“Γκραν φινάλε”;

Ωπα! Κάτι δείχνει να προσπαθεί να πει ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με τον πρόλογό του στο βιβλίο του Γιάννη Μπαλάφα. Διαβάστε με προσοχή:

«Γίνονται πλέον κάθε μέρα όλο και πιο ορατά τα βράχια προς τα οποία η πατρίδα οδηγείται από το σημερινό καθεστώς. Βράχια οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά, αξιακά. Κι αυτό στις σημερινές συνθήκες, που βλέπουμε να μετακινούνται βίαια οι τεκτονικές πλάκες της παγκόσμιας γεωστρατηγικής, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους, όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τη δημοκρατία στη χώρα, για τη θέση της στον κόσμο, ακόμα και για την ακεραιότητά της».

Οικονομία, Δημοκρατία, Ακεραιότητα; Περί δημοκρατίας, έχει μιλήσει ξανά για κινδύνους: από τις υποκλοπές μέχρι τα Τέμπη.

Οικονομία; Αμέσως μετά την επενδυτική βαθμίδα που μας έδωσε η Moody’s και με τις διακηρύξεις του νέου υπουργού Εθνικής Οικονομίας για ευλαβική τήρηση του δημοσιονομικού κανόνα ώστε να μην εξωκείλουμε, τι θέλει να πεί;

Αλλά και τα περί ακεραιότητας; Γνωρίζει να διακυβεύεται η εθνική μας αρτιμέλεια, απειλούνται εθνική κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα;

Μπορεί να έχει δίκιο, μπορεί, όμως, να είναι υπερβολικός, να επιδιώκει την δική του ιστορική δικαίωση. Θα έλεγε κανείς πως δεν είναι πρωτότυπος, έχουν κρούσει τους κώδωνες και οι πρώην της Ν.Δ, Αντώνης Σαμαράς –ο διαγραφείς, και Κώστας Καραμανλής. Τι συμβαίνει; Έχουμε κάποιο σύνδρομο κινδυνολαγνείας πρώην πρωθυπουργών;

Τους τελευταίους μήνες ο Αλέξης Τσίπρας κλιμακώνει τις παρεμβάσεις του, είτε στα συνέδρια του Ινστιτούτου του, είτε σε βιλιοπαρουσιάσεις, πάντως με κάθε ευκαιρίας. Οι στοχασμοί περί σοσιαλδημοκρατίας έχουν δώσει τη σκυτάλη σε αναφορές στην εσωτερική πολιτική επικαιρότητα με ευθείες επιθέσεις κατά της κυβέρνησης. Κάποιοι παρομοιάζουν τις παρεμβάσεις του με στάση αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Διεκδικεί ρόλο σχολιαστή των πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό και των τεκτονικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων διεθνώς; Μάλλον δεν του αρκεί κάτι τέτοιο. Κρατά για τον εαυτό του τη θέση του θυμόσοφου πρώην πρωθυπουργού που δεν διστάζει να γίνει μάντης κακών, αρκεί να προειδοποιήσει τους πολίτες και το πολιτικό σύστημα; Στα 51 του θα ισοδυναμούσε με πρόωρη πολιτική συνταξιοδότηση, χωρίς, μάλιστα, να έχει “ώριμα” δικαιώματα βάσει του σχετικού νόμου.

Θέλει κάτι άλλο; Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να κατανοήσει κανείς ότι βήμα- βήμα προετοιμάζει μία ολοκληρωμένη νέα εικόνα για τον εαυτό του (rebranding) και ένα καινούριο πολιτικό αφήγημα εναλλακτικής πρότασης για τη χώρα.

Επειδή, όμως, οι παρεμβάσεις του Τσίπρα δεν μπορεί να γίνουν σειρά μίας σεζόν με έξι επεισόδια στο Netflix, ας προετοιμαστεί για το “γκραν φινάλε” της σποστασιοποίησης, που δεν μπορεί να είναι άλλο από την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όχι, όμως, ως επίκλητος, αλλά ως (συν)δημιουργός του καινούριου που πιστεύει –εάν, πράγματι, το πιστεύει– ότι αποτελεί απάντηση στους οικονομικούς, εθνικούς, αξιακούς κινδύνους που περιγράφει.

Μάλιστα, σχετικά με το μέλλον των «προοδευτικών δυνάμεων» σημειώνει (στον πρόλογο του βιβλίου) πως «η καθαρή ματιά στο χτες είναι αναγκαία προϋπόθεση για μια πορεία ασφάλειας και προόδου στο αύριο», ενώ στέκεται εκ νέου στην «ανάγκη για ένα νέο βηματισμό από την Αριστερά και όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις της χώρας». «Ενα βηματισμό που απομακρύνει από τα χτεσινά στερεότυπα και πλησιάζει τις νέες ανάγκες με νέα μέσα οργάνωσης, δημοκρατίας, αποφασιστικότητας και ενότητας», όπως χαρακτηριστικά γράφει.

Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις (τις οποίες είναι βέβαιο πως μελετά) διαφαίνονται ήδη “άτακτες” λύσεις (;) που μάλλον δεν πρέπει να θεωρεί διεξόδους διαφυγής. Άρα;

Ο χρόνος τιμωρεί όσους διστάζουν…