Η Δημοκρατία και τα… αδιέξοδα

“Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”, όπως έχει πει ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης και εκφώνησε, προ ημερών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ωστόσο η Δημοκρατία σκάβει συχνά τον λάκο της και σπρώχνει τους πολίτες στην οργή και την αποχή. Ο κίνδυνος αναδείχθηκε, για ακόμα μία φορά, στη συζήτηση για τη συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής και απ΄ ότι φαίνεται και στην σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση για την πρόταση δυσπιστίας της αντιπολίτευσης.

Εάν η εξεταστική για τα Τέμπη “δεν ήταν η καλύτερη στιγμή για τη Βουλή” -κατά την εκ των υστέρων παραδοχή του πρωθυπουργού-, η προανακριτική για τον Χρήστο Τριαντόπουλο είναι πιθανό να εξελιχθεί σε μία …χειρότερη.

Η κυβερνητική πλειοψηφία προσχώρησε στο αίτημα για την συγκρότησή της ακούγοντας, όπως ειπώθηκε, το πάνδημο μήνυμα των συλλαλητηρίων, εκκινεί, ωστόσο, από την βεβαιότητα πως ουδείς λόγος συντρέχει για τυχόν εμπλοκή του πρώην υφυπουργού στον πρωθυπουργό σχετικά με την αλλοίωση του χώρου του δυστυχήματος. Εύλογα υποθέτει κανείς πως αυτή η “βεβαιότητα” μπορεί να καταλήξει ξανά σε αντιπαραθέσεις σχετικά με την κλήση μαρτύρων, διαφορετικές ερμηνείες των γεγονότων, κωλυσιεργίες και, τελικά, διαφορετικά πορίσματα. Κι όλα αυτά για ένα πλημέλλημα (παράβαση καθήκοντος) σύμφωνα με το κατηγορητήριο που αναφέρεται στη σχετική δικογραφία.

Κάπως έτσι, η αφετηριακή προσέγγιση αφορά κάποια “προφορική έγκριση/εντολή του ανακριτή”– όπως είπε ο παραπεμφθείς πρώην υφυπουργός- και τις επιχειρησιακές ευθύνες που μάλλον “προσωποποιούνται” στον τέως περιφερειάρχη Αγοραστό και τους επικεφαλής της αστυνομίας ή της πυροσβεστικής. Ακόμα και ο γ.γ της Πολιτικής Προστασίας που ήταν στο πεδίο του δυστυχήματος παραιτήθηκε –την μέρα της συγκρότησης της προανακριτικής– αρκετούς μήνες μετά την ποινική δίωξη που του έχει ασκηθεί. Για λόγους ευθυξίας και διευκόλυνσης του έργου της Δικαιοσύνης, όπως είπε. Η ευθιξία είναι, ως γνωστόν, μία βραδυφλεγής διαδικασία…

Από την άλλη, η αντιπολίτευση στέλνει τον Τριαντόπουλο στην προανακριτική δίχως να είναι βέβαιο ότι μπορεί να διευρύνει και να αναβαθμίσει το κατηγορητήριο, κι ενώ χρειάστηκαν έντονες διεργασίες στο παρασκήνιο μεταξύ Ανδρουλάκη, Φάμελλου, Χαρίτση και Κωνσταντοπούλου για να συμφωνηθεί το περιεχόμενο και η αιτιολογική βάση της πρότασης δυσπιστίας. Ένας ήθελε και την “717”, άλλος την ήθελε αλλά σε μεγαλύτερο χρονικό εύρος (…), άλλος ήθελε να μπουν μέσα και οι υποκλοπές, η ακρίβεια και οτιδήποτε άλλο. Τα προσχήματα σώθηκαν την ύστατη στιγμή, κι αυτό διότι στην αντίθετη περίπτωση το φιάσκο θα ήταν φαραωνικών διαστάσεων.

Ως εκ τούτων, όποιος από τους παραπάνω πει για την εκκωφαντική βοή των συλλαλητηρίων ότι “το μήνυμα ελήφθη”, μάλλον έχει υπόψη του διαφορετικό μήνυμα από τους άλλους.

Το μεταφράζει βολικά και το προσαρμόζει στις επιδιώξεις του. Η κυβέρνηση για να περάσει, όπως ελπίζει, τον …σκόπελο των Τεμπών, μη αντιλαμβανόμενη πως πρόκειται για ένα τεράστιο παγόβουνο με το οποίο έχει ήδη συγκρουστεί και το καράβι μπάζει νερά από παντού. Η δε αντιπολίτευση για να “ρίξει τον Μητσοτάκη“, δίχως να κατανοεί, πρώτον, ότι δεν ήταν αυτό που κυριάρχησε στις κινητοποιήσεις, δεύτερον, ότι οι κυβερνήσεις πέφτουν στις εκλογές, και, τρίτον, ότι η ίδια δεν μπορεί να προβάλλει εναλλακτική λύση διακυβέρνησης. Κι έτσι, ναι μεν στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, οι επιλογές των πολιτικών, ωστόσο, παράγουν αρκετά απ΄ αυτά…