Μανία αυτοκαταστροφής

Δεν υπάρχει σοβαρότερο δείγμα πολιτικού μαζοχισμού και αυτοκαταστροφής (αφαιρούμε προσώρας την λέξη υπονόμευση από την περιγραφή) σε κόμμα εξουσίας, και δη στην πορεία προς τις εκλογές, από το θέτουν άμεσα ή έμμεσα και μάλιστα δημόσια κάποια στελέχη του θέμα ηγεσίας.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Διότι πίσω από τον αρθρογραφικό οίστρο του γνωστού ευρωβουλευτή αυτό ακριβώς ήταν το σημείο που δικαίως εξόργισε τα ηγετικά κλιμάκια της Κουμουνδούρου. Το εάν επιδιώκει ρόλο επικοινωνιακού μέντορα, ή εάν βρήκε ανιαρή την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ και κατέληξε στην ετυμηγορία περί “ισοπαλίας”, μικρή αξία έχει μπροστά στην πρότασή του να αποδεχθεί από τώρα ο τελευταίος την πιθανότητα να μην αναδειχθεί ο ίδιος πρωθυπουργός σε μία προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας.

Εξ’ ορισμού “άτοπο” το επιχείρημα, άλλωστε, αφού, εφόσον μιλάμε για την πιθανότητα μετεκλογικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝ.ΑΛ και άλλο μικρότερο κόμμα, θα ήταν πολιτικά καινοφανές να επιβάλλει ο όποιος μικρός κυβερνητικός εταίρος έναν κεντροαριστερό Παπαδήμο αντί του αρχηγού του ισχυρού κόμματος-κορμού.

Αλλά και εντελώς άκαιρο –και ως εκ τούτου άκυρο– να τίθεται υποδόρια ένα τέτοιο θέμα την ώρα που έχει ακουστεί το λάκτισμα για την έναρξη μιας μακράς συγκρουσιακής πολιτικής περιόδου στον τερματισμό της οποίας θα ζήσουμε μία ή και δύο εκλογικές αναμετρήσεις- η πρώτη, ως γνωστόν, με απλή αναλογική.

Κάτι τέτοιο όταν προέρχεται από επαγγελματικό στέλεχος (και εξαιρετικά καλά αμειβόμενο δια της αποζημίωσης του για δεύτερη θητεία ως επιλεγμένου για ευρωβουλευτή) σε αυτή τη συγκυρία παύει να είναι δημοσιογραφική κριτική και αναδεικνύεται λογικά ως πολιτική θέση.

Ας αφήσουμε την γνωστή ρήση “ουδείς πιο αχάριστος από τον ευεργετηθέντα” –που, όμως, ισχύει για τον συγκεκριμένο ευρωβουλευτή που απολαμβάνει την ασφάλεια των Βρυξελλών και του Στρασβούργου ελέω Τσίπρα– και ας σταθούμε στον πολιτικό αντίκτυπο και, κυρίως, στην ουσία.

Για να έχει ελπίδες ένα κόμμα να κερδίσει τις εκλογές πρέπει να κάνει πολλά. Απαιτείται καλά οργανωμένη και στοχευμένη αντιπολίτευση, κυβερνητικό αφήγημα, οργανωτική συγκρότηση, ανάδειξη νέων προσώπων ως δυνάμει ομάδα διακυβέρνησης και άλλα πολλά. Απαιτείται, όμως, και ενιαία γραμμή, στοίχιση όλων των δυνάμεων σε κοινές θέσεις και προστασία του ηγετικού προφίλ του αρχηγού.

Είναι αυτονόητο, άλλωστε, πως στις επόμενες εκλογές θα αναμετρηθούν πρωτίστως ο Μητσοτάκης με τον Τσίπρα και λιγότερο η εγγραφή που θα έχει επιτύχει η κυβέρνηση με την κυβερνητική πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για να διεκδικήσεις, λοιπόν, το καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα που ίσως σε φέρει ξανά στη διακυβέρνηση οφείλεις να ενισχύσεις το αρχηγικό προφίλ (εν προκειμένω του Τσίπρα) και όχι να ροκανίζεις την καρέκλα του και να δημιουργείς την αίσθηση πως ενδιαφέρεσαι περισσότερο για μια αλλαγή ηγεσίας μετά από ήττα.

Ναι, φταίει κι ο Πολάκης που πήρε την τρίχα και την έκανε τριχιά. Ναι, έχουν μερίδιο ευθύνης και οι άλλοι –από τον Τσακαλώτο που υπερασπίστηκε τον ευρωβουλευτή, μέχρι εκείνους που του επιτέθηκαν. Την αρχή έκανε, όμως, ο ίδιος που έριξε την σπορά της αμφισβήτησης.

Σε μία άλλη εποχή, οι περισσότεροι από τους παραπάνω δεν θα ήταν παρά “θυρωροί” (για να θυμηθούμε τον αείμνηστο Κατσιφάρα), ή καθηγητές πανεπιστημίου και εκπομπάρχες, χωρίς τον Τσίπρα. Όταν έχεις “χορτάσει”, όμως, δύσκολα θυμάσαι ποιος σου έστρωσε το τραπέζι.

Το δίλημμα, ωστόσο, γυρίζει, τελικά, και στον τελευταίο (Τσίπρας). Πρέπει κάποτε να μάθει κι αυτός ποιους προσκαλεί στο δείπνο.