Βιωματικός αιφνιδιασμός… μπορούμε ξανά;

“Σκιάχτηκαν… γι’ αυτό το αυθόρμητο ανθρώπινο ποτάμι, με τον βουβό θρήνο που παρέσυρε στο διάβα του κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συνδικάτα, μαύρους, άσπρους και κόκκινους μαζί. Δεν ήταν συστημικό, ούτε αντισυστημικό. Σκιάχτηκαν από μία γνήσια λαϊκή, “ανεξέλεγκτη”, αναπάντεχη “έκρηξη” και τώρα βάλθηκαν να τη βάλουν στα συνήθη καλούπια τους… “ 

Στις 26 Γενάρη, κατεβαίνοντας με χιλιάδες άλλους, τη Βασιλίσσης Σοφίας, γίναμε μάρτυρες μιας διόλου συνηθισμένης κίνησης, για όσους έχουμε πολλές φορές βρεθεί σε διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, είτε για να καλύψουμε τα γεγονότα, είτε για να συμμετάσχουμε. Φθάνοντας στην πλαϊνή είσοδο της Βουλής οι κλούβες των ΜΑΤ που σταθερά σταθμεύουν εκεί στα συλλαλητήρια (σημαδιακή ειρωνεία να προστατεύουν τον ναό της Δημοκρατίας από τους πολίτες στους οποίους ανήκει) άνοιξαν ωσάν την Ερυθρά Θάλασσα για να περάσουν τα κύματα των διαδηλωτών. 

Μόλις πλησιάσαμε στις παραταγμένες κλούβες και ενώ είμασταν έτοιμοι να παρακάμψουμε το συνηθισμένο μπλόκο με τον συνηθισμένο  τρόπο μέσω Ακαδημίας, ο επικεφαλής αξιωματικός της ΕΛΑΣ έδωσε εντολή να αποχωρήσουν, να ανοίξουν τον δρόμο, να περάσει το πλήθος… 

Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών, ολιγομελής αστυνομική παρουσία, δεν άνοιξε μύτη… (εκτός από τα συνήθη στο τέλος που λίγο έλειψε από μία δολοφονική ενέργεια αστυνομικού να στοιχίσει τη ζωή στον συνάδελφο Μάριο Λώλο).

Έστω και έτσι… “θαύμα”… “θαύμα” που κρατάει λίγο…

Στις 28 Φεβρουαρίου 5000 αστυνομικοί, drone, ελικόπτερα και… όλου του κόσμου τα θεριά…

“Σκιάχτηκαν… γι’ αυτό το αυθόρμητο ανθρώπινο ποτάμι, με τον βουβό θρήνο που παρέσυρε στο διάβα του κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συνδικάτα, μαύρους, άσπρους και κόκκινους μαζί. Δεν ήταν συστημικό, ούτε αντισυστημικό. Σκιάχτηκαν από μία γνήσια λαϊκή, “ανεξέλεγκτη”, αναπάντεχη έκφραση και τώρα βάλθηκαν να τη βάλουν στα συνήθη καλούπια τους… “ 

Η ΕΣΗΕΑ δεν κήρυξε απεργία και άρα δεν καλύπτει τους δημοσιογράφους να κατέβουν στο συλλαλητήριο της Παρασκευής για τα Τέμπη. Εξάλλου είναι γνωστή η αλλεργία στις απεργίες, όταν ενοχλούν.

Χιλιάδες συνάδελφοι δεν θα μπορέσουμε να ενωθούμε με τους υπόλοιπους. Θα βρισκόμαστε πίσω από τα πληκτρολόγια της καθημερινής μας “τρέλας”.  

Η δικαιολογία ότι θα πρέπει ως δημοσιογράφοι να καλύψουμε τα συλλαλητήρια δεν ευσταθεί. Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν οι απεργιακές επιτροπές που μπορούν να οριστούν από τα Σωματεία σε κάθε μέσο για να καλύψουν τα συλλαλητήρια.

Μας ζητούν επίσης να παραβρεθούμε σε προσυγκεντρώσεις για τις οποίες όλοι οι εργαζόμενοι αναρωτιόμαστε σε ποιους ακριβώς απευθύνονται. Απροκάλυπτη ή καλύτερα αποκαλυπτική… πρόσκληση για τον επαγγελματικό συνδικαλισμό και την αποκοπή του από τη βάση, τον απλό εργαζόμενο.

Πώς το είπε η ΟΕΝΓΕ για τον ΠΙΣ που απέχει επίσης από την απεργία; Απεργοσπαστικός ρόλος… 

Αυτά ως προς τα δικά μας τα οποία πολύ μικρή σημασία έχουν μπροστά στη μοναδική λαϊκή κινητοποίηση, αλλά σε κάποιο βαθμό αντικατοπτρίζουν την εικόνα και σε άλλους κλάδους.

Βιωματικά, η αλήθεια είναι ότι βρεθήκαμε στην αρχή της αφύπνισης (ελπίζουμε) με αφορμή ενός εγκλήματος. Όταν δεν το πίστευε κανένας.

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2025. Εκατοντάδες χιλιάδες “φωνές” ενώθηκαν σε μια πρωτόγνωρα εκκωφαντικά βουβή διαμαρτυρία. Αιφνιδιασμός πλήρης και είναι αυτό το απρόβλεπτο που τρομάζει… η “αναπάντεχα” ώριμη αντίδραση μιας κοινωνίας σε αδιέξοδο.

Βουβός θρήνος για τα παιδιά… Πηγαία εσωτερική δύναμη που συνθλίβει…

Μερικές ακόμη παρατηρήσεις από τη γενική εικόνα που μεταφέρεται ασφαλώς και στην τοπική κοινωνία:

Αφήνοντας στην άκρη τη χυδαιότητα των τρολ στο διαδίκτυο, που  ευθυγραμμίζονται με την κεντρική γραμμή ένθεν κακείθεν αλλά και την προσπάθεια διχασμού που διασπείρεται ως μικρόβιο στον κοινωνικό ιστό με τη μορφή του… εξορκισμού του δηλ. ότι δήθεν δεν θα το επιτρέψουμε ενώ είμαστε οι βασικοί υπαίτιοι, ας επικεντρώσουμε σε μία άλλη πληγή, που αναδείχθηκε τις μέρες μετά τη σημαδιακή κατά τη γνώμη μου 26η Ιανουαρίου 2025.

Το τελευταίο διάστημα λοιπόν παρουσιάζεται το φαινόμενο διαφόρων γνωστών αγνώστων να προτρέπουν δήθεν με ευαισθησία στη συμμετοχή όλων στις απεργιακές συγκεντρώσεις για τη μαύρη επέτειο μνήμης της 28ης Φεβρουαρίου 2023. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που εμφανίζονται πιο πασόκοι από τον Α. Παπανδρέου, πιο Συριζαίοι από τον Τσίπρα και εσχάτως πιο τραμπιστές από τον Τραμπ που τον υποδέχονται σε διθυραμβικές αναρτήσεις κάτι ως Μεσσία που θα γλιτώσει την ανθρωπότητα από τον στραβό δρόμο…

Ικανοί να συντάσσουν “δελτία τύπου” υπέρ της Hellenic Train ή παραπλήσια μαγαζιά και την ίδια ώρα να επιχειρηματολογούν υπέρ του πορίσματος του ΕΔΟΣΑΑΜ και τα σημεία καταπέλτης για την 717… Για τι ξεκάρφωμα ασφαλώς… σκύβοντας το κεφάλι στους συγγενείς των θυμάτων.

Να παρουσιάζονται ως εθνικοί και τοπικοί ευεργέτες με λαμπρές εκδηλώσεις με περισσότερους επίσημους από ότι απλό κόσμο (κάτι δεν λέει αυτό;) και την ίδια ώρα να ζητούν “νταβατζιλίκι” (30% λέει είναι η ταρίφα) από εργάτες επειδή… μεσολάβησαν για να τους βρουν δουλειά.

Να σηκώνουν λάβαρα επανάστασης και να πλασάρουν σε κομματικούς φίλους και γνωστούς δημόσιες συμβάσεις με το… αζημίωτο ασφαλώς.

Παράγοντες και παραγοντίσκοι που χαμογελούν μόνο όταν φωτογραφίζονται δίπλα σε… οικονομικά ισχυρούς.

Παράγοντες και παραγοντίσκοι που λυμαίνονται την κοινωνία…

Και κάπως έτσι… παράπεσε και η 717 από εργολαβία σε υπεργολαβία κ.ο.κ που θα έσωζε τους 57, τα παιδιά, στα Τέμπη…

Όσο κοντά και να λέμε ότι αισθανόμαστε στους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους η πραγματικότητα είναι ότι απλώς δεν θέλουμε επουδενί να βρεθούμε στη θέση τους. Τουλάχιστον ο ευτυχώς επίμονος αγώνας τους για δικαίωση φαίνεται ότι σταδιακά γίνεται αντιληπτός…

Στις 26 Γενάρη αιφνιδιάσαμε και αναγκάσαμε να έπονται ή καλύτερα να σέρνονται όσοι μειράκια για να ηγηθούν και ας προβάλλονται ως ηγέτες. Μπορούμε και αυτή τη φορά και κάθε φορά.