Νέα Αριστερά: “Κλείνει” κοινοβουλευτική συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ, προσβλέπει σε Λαϊκό Μέτωπο με τακτική… Die Linke

Η διήμερη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Αριστεράς είχε κάτι από αυτό που είχε πει ο τεράστιος Νίκος Γκάλης στο Ευρωμπάσκετ του 1987 μετά τη μεγάλη νίκη επί της Ιταλίας στον προημιτελικό. Οταν τον πλησίασε τότε ο Βασίλης Σκουντής και τον ρώτησε αν αυτή ήταν η σημαντικότερη νίκη της καριέρας του, ο “Νικ” απάντησε αφοπλιστικά: “Ηταν. Μέχρι την επόμενη…”.

Για τη Νέα Αριστερά θα υπάρξουν σαφώς πιο κρίσιμες μάχες στο άμεσο μέλλον. Προγραμματικό συνέδριο, πιθανότητες συγκρότησης Λαϊκού Μετώπου με άλλα κόμματα και δυνάμεις της Αντιπολίτευσης, επιχείρηση ανοίγματος στον κόσμο με στόχο να ξεκολλήσει το κόμμα από τη δημοσκοπική του καθίζηση και άλλα.

• Ωστόσο, η μάχη που δόθηκε αυτό του ΣΚ ήταν αρκούντως κρίσιμη γιατί ουσιαστικά καθόρισε το πνεύμα συνεργασιών του οργανισμού, ένα πνεύμα που η Νέα Αριστερά επιθυμεί να κρατήσει ζωντανό για μία σειρά από λόγους.

Απόλυτη σύμπνοια ξέραμε από πριν ότι δεν υπάρχει. Υπήρχε, αντιθέτως, αγωνία. Οχι αυτής της πολιτικής επιβίωσης όπως γράφτηκε, μάλλον πρόχειρα, αλλά αυτή της πολιτικής κατανόησης. Οι άνθρωποι θέλουν να ακουστούν. Νιώθουν ότι έχουν πράγματα να πουν τα οποία μέχρι στιγμής δεν ακούν παρά οι ελάχιστοι του κομματικού ακροατηρίου. Ξέρουν, επίσης, ότι διαφωνούν μεταξύ τους στα θέματα προσέγγισης των συνεργασιών.

• Οι εργασίες της ΚΕ τελικά αποδείχθηκαν μονοθεματικές αλλά μάλλον άξιζε τον κόπο. Ελαβε χώρα αυτό που πολλά κόμματα επιζητούν αλλά σπανίως επιτυγχάνουν, αυτή η περιβόητη σύνθεση απόψεων που αποτυπώνεται στα τελικά κείμενα, εν προκειμένω σ’ αυτό της απόφασης της Κεντρικής Επιτροπής.

Για να γίνει αυτό, χρειάστηκε να κάνει ένα βήμα πίσω ο επικεφαλής Αλέξης Χαρίτσης. Ειρήσθω εν παρόδω, αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά ότι η Νέα Αριστερά δεν “διοικείται” από τη “σιδερένια” βούληση του αρχηγού της γιατί πολύ απλά αυτή δεν υπάρχει. Και καλώς δεν υπάρχει, αφού μιλάμε για αριστερό σχηματισμό.

• Ενα από τα κύρια συμπεράσματα των συνεδριάσεων ήταν ότι αντικαταστάθηκε στην αρχική εισήγηση Χαρίτση το σημείο Δ., δηλαδή ο οδικός χάρτης που αναφερόταν στον κοινοβουλευτικό συντονισμό, στις εκδηλώσεις κλπ, και κατέληγε στο ενδεχόμενο εκλογικής συμπόρευσης με αυτονομία των κομμάτων με την τροπολογία Ηλιόπουλου-Καρπόζηλου την οποία έκανε αποδεκτή ο Πρόεδρος.

Η Πατησίων, δηλαδή, δεν δεσμεύτηκε για εκλογική συμπόρευση, δεν έβαλε κοντολογίς το κάρο μπροστά από το άλογο αφού, θεωρητικά, απομένει αρκετός δρόμος προς τις εκλογές. Αλλο η προσπάθεια συγκρότησης Λαϊκού Μετώπου, επόμενο στάδιο η συμπόρευση στην τελική μάχη υπό κοινό ψηφοδέλτιο. Και ίσως, για την Νέα Αριστερά να είναι καλύτερα έτσι γιατί υπάρχει αρκετή δουλειά ακόμη να γίνει. Αυτό για να πραγματοποιηθεί έπρεπε ο επικεφαλής του κόμματος να κάνει ένα βήμα πίσω. Δεν συνηθίζεται στα ελληνικά κόμματα στα οποία ο αρχηγός έχει πάντα δίκιο, γι’ αυτό και το επισημαίνουμε.

Παρόλα αυτά, η κατάσταση παραμένει δύσκολη και θα είναι τέτοια μέχρι η Νέα Αριστερά να καταφέρει να επικοινωνήσει τον πολιτικό της λόγο σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Μπροστά της έχει την καμπάνια “η Αριστερά που ακούει” με την οποία φιλοδοξεί να βγει στην κοινωνία με κύρια διάθεση πρώτα να ακούσει και μετά να προτείνει. Μία καμπάνια παρόμοια μ’ αυτή που εκτόξευσε το Die Linke μερικούς μήνες πριν από τη διεξαγωγή των γερμανικών εκλογών. Πόρτα-πόρτα, σπίτι-σπίτι, οδό-οδό.

Στη Νέα Αριστερά θεωρούν ότι τα αποτελέσματα αυτής της καμπάνιας, αν φανούν, θα φανούν μέχρι τον Σεπτέμβριο, μήνας εκ των πραγμάτων κρίσιμος πολιτικά εδώ και πολλά χρόνια λόγω της παρουσίας των κομμάτων στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης. Μέχρι τότε οι όποιες φυγόκεντρες δυνάμεις που υπάρχουν εντός του οργανισμού, ίσως να μπορούν να συγκρατούνται. Αλλά για το διάστημα από τον Σεπτέμβριο και έπειτα ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά.

• Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως, όπως αποφάσισε η Κεντρική Επιτροπή, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει τον μοναδικό παρτενέρ για την ίδρυση Λαϊκού Μετώπου που θα μπορεί να νικήσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τις πολιτικές της.

Ομως, από την άλλη πλευρά, όπως από την Πατησίων τόνιζαν ότι, “η προοπτική του Λαϊκού Μετώπου είναι η μόνη και κύρια απάντηση στο κοινωνικό αίτημα για την ανατροπή του καθεστώτος Μητσοτάκη και την ανάδειξη μιας κυβέρνησης άμεσων και ριζικών αλλαγών σε κάθε πεδίο της καθημερινής ζωής. Αν δεν υπάρξει Λαϊκό Μέτωπο η ευθύνη βαραίνει τις ηγεσίες των κομμάτων που δεν μπορούν να υπερβούν τους εαυτούς τους. Και προφανώς, αυτό δεν είναι ανασταλτικό στον στόχο της εμφάνισης ενός ισχυρού πόλου της Αριστεράς στην πορεία προς αυτό. Ακριβώς το αντίθετο”.

H Νέα Αριστερά προχωρά προς το άμεσο μέλλον χωρίς να είναι δεδομένη η ενότητά της. Γνωρίζει επίσης ότι δεν διαθέτει πλέον αρκετό χρόνο για να πείσει και να αλλάξει το χαρτί της. Αλλά και χρόνο να είχε, απαρτίζεται από ανθρώπους που τους ξέρουμε και μας ξέρουν καλά.

Υπό αυτά τα δεδομένα, η προσπάθειά της συγκεντρώνει μεγάλο βαθμό δυσκολίας γιατί κανένα από τα στελέχη της δεν διαθέτει το πλεονέκτημα του άφθαρτου που μπορεί να εισβάλλει στην αρένα και να αιφνιδιάσει. Ομως, άλλη επιλογή πέρα από τη μάχη μέχρις εσχάτων, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πάνω στο τραπέζι.