Mainstream…

Μήπως άλλαξε η οπτική μας σχετικά με το πώς αντιλαμβανόμαστε την ακροδεξιά; Στις αναλύσεις, κυρίως στην Ευρώπη, χρησιμοποιούνται οι όροι “far right ή “right-wing extremism”*, καθ’ ημάς προτιμούμε τον όρο “ακροδεξιά”, ηπιότερα, ίσως, και για την τοποθέτηση των εκπροσώπων της στον άξονα του πολιτικού φάσματος περιγράφεται ως ο πολιτικός χώρος στα δεξιά της Ν.Δ.

Δημοσκοπικά, τα παραπάνω δεν έχουν ιδιαίτερη αξία δεδομένου ότι διαπιστώνονται μετακινήσεις ψηφοφόρων ακόμα και από τα κόμματα της αριστεράς προς αυτά της ακροδεξιάς, παρά το γεγονός ότι οι βασικές αρχές και ιδέες που διέπουν ιστορικά του δύο χώρους δεν έχουν καμμία απολύτως ταύτιση. Κι’ όμως συμβαίνει.

Στην πρόσφατη διάσκεψη των κομμάτων της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς (Patriots) στη Μαδρίτη, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτωρ Όρμπαν διατύπωσε μία άποψη που εξηγεί πολλά- αν και όχι όλα. “Μετά τον …ανεμοστρόβιλο Τραμπ, από αιρετικοί (chic) που ήμαστε, γίναμε …mainstream”. Δεν ήταν, φυσικά, αιρετικοί, ακροδεξιοί ήταν και είναι, ωστόσο πόσοι μπορούν πιά να διαφωνήσουν ότι η διεθνής της ακροδεξιάς που βρέθηκε στην ισπανική πρωτεύουσα για να “γιορτάσει”, μεταξύ άλλων, τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ και τον ούριο, γι αυτούς, άνεμο που πνέει στην Ευρώπη με προωθητική δύναμη από τις παρεμβάσεις του Έλον Μασκ, δεν έχει γίνει πιά …mainstream;

Τα παρισινά προάστια και οι φτωχογειτονιές των γαλλικών πόλεων, ακόμα και αρκετοί émigré που ψηφίζουν Λεπέν, οι μαύροι και οι ισπανόφωνοι που ψήφισαν Τραμπ, οι Αυστριακοί, οι Βέλγοι, οι Ολλανδοί που εξέλεξαν υπερεθνικιστές, αντιευρωπαϊστές και ισλαμοφοβικούς στις κυβερνήσεις τους, ακόμα και οι αίροντες τις …αμαρτίες του ναζιστικού παρελθόντος τους Γερμανοί που εκτοξεύουν πολιτικά το (νεοναζιστικής μήτρας) AfD, είναι όντως πιθανό να αισθάνονται άνετα σε αυτή την “mainstream” τάση. Δεν φταίνε μόνο αυτοί, έχει αναλυθεί δεόντως η τεράστια ευθύνη των πολιτικών και επιχειρηματικών ελίτ που έφτασαν τα πράγματα έως εδώ.

Στην “παρέα” της Μαδρίτης βρέθηκε -σε περίοπτη θέση, όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες- και η “δική μας” Αφροδίτη Λατινοπούλου. Στην εσωτερική συζήτηση αρκετοί την αποκαλούν “ακροδεξιά”, η ίδια αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται “κεντροδεξιά” και ωθεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον …σοσιαλισμό και την κεντροαριστερά(όπως έχει δηλώσει)! Γίνεται κι αυτή “mainstream”, μαζί με τον Κυριάκο Βελόπουλο και όλους τους άλλους που ορθά εμείς τοποθετούμε στα δεξιά της δεξιάς, ή στην ακροδεξιά.

Το ζήτημα δεν είναι όμως δεν είναι πως αυτοπροσδιορίζονται, ή πως τους αποκαλούμε εμείς. Αυτό που είναι σημαντικό είναι πως όσο περνάει ο χρόνος τρομάζουν ολοένα και λιγότερους. Ήδη, ενώ στην Ευρώπη γίνονται κυβέρνηση, ή συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας, καθ΄ ημάς αθροίζουν περίπου το 20% των ψηφοφόρων στις μετρήσεις. Σε μία χώρα, μάλιστα, που είδε τον εφιάλτη της ακροδεξιάς με τους νεοναζιστές της “Χρυσής Αυγής” να μπαίνουν στο κοινοβούλιο, πριν καταλήξουν στον φυσικό τους χώρο που είναι η φυλακή, το άλμα μοιάζει ακόμα μεγαλύτερο. Τυπικά, αναλογίες δεν υπάρχουν, θα υποστηρίξουν αρκετοί, ωστόσο το γεγονός ότι ένας στους πέντε ψηφοφόρους υιοθετεί την -κατά Όρμπαν- αντίληψη περί ακροδεξιάς”mainstream” γίνεται ένα δομικό πρόβλημα του πολιτικού συστήματος.

Ήδη, κάποιοι στη Ν.Δ θεωρούν αναγκαίο, ή φυσιολογικό, εφόσον το απαιτήσουν οι εκλογικές συνθήκες, να συζητηθεί η συνεργασία με αυτόν τον χώρο- η Φωνή Λογικής μοιάζει, σε αυτούς, μία λογική πολιτική “συναλλαγή”. Η δε κεντροαριστερή αντιπολίτευση που θα έπρεπε να είναι “μέρος της λύσης” γίνεται καθημερινά και εντονότερα “μέρος του προβλήματος”, όπως εύστοχα επισήμανε ο Αλέξης Τσίπρας.

Δεν είναι αλλού, είναι εδώ, και γίνεται “mainstream”…

*Ο όρος far right θεωρείται όρος-ομπρέλα: περιλαμβάνει μια σειρά από ιδεολογίες που χαρακτηρίζονται από ριζοσπαστικό συντηρητισμό , αυταρχισμό , υπερεθνικισμό και νατιβισμό. Αυτό το πολιτικό φάσμα βρίσκεται στο άκρο της δεξιάς, που διακρίνεται από τις πιο κυρίαρχες δεξιές ιδεολογίες από την αντίθεσή του στα φιλελεύθερα δημοκρατικά πρότυπα και την έμφαση στις αποκλειστικιστικές απόψεις. Οι ακροδεξιές ιδεολογίες περιλάμβαναν ιστορικά τον φασισμό , τον ναζισμό και τον φαλαγγισμό , ενώ οι σύγχρονες εκδηλώσεις ενσωματώνουν επίσης νεοφασισμό , νεοναζισμό , λευκή υπεροχή και διάφορα άλλα κινήματα που χαρακτηρίζονται από σοβινισμό , ξενοφοβία και θεοκρατικές ή αντιδραστικές πεποιθήσεις.