Κρίμα και “αντίο” (;)

Η πιό ηχηρή απάντηση της αντιπολίτευσης στην “μονοκομματική”, όπως την αποκαλούν, υποψηφιότητα του Κωνσταντίνου Τασούλα θα ήταν μία ενωτική και ενιαία υποψηφιότητα. Δεν συνέβη. Οι εκ των υστέρων καταγγελίες συνιστούν “επαναστατική γυμναστική”, τροφοδοτούν, δε, την τοξικότητα των καιρών και τις “τυφλές” μετακινήσεις ψηφοφόρων προς συγκεκριμένα κόμματα, ή την αποχή της οργής.

Γιατί δεν το έπραξαν; Όποιες δικαιολογίες κι αν επικαλούνται τα κόμματα της κεντροαριστεράς είναι σαφές πως, καθένα για τους δικούς του λόγους, δεν επιθυμεί να εμφανίζεται ότι σύρεται από κάποιο άλλο και να αμφισβητείται το δικό του πολιτικό αφήγημα.

Το ΠΑΣΟΚ επέμεινε, φερ’ ειπείν, μέχρι τέλους στην “τιμητική” υποψηφιότητα Γιαννίτση, ακόμα κι όταν στις τρεις πρώτες ψηφοφορίες αυτή κατατασσόταν τρίτη. Στην Χαριλάου Τρικούπη θεώρησαν πως εάν ανταποκρίνονταν στην πρόσκληση του Σωκράτη Φάμελλου για υποστήριξη της υποψηφιότητας Κατσέλη (που έτσι θα συγκέντρωνε περίπου 75 ψήφους) θα έδιναν πόντους στον ΣΥΡΙΖΑ και θα του αναγνώριζαν πολιτικό προβάδισμα. Επίσης, κάτι τέτοιο θα έθετε σε αμφισβήτηση την στρατηγική (…) του πρώτου κόμματος στις επόμενες εκλογές. Τι αξία έχουν, άλλωστε, οι δημοσκοπήσεις όταν γκρεμίζουν την βολική “πραγματικότητα” που έχουν οικοδομήσει;

Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίζεται στην αγωνία του για προοδευτική συνεργασία και εκλογική συμμαχία επειδή δεν διαθέτει πολιτικό και δημοσκοπικό αποτύπωμα να επανέλθει αυτόνομα στο επίκεντρο των εξελίξεων. Παρόλα αυτά πρέπει να του αναγνωριστεί ότι ως προς την προεδρική εκλογική κινήθηκε, και έξυπνα, και θεσμικά. Είναι, όμως, πιά μικρού “ειδικού βάρους” για να επιβάλλει συσχετισμούς.

Η Νέα Αριστερά είχε την πιό ακατανόητη στάση. Ψήφισε την Λούκα Κατσέλη τρεις φορές και απείχε στην τέταρτη και καθοριστική ψηφοφορία. Το “ταμπλώ” έγραψε ως δεύτερο τον Τάσο Γιαννίτση, προς τέρψην του ΠΑΣΟΚ, και η δικαιολογία ήταν ο… Τασούλας. Ο πραγματικός λόγος, όμως, έχει να κάνει με το γεγονός ότι η πλειοψηφία των κομματικών οργάνων που ελέγχεται από την εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα βγάζει φλύκταινες στην προοπτική κοινοβουλευτικής σύγκλισης, πολύ περισσότερο εκλογικής συνεργασίας. Αυτά τα στελέχη αδιαφορούν για το 1,5% των δημοσκοπήσεων που φέρνει το κόμμα σε τροχιά πολιτικού αφανισμού, αρκεί να μην ξαναβρεθούν σε διπλανά έδρανα με τους πρώην -“τοξικούς”, όπως τους αποκαλούν- συντρόφους. Οκτώ βουλευτές (από τους 11), και ο ίδιος ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης, επέμειναν στην υπερψήφιση της υποψηφιότητας Κατσέλη, επικράτησε, όμως, η “φρουρά Τσακαλώτου”. Σημαντικά στελέχη, πρώην υπουργοί των κυβερνήσεων Τσίπρα, με αναγνώριση και εμπειρία (Χαρίτσης, Αχτσιόγλου, Τζανακόπουλος, Αναγνωστοπούλου,Σταθάκης, κ.ά) οδηγούνται, λόγω αυτής της νοοτροπίας, στην κοινοβουλευτική και πολιτική αποστρατεία. Κρίμα.

Όλοι τους, όμως, το επόμενο διάστημα θα κληθούν στο πλαίσιο της λειτουργίας του πολιτεύματος να συνεργαστούν με το νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η υπονόμευση δια των καταγγελιών δεν συνιστά υπονόμευση του Τασούλα, καταλήγει υπονόμευση του θεσμού. Κι αυτό πρέπει να το σκεφτούν δύο φορές στους ταραγμένους καιρούς της επέλασης του αντισυστημισμού.

Συμπέρασμα: η ελληνική κεντροαριστερά είναι σήμερα “τιμαριοποιημένη” και αδύναμη να εκπροσωπήσει συνολικό αφήγημα διακυβέρνησης. Φεουδάρχες μικρών ή μικρομεσαίων “περιοχών”, απέναντι σε μία πολιτικά ευάλωτη αλλά ακόμα σχετικά συμπαγή κυβερνητική παράταξη. Είναι πιθανό να το πληρώσουν πολιτικά…