Παγίδες “φωτιά” στη γαλλογερμανική συμφωνία – Μείωση κατώτατου μισθού, λιτότητα, περιορισμένη πρόσβαση στα 500 δισ.

Ως «ένα σημαντικό βήμα προς μία πραγματική Ευρώπη της αλληλεγγύης» χαρακτήριζε χθες στο τηλεοπτικό του μήνυμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης την κοινή πρωτοβουλία Γαλλίας και Γερμανίας. Προσθέτοντας, «και βέβαια ακόμα δεν έχουμε συνυπολογίσει στο σχέδιό μας τα ευρωπαϊκά κεφάλαια που θα λάβουμε από το ευρωπαϊκό ταμείο ανάκαμψης».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πρωτοβουλία αυτή, μόλις υιοθετηθεί από το σύνολο των κρατών – μελών και με τις διάφορες πολιτικές που θα προβλέπει αλλά και ένα Ταμείο του οποίου η προίκα θα φθάνει τα 500 δισ. ευρώ, θα αποτελέσει τον καμβά επανεκκίνησης της ευρωπαϊκής οικονομίας, άρα και της ελληνικής. Το ερώτημα, όμως, που τίθεται, είναι ποιες οι ακριβείς προβλέψεις και κατευθυντήριες γραμμές της γαλλο-γερμανικής πρωτοβουλίας, ποιοι οι όροι που θέτει, ποιες οι παγίδες που κρύβει. Ως εκ τούτου, αν θέλουμε να δούμε ποια είναι αυτή η χρυσή …εφεδρεία του Έλληνα πρωθυπουργού στο δικό του σχέδιο, θα πρέπει να ανατρέξουμε στο κείμενο συμφωνίας Μέρκελ – Μακρόν.

Εισαγωγικά, «η Γερμανία και η Γαλλία υποστηρίζουν ένα φιλόδοξο, προσωρινό και στοχοθετημένο Ταμείο Ανάκαμψης στο πλαίσιο του επόμενου Πολυετούς Δημοσιονομικού Πλαισίου», ως εκ τούτου η διαπραγμάτευση για το επόμενο Π.Δ.Π. θα …καπελώσει και το Ταμείο.

Ποιους όμως αφορά το «μπαζούκα» Μέρκελ – Μακρόν;

Αντί άλλης ρητής αναφοράς για τους επωφελούμενους από αυτό, οι δύο ηγέτες επέλεξαν την εξής διατύπωση: «Το Ταμείο Ανάκαμψης ύψους 500 δισεκατομμυρίων ευρώ θα παράσχει δημοσιονομικές δαπάνες της ΕΕ για τους τομείς και τις περιοχές που πλήττονται περισσότερο βάσει των προγραμμάτων προϋπολογισμού της ΕΕ και σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές προτεραιότητες».

Τι σημαίνει αυτό; Παρότι δεν φαίνεται το κείμενο να περιορίζεται στην υγειονομική κρίση, αλλά επεκτείνεται και στην εν εξελίξει οικονομική ζημιά, η Ελλάδα έχει κάποιες ελπίδες, αλλά όχι πάρα πολλές για τα ποσά που θα εισπράξει.

Και τούτο γιατί, συγκριτικά με την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία πρωτίστως αλλά και τις υπόλοιπες, τις μεγάλες κυρίως, χώρες της Ε.Ε. δευτερευόντως, δεν είναι από τις περιοχές που επλήγησαν περισσότερο. Ίσως, μέσω της αναφοράς για «τομείς» που επλήγησαν, να βγει περισσότερο κερδισμένη, αφού οι τομείς του τουρισμού και των μεταφορών, στους οποίους στηρίζεται η χώρα μας περισσότερο από κάθε άλλη, βρέθηκαν στο «μηδέν» λόγω κοροναϊού.

Το επόμενο ερώτημα που εύλογα τίθεται, είναι με ποιους όρους έχουν λαμβάνειν τα κράτη – μέλη: εδώ το γερμανικό …άρωμα είναι προφανές, αφού ο Εμ. Μακρόν δέχθηκε τη διατύπωση, «αυτή η υποστήριξη ανάκαμψης συμπληρώνει τις εθνικές προσπάθειες και το πακέτο που συμφωνήθηκε από την Ευρωομάδα, και θα βασιστεί σε μια σαφή δέσμευση των κρατών μελών να ακολουθήσουν υγιείς οικονομικές πολιτικές και μια φιλόδοξη ατζέντα μεταρρυθμίσεων».

Το τι μπορεί να υποκρύπτει ο όρος, «υγιείς οικονομικές πολιτικές», γίνεται εύκολα αντιληπτός από τους πολίτες μιας χώρας που έζησαν κάτω από μνημόνια για σχεδόν μια δεκαετία.

Ενώ η κατεύθυνση της «φιλόδοξης ατζέντας μεταρρυθμίσεων» γίνεται περισσότερο ευκρινής στις επόμενες παραγράφους της συμφωνίας, όπου Γαλλία και Γερμανία δείχνουν το στόχο για περαιτέρω ενίσχυση της πράσινης οικονομίας και του ψηφιακού τομέα. Για καλό σκοπό και τα δυο μεν, αλλά και τα επιχειρηματικά (των δύο ηγέτιδων ευρωπαϊκών δυνάμεων) συμφέροντα…

Το πιο ανησυχητικό μήνυμα βρίσκεται στην τελευταία κυριολεκτικώς, φράση του γαλλο-γερμανικού συμφώνου, εκεί όπου οι δύο ηγέτες προτείνουν, ωθούν πιο σωστά στην «ενίσχυση της κοινωνικής σύγκλισης και επιτάχυνση της συζήτησης σχετικά με το πλαίσιο της ΕΕ για τους κατώτατους μισθούς προσαρμοσμένους στις εθνικές καταστάσεις».

Ανοίγει, συνεπώς, η συζήτηση για τους κατώτατους μισθούς στην Ε.Ε. –σε ποια κατεύθυνση στην Ευρώπη της μεγαλύτερης ύφεσης που γνώρισε ποτέ, μπορούμε όλοι να φαντασθούμε…

Νίκος Παπαδημητρίου