Τέμπη, και ο βολικός “τεμαχισμός”…

Τα Τέμπη είναι για το συλλογικό μας υποσυνείδητο, συναισθηματικό τοπόσημο και ορόσημο. Είναι μία τομή στον χρόνο, το αθεράπευτο συλλογικό τραύμα, και εκείνη η στιγμή με την οποία αενάως θα ταυτιζόμαστε. Κάθε γονιός θα βλέπει πάντοτε τα δικά του παιδιά στο Intercity του θανάτου και θα αισθάνεται ανατριχίλα δίπλα στον ανείπωτο πόνο των οικογενειών των θυμάτων. Δεν ξεπερνιέται και δεν θα ξεπεραστεί.

Τον τελευταίο καιρό επιχειρείται ένας “τεμαχισμός” της τραγωδίας ως προς την διερεύνηση των αιτίων της και την απόδοση ευθυνών. Η ανάφλεξη και η πυρόσφαιρα, το εάν, δηλαδή, η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε παράνομο φορτίο που τις προκάλεσε, το ξυλόλιο, οι μετασχηματιστές και άλλα, μπαίνουν σχεδόν ως αποκλειστικό θέμα στη δημόσια συζήτηση και στην πολιτική αντιπαράθεση. Ορισμένοι το βρίσκουν βολικό, όχι όμως και οι οικογένειες των θυμάτων.

Και το βρίσκουν βολικό για αρκετούς λόγους:

-Μεταθέτει τη συζήτηση από το μείζον: δύο τρένα βρέθηκαν στην ίδια γραμμή και συγκρούστηκαν επειδή το κράτος δεν κατόρθωσε -ακόμα χειρότερα, αδιαφόρησε- να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη: τηλεδιοίκηση, φωτοσήμανση, εποπτεία. Τα Τέμπη και το “όπου βγει” είναι η απόδειξη ότι η αδιαφορία του κράτους σκοτώνει. Αυτό το αίσθημα απαιτεί δικαιοσύνη, την καταδίκη των υπευθύνων, απαιτεί, όμως, και την εγγύηση του κράτους ότι οι μεταφορές είναι ασφαλείς. Το τελευταίο είναι, ίσως, το δυσκολότερο, κατά ορισμένους σχεδόν αδύνατο με την δομή του ίδιου κράτους και τις νοοτροπίες κυβερνήσεων και πολιτικού συστήματος.

-Η ανάφλεξη και η πυρόσφαιρα (που σύμφωνα με τους πραγματογνώμονες των οικογενειών των θυμάτων προκάλεσε τον θάνατο 27 ανθρώπων- “κάηκαν ζωντανοί”) είναι πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα και πρέπει να αποσαφηνιστεί η προέλευσή τους, όμως δεν πρέπει να αποσιωπήσει την διερεύνηση και την απόδοση ευθυνών για το πρώτο.

Η πολιτική αντιπαράθεση μάλλον πέφτει στην παγίδα εστιάζοντας κυρίως στο δεύτερο- επαναλαμβάνω, δεν το κάνουν οι οικογένειες.

Η αντιπολίτευση επιχειρεί δι΄ αυτού να ενισχύσει τις κατηγορίες για συγκάλυψη εκ μέρους της κυβέρνησης και να καταστήσει προσωπικά υπεύθυνο τον πρωθυπουργό. Η κυβέρνηση, με τη σειρά της, προσπαθεί να αποτινάξει τις κατηγορίες, με το (λογικοφανές) επιχείρημα ότι δεν προκύπτει η θεωρία ότι προστατεύει κάποιον άγνωστο λαθρέμπορο ξυλολίου και τολουολίου. Και, εμμέσως, να μείνει στο απυρόβλητο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών, όταν συνέβη το δυστύχημα, το μεγάλο πολιτικό λάθος της πολιτικής προστασίας της, κάτι για το οποίο φαίνεται ότι έχουν τώρα μετανοιώσει. ΟΣΕ και Hellenic Train, από την πλευρά τους, κάνουν ότι μπορούν (αξιοποιώντας τα αμφιβόλου αξιοπιστίας βίντεο που έμειναν δύο χρόνια σε κάποιο συρτάρι αγνώστου υπαλλήλου της εταιρείας security Interstar), διότι εάν δεν επιβεβαιωθεί η ύπαρξη παρανόμου φορτίου αλλάζουν, πιθανώς, το ποινικό βάρος των ευθυνών, κυρίως, όμως οι αποζημιώσεις που θα κληθούν να πληρώσουν.

Οι άνθρωποι που συρρέουν στις πλατείες κατά εκατοντάδες χιλιάδες, όμως, δεν πέφτουν στην ίδια παγίδα της σύγχυσης και της διασποράς πληροφοριών και “παραπληροφόρησης”. Παραμένουν με παγωμένο το βλέμμα, κοιτάζοντας προς τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023, και απαιτώντας δικαιοσύνη και ασφάλεια. Όποτε κι αν ολοκληρωθεί η ανακριτική έρευνα, όποτε κι αν αρχίσει η δίκη, το πάνδημο αίτημα θα είναι κυρίως αυτό.

Φοβάμαι, όμως, πως σχετικά με αυτό έχουν γίνει στο μεταξύ πολύ λίγα. Γι αυτό και θα επιστρέφει σαν τις Ερινύες, γι αυτό και θα τροφοδοτεί την σχεδόν άδεια -και πριν απ΄ αυτό- δεξαμενή της εμπιστοσύνης των πολιτών στο κράτος και τις κυβερνήσεις. Και καμία επικοινωνιακή στρατηγική δεν μπορεί να το αλλάξει.

Κι αυτό είναι και το μεγάλος χρέος της Δικαιοσύνης, από τον εφέτη-ανακριτή μέχρι την ηγεσία του Αρείου Πάγου. Χρέος της στην κοινωνία.