Αγγελική Σπανού: Ο βιασμός της Σοφίας

Στη χώρα μας η σιωπή για τέτοια θέματα σπάει δύσκολα. Υπάρχουν αναχρονισμοί, ταμπού, καχυποψία, υποκρισία, στερεότυπα και πολλά πνιχτά γελάκια, πολλά μη ειπωμένα γύρω από το σεξ. Όποια τολμήσει να μιλήσει παίρνει ρίσκο.

Η μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου, ολυμπιονίκη στην ιστιοπλοΐα, για τον βιασμό της από παράγοντα της ομοσπονδίας συγκλόνισε με την αλήθεια και την οδύνη της.

Με την αφήγησή της μπορούν να ταυτιστούν πολλές γυναίκες που είχαν ανάλογες εμπειρίες και δεν μίλησαν γιατί δεν θα έβρισκαν κατανόηση στο προσωπικό τους περιβάλλον, γιατί θα είχαν προβλήματα στη δουλειά ή τις σπουδές τους, γιατί δεν θα τις πίστευαν, γιατί θα κατηγορούνταν ότι έφταιγαν, ότι θα μπορούσαν να το έχουν αποφύγει, ότι θα έπρεπε να το έχουν χειριστεί διαφορετικά.

Γιατί φοβήθηκαν. Γιατί δεν ήταν σίγουρες ότι μετά την καταγγελία δεν θα υποστούν έναν ακόμη βιασμό, ότι δεν θα διασυρθούν, ότι θα δικαιωθούν.

Η αντίδραση της ομοσπονδίας ιστιοπλοΐας είναι η καλύτερη εξήγηση για τη σιωπή των θυμάτων που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση.

Δεν αντέχουν να τους ζητούν να συγκεκριμενοποιήσουν την κατηγορία για να ακουστεί και η άλλη πλευρά και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δεν αντέχουν την αμφισβήτηση, την καχυποψία, τον κανιβαλισμό, έναν ακόμη βιασμό.

Στη χώρα μας η σιωπή για τέτοια θέματα σπάει δύσκολα. Υπάρχουν αναχρονισμοί, ταμπού, καχυποψία, υποκρισία, στερεότυπα και πολλά πνιχτά γελάκια, πολλά μη ειπωμένα γύρω από το σεξ. Όποια τολμήσει να μιλήσει παίρνει ρίσκο.

Πολύ περισσότερο όταν στις περισσότερες περιπτώσεις ο δράστης δεν είναι κάποιος άγνωστος που σε ακολούθησε τη νύχτα. Είναι συγγενής, γνωστός σου, προϊστάμενος, εργοδότης, καθηγητής, συνεργάτης, συναθλητής, σύντροφος.

Για σεξουαλική παρενόχληση από στέλεχος του κόμματός της είχε μιλήσει πρώτη η αναπληρώτρια εκπρόσωπος του Κινήματος Αλλαγής Ζέφη Δημαδάμα και δεν χάλασε ο κόσμος. Καμία έμπρακτη επιβράβευση του θάρρους της, ούτε καν μια ημερίδα, μια πρωτοβουλία, μια συνέχεια από άλλο κόμμα, μια ακόμη μαρτυρία.

Έγινε κάποιο σούσουρο, άρχισε η ονοματολογία για τον θύτη, ακούστηκαν πολλά πίσω από την πλάτη της, όχι πάντα θετικά. Από μπροστά συγχαρητήρια και στην αθέατη πλευρά «αναζητά δημοσιότητα, στο τέλος θα ποινικοποιήσουμε και τον αντρικό πόθο, τώρα το θυμήθηκε;, θα κουνήθηκε κι αυτή, σιγά τη γκόμενα, άλλο που δεν ήθελε».

Κι αυτή είναι η πιο σκοτεινή πλευρά της ιστορίας. Ενοχοποιείται το θύμα, αυτοτιμωρείται, ντρέπεται, δηλητηριάζεται από τον θυμό που καταπίνει, χάνει την αγάπη στον εαυτό του, όπως εξομολογήθηκε η Σοφία Μπεκατώρου.

Όταν η Ελένη Τοπαλούδη κατήγγειλε για πρώτη φορά βιασμό στη Ρόδο, οι αστυνομικές αρχές δεν ασχολήθηκαν. Μια όμορφη κοπέλα που είχε ανοίξει την πόρτα στο βιαστή δεν θα έβρισκε εύκολα κατανόηση. Τη δεύτερη φορά που της συνέβη, δεν είχε τίποτα πια να αποδείξει. Ήταν όλα προφανή μέσα στο αίμα τους.

(Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας)

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ieidiseis.gr