ανάλογο ύφος. Υπάρχει, όμως, και η δύσκολη απάντηση, την οποία δεν φαίνεται να κατανοούν πολλοί στην Κουμουνδούρου.

Εάν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί από τις δημοσκοπήσεις είναι πως η κυβέρνηση υφίσταται ραγδαία ποιοτική και σημαντική ποσοτική φθορά, όμως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν εισπράττει τόσο ώστε να μπορέσει να ανατρέψει την διαφορά. Κι επειδή δεν διαπιστώνει κανείς κάποια συνολική αμφισβήτηση των μετρήσεων αυτών από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (αλλά εντοπίζουν, και ορθώς, τον σχολιασμό τους στην κυβερνητική φθορά), δικαιούται να απορήσει.

Μήπως, τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν κατορθώνει να πείσει επαρκώς ΚΑΙ επειδή τρέχει πίσω από την πόλωση και το ύφος τύπου Άδωνι; Μήπως αντί να μπαίνει με ευκολία στην αρένα (και δη, συνήθως, σε μη φιλικό τηλεοπτικό περιβάλλον) και να μιμείται την “αδωνική αργκό”, πρέπει να μιλάει ψυχραιμότερα και να αρθρώνει επιχειρήματα και προτάσεις ουσιαστικής εναλλακτικής διακυβέρνησης; Μήπως, δηλαδή, δεν θέλει τόσο κόπο -και κραυγές- θέλει τρόπο;

Στο man to man με τον πρωθυπουργό, ο Τσίπρας δεν έχει πρόβλημα. Άλλοτε κερδίζει, άλλοτε χάνει, επικοινωνιακά, σε κάθε περίπτωση δεν προσβάλλει το κεντρώο και κεντροαριστερό ακροατήριο στο οποίο θέλει να απευθυνθεί. Όταν, όμως, τηλεθεατές και ψηφοφόροι κοιτάζουν πίσω από τον Τσίπρα τι βλέπουν;

Ελάχιστα μόνο στελέχη πρώτης γραμμής που μπορούν να σκιαγραφήσουν ένα θετικό προφίλ της νέα διακυβέρνησης. Την Αχτσιόγλου, τον Χαρίτση, τον Ζαχαριάδη και μερικούς ακόμα. Μετά; Που είναι το think tank, που είναι τα φρέσκα πρόσωπα που θα ορίζουν το υπουργικό συμβούλιο μιας προοδευτικής διακυβέρνησης; Αντιθέτως, βλέπει κανείς πολλά πρόσωπα από την περίοδο 2015-19. Μια περίοδο που κρίθηκε τον Ιούλιο του 2019.

Κι επειδή οι τηλεοπτικές εκπομπές πάντοτε θα επιζητούν κόντρες που θα γίνονται viral, το επικοινωνιακό “τιμ” της Κουμουνδούρου πρέπει να ψάξει και να ψαχτεί. Και τα στελέχη που εμφανίζονται στα κανάλια πρέπει να είναι διαβασμένα και να αντιλαμβάνονται σε ποιά εκλογικά ακροατήρια απευθύνονται. Αυτά της διεύρυνσης, όχι αυτά του σκληρού (δεδομένου) πυρήνα…