Αποσταθεροποίηση…

Στην μέτρηση της GPO (“Παραπολιτικά”), το 74% των πολιτών δηλώνουν ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει τις ευθύνες της για τον χειρισμό της τραγωδίας των Τεμπών, και το 73% ότι η αντιπολίτευση εκμεταλλεύεται πολιτικά το θέμα. Στο συλλογικό υποσυνείδητο, το δεύτερο ακούγεται ως συνηθισμένο –έχει συμβεί πλειστάκις κατά το παρελθόν– στην, δυστυχώς, “ελαστική” και εν κατακλείδι στρεβλή λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος, το πρώτο, όμως, μοιάζει εξωφρενικό και καταδικαστέο.

Κυβερνητικά στελέχη υποστηρίζουν ότι το δεύτερο συνδυάζεται με μία “επιχείρηση αποσταθεροποίησης της χώρας” (όχι μόνο της κυβέρνησης…), ωστόσο θα έπρεπε να εξηγήσουν ποιοί έχουν βαλθεί να αποσταθεροποιήσουν την χώρα. Ο Ανδρουλάκης του 16% μάλλον δύσκολο, ο Φάμελλος του 7%, ούτε στα καλύτερα όνειρά του. Μήπως κάποια επιχειρηματικά και μιντιακά συμφέροντα, όπως έχουν υποστηρίξει άλλοι πρωθυπουργοί κατά το παρελθόν; Εάν θεωρούν ότι ισχύει το τελευταίο, παρακαλούνται να παραθέσουν ονόματα, διευθύνσεις και εξηγήσεις, ώστε να γίνουν πιστευτοί.

Τι απομένει; Ο λαϊκισμός και ο “αντισυστημισμός”, άφησε να εννοηθεί ο πρωθυπουργός στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Ο δε υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης δήλωσε πως η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης εκ μέρους της αντιπολίτευσης θα αποτύχει διότι “δεν υπάρχει κυβερνητική εναλλακτική”.

Αμφότεροι- πρωθυπουργός και Βορίδης- έχουν δίκιο. Όντως, οργιάζει ο “αντισυστημισμός” στις δημοσκοπήσεις: 1 στους 4 ψηφοφόρους κρύβονται οργισμένοι ή απογοητευμένοι στην “αδιευκρίνιστη ζώνη” (MRB), η Λατινοπούλου εκτοξεύεται έως και στο 8%, ο Βελόπουλος κοντά στο 10%, η Κωνσταντοπούλου πλησιάζει το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, η δε αποχή, κατά τους δημοσκόπους, είναι πιθανό να πιάσει ιστορικό εκλογικό ρεκόρ.

Κι από την άλλη, ναι, κυβερνητική εναλλακτική δεν υπάρχει. Με την διαφορά ότι αυτό δεν αφορά μόνο την αντιπολίτευση.

Είναι ακριβές ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιωματική αντιπολίτευση (“από καραμπόλα”, όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος) με σοβαρές -ακόμα- προοπτικές εξουσίας, το δε σχέδιο (;) για συγκρότηση λαϊκού μετώπου (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-Νέα Αριστερά και άλλοι) συρρικνώνεται από τους ανταγωνισμούς και τους εγωϊσμούς. Εδώ δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε καν στον χρόνο υποβολής πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, για να μην αναφέρουμε άλλες θεμελιώδεις διαφωνίες.

Από την άλλη, ωστόσο, δημοσκοπικά μιλώντας πάντοτε, ούτε η Ν.Δ μπορεί να θεωρείται, σήμερα, “κυβερνητική εναλλακτική” της…κυβέρνησής της. Στην ίδια μέτρηση της GPO χάνει 1,5 μονάδα, ακόμα και στα καλύτερά της -πριν τις μεγάλες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη- το ποσοστό της πόρρω απείχε από την προβολή αυτοδυναμίας. Ο δε πρωθυπουργός έχει διαψεύσει κατηγορηματικά κάθε πιθανότητα συνεργασίας με κόμματα στα δεξιά της, πιθανότητα, δε, συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ δεν υφίσταται.

Θεωρητικά, εάν παραταθεί αυτό το κλίμα εγκυμονεί ο κίνδυνος παραλυσίας της κυβέρνησης και σενάρια με …κάλπες διαρκείας. Ήτοι, πολιτική αστάθεια. Όμως, σε μία τέτοια εξέλιξη την ευθύνη την έχει πρωτίστως η κυβέρνηση, διότι πρωτίστως αυτή μπορεί, έως ένα βαθμό, να την αλλάξει. Κι αυτό δεν θα συμβεί κατηγορώντας την αντιπολίτευση, αλλά επιταχύνοντας την απονομή δικαιοσύνης, χωρίς αποκλεισμούς και “προστασίες”, με καρατόμηση κάθε ανευθυνοϋπεύθυνου, πρώην και νυν υπουργού, φυσικά και των διοικήσεων οργανισμών που έκρυψαν στοιχεία. Και με δρομολόγηση, ακόμα και με πρωτοβουλία της κυβερνητικής πλειοψηφίας, κάθε προβλεπόμενης κοινοβουλευτικής διαδικασίας (προανακριτική).

Διαπράχθηκαν πολλά λάθη, ακόμα κι αν δεν ήθελε η κυβέρνηση να συγκαλύψει (αυτό θα το διαπιστώσει και η Δικαιοσύνη), δημιούργησε αυτή την αίσθηση, ως εκ τούτου στα χέρια του πρωθυπουργού είναι η λύση. Μπορεί να μην επιτύχει, ωστόσο είναι υποχρεωμένος να την δοκιμάσει.

Εάν επαναπαυτεί σε πιθανή μικρή ανάκαμψη ή στασιμότητα στις επόμενες δημοσκοπήσεις, ή επιμείνει ότι εξυφαίνεται σχέδιο αποσταθεροποίησης, θα κοιτάζει το δένδρο και θα χάσει το δάσος. Κι’ αυτό, έστω και με καθυστέρηση, ο πρωθυπουργός πρέπει να το δει.