4.000.000 παραιτημένες σιωπές…

Η επιχειρηματολογία είναι αφελής και απλοϊκή αλλά εύληπτη και ισχυρή: «Δεν μπορεί πενήντα άνθρωποι να υπονομεύουν την ζωή τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων». Πέραν του ότι οι δημοκρατίες κρίνονται από το θεσμικό τους πλαίσιο να διασφαλίζουν και τα δικαιώματα των πενήντα ανθρώπων, είναι αυτονοήτως αποδεκτό πως η καθημερινότητα της πόλης πρέπει να διαμορφώνεται κατά τρόπο ώστε να είναι φιλική προς τους χρήστες της, δηλαδή τους ίδιους τους πολίτες.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Η καθημερινότητα της πόλης, όμως, δεν κρίνεται κυρίως από μια διαδήλωση -ας πούμε– πενήντα συμβασιούχων που χάνουν τη δουλειά τους και συγκεντρώνονται έξω από το τάδε ή το δείνα υπουργείο κόβοντας (;) την κυκλοφορία. Κρίνεται από πολλά περισσότερα. Οι ασκούντες την τέχνη του απλοϊκού και του παραπλανητικού, τις τελευταίες ημέρες, εξ αφορμής του νομοσχεδίου με τις μελανές διατάξεις για τις συναθροίσεις (chic), προσπερνούν με πονηρή ευκολία όλα τα άλλα που καθιστούν δυσβάσταχτη την ζωή στο κέντρο της πόλης.

Ποιος ταλαιπώρησε, για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό περισσότερο τους πολίτες;

Η διαδήλωση του ΠΑΜΕ και της ΠΟΕΔΗΝ, ή οι ρυθμίσεις για τον Μεγάλο Περίπατο; Από το libre επισημάναμε προ ημερών πως δεκάδες ΑμεΑ που εργάζονται σε δημόσιες υπηρεσίες, εταιρείες και καταστήματα στην περιοχή της Πανεπιστημίου δεν μπορούν πλέον να φθάνουν και να φεύγουν από την εργασία τους επειδή επιβατικά αυτοκίνητα ή ταξί που τους μεταφέρουν δεν είναι εφικτό να προσεγγίζουν το πεζοδρόμιο. Αναγκάζονται και βγαίνουν υποβασταζόμενοι καταμεσής της λεωφόρου για να σταματήσουν διερχόμενα ταξί. Αυτές οι δεκάδες συμπολίτες μας υποφέρουν από τον σχεδιασμό του δήμου ή όχι; Νοιάστηκε κανείς για τα δικά τους δικαιώματα; Για τους επιβάτες των μέσων μαζικής μεταφοράς που σκοντάφτουν πάνω στις πανάκριβες ζαρντινιέρες, ή για εκείνους που προσπαθούν να ξαποστάσουν στα παγκάκια-καιόμενες βάτους;

Είπε κανείς κάτι για τα άθλια κακοτράχαλα πεζοδρόμια στα οποία δεν μπορεί να περπατήσουν συνάνθρωποι με κινητικά ή άλλα προβλήματα;

Ακούστηκε ίχνος κριτικής όταν η πόλη κλείνει –από τη Συγγρού μέχρι τη Μεσογείων– για τις μετακινήσεις ξένων αξιωματούχων; Όταν οι κλούβες των ΜΑΤ κλείνουν τμήματα βασικών οδικών αρτηριών μεταφέροντας το κυκλοφοριακό κομφούζιο σε ολόκληρο το κέντρο;

Ναι, αλλά γίνονται υπερβολές. Φυσικά, και έχουν δίκιο εκείνοι που διαμαρτύρονται γι΄ αυτές. Αποκαλύπτεται, ωστόσο, πως το νομικό πλαίσιο υπάρχει από το 2013 και πως η αστυνομία δύναται να περιορίσει, ακόμα και να απαγορεύσει. Προς τι λοιπόν αυτές οι βαρύγδουπες ιεραρχήσεις που ανασύρουν ακόμα και διατάξεις της Χούντας για να αντιμετωπιστεί τμήμα ενός μεγαλύτερου προβλήματος, όταν όλα θα μπορούσαν να γίνουν πιο εύκολα και, κυρίως, δημοκρατικά;

Εάν δεν πρόκειται για έναν γενικότερο –ίσως και προληπτικό– σχεδιασμό, που ξεκίνησε με τον αντισυνδικαλιστικό νόμο και ακολουθεί τα βήματα του νόμου Μακρόν για την απαγόρευση διαδηλώσεων μετά την διάσταση που έλαβαν οι διαμαρτυρίες των Κίτρινων Γιλέκων, τι άλλο μπορεί να υποκρύπτει αυτή η σπουδή;

Μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται και το δικαίωμα των κατοίκων στην καθημερινότητα της πόλης αλλά και το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, της διαμαρτυρίας και της δημόσιας έκφρασης αιτημάτων των εργαζόμενων, θα έπραττε το απλό: θα καλούσε τα συνδικάτα σε μια συνεννόηση ώστε να συμφωνηθούν κάποιοι κανόνες εύρυθμης λειτουργίας της πόλης. Διάλογος, όχι απαγορεύσεις και προληπτικές παρεμβάσεις με εντολή του …διοικητή του οικείου αστυνομικού τμήματος ή του κάθε εισαγγελέα.

Το φαινόμενο, άλλωστε, συγκεντρώσεων πενήντα ατόμων που κόβουν την κυκλοφορία σε κεντρικές λεωφόρους, όσο κι αν χρησιμοποιείται φαραωνικά ως επιχείρημα από κάποιους, συμβαίνει σπάνια. Και, εάν καλώς έχω καταλάβει, οι ίδιες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ούτε το υποθάλπουν, ούτε λειτουργούν με τέτοιο τρόπο.

H κυβέρνηση απέφυγε αυτό τον διάλογο, βασιζόμενοι στην πλειοψηφία των 158 βουλευτών και –όπως άφησε να εννοηθεί ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη– στην ανοχή ή και συμφωνία του ΚΙΝ.ΑΛ.

«Μόνο στις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται η αστυνομία. Oι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Χρυσοχοϊδης.

Το «αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής», είναι προφανώς ένα σύντομο ανέκδοτο. Ιδιαίτερα όταν η «αιτιολόγηση» της αστυνομίας έρχεται μετά την απαγόρευση.

Η κυβέρνηση, όμως, βασίζεται σε κάτι πολύ πιο ισχυρό από τα επιχειρήματα του αρμοδίου υπουργού και την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία. Βασίζεται στην σιωπή των ανθρώπων, σε μια κοινωνία παραιτημένη εδώ και καιρό που θεωρεί λογικό το άγριο και φυσιολογικό το ανάρμοστο. Το έδαφος έχει στρωθεί από παλιά και ως προς αυτό η ευθύνη δεν αφορά μόνο τους πολίτες, αφορά και τα πολιτικά κόμματα και τα μίντια, αλλά και τον ίδιο τον συνδικαλισμό που ασκείται συχνά σε «γυμναστική» για τα ελάσσονα καταπίνοντας την κάμηλο του μείζονος.

Η σιωπή και η παραίτηση θρέφει τελικά κάθε συνταγματική παρεκτροπή και την κάνει να μοιάζει ως σωτήρια…

Και για να μην σας μείνει καμία απορία, στις Τάσεις της MRB (2 Ιουλίου 2020), το κυρίαρχο συναίσθημα που διακατέχει το 49% των πολιτών είναι ο “φόβος”! Και ακολουθούν η “οργή” και η “ντροπή”…

φωτό από τις διαδηλώσεις στο Παρίσι