“Τα γεγονότα, παιδί μου, τα γεγονότα”…

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης συμφωνούν ως προς τον στόχο: να κατατεθεί, δηλαδή, πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης, υπό το βάρος των μεγάλων συγκεντρώσεων, αλλά και των νέων αποκαλύψεων (που κατ΄ αυτά επιβεβαιώνουν επιχείρηση συγκάλυψης) σχετικά με την υπόθεση των Τεμπών. Διαφωνούν, όμως, ως προς τον χρόνο υποβολής της. Άμεσα, λένε ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας, μετά την δημοσιοποίηση των πορισμάτων του ΕΜΠ και της επιτροπής Έρευνας Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Δυστυχημάτων, προκρίνει το ΠΑΣΟΚ.

Επί της ουσίας, η διαφωνία αφορά μερικές ημέρες ή εβδομάδες, πίσω απ΄ αυτήν, ωστόσο, κρύβεται ο ανταγωνισμός ως προς το ποιό κόμμα θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Λεπτομέρεια, θα υποθέσει κανείς, όμως είναι μία λεπτομέρεια που αξιοποιεί η κυβέρνηση που κάνει λόγο για “εργαλειοποίηση” της τραγωδίας.

Αυτό, ωστόσο, είναι το μικρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Μέγαρο Μαξίμου. Στις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, ο βασικός συσχετισμός δυνάμεων δεν αλλάζει. Η διαφορά, δηλαδή, μεταξύ της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ παραμένει σημαντική, τα δε κόμματα της λεγόμενης κεντροαριστεράς πόρρω απέχουν από την συνεννόηση που θα έφτανε μέχρι ένα μέτωπο με χαρακτηριστικά ακόμα και εκλογικής συμμαχίας.

Το σοβαρότερο πρόβλημα, ωστόσο, για τον πρωθυπουργό, το έχει περιγράψει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, σε αγόρευσή του το 1919: “Η μόνη αντιπολίτευση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, είναι η αντιπολίτευση των γεγονότων”. Κατά ανάλογο τρόπο είχε απαντήσει και ο Χένρι ΜακΜίλαν, ερωτηθείς από δημοσιογράφο για το ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της πρωθυπουργίας του: “Τα γεγονότα, παιδί μου, τα γεγονότα”.

Όσο, η αντιπολίτευση δείχνει να μην μπορεί να εκπροσωπήσει την ογκούμενη δυσφορία που προκύπει στην κοινωνία από τα “γεγονότα”, κάποιοι στην κυβέρνηση μπορούν να πιστεύουν ότι όλα είναι διαχειρίσιμα, ένας πολιτικός “κυματισμός” στον έκτο χρόνο της διακυβέρνησης. Το λάθος σε αυτή την εκτίμηση είναι πως όλα αυτά δεν αφορούν την αντιπολίτευση, είναι κάτι πιό σημαντικό που υπερβαίνει τους ανεπεξέργαστους ακόμα πολιτικούς συσχετισμούς.

Στην ομιλία του στο υπουργικό συμβούλιο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε στον υφέρποντα λαϊκισμό που καραδοκεί.

Η μέτρηση της MRB μάλλον τον επιβεβαιώνει ως προς τούτο: ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους (25%) συνωθείται στη ζώνη της αδιευκρίνιστης ψήφου με τάση προς την αποχή, οι εκπρόσωποι, δε, του λεγόμενου “αντισυστημισμού” βλέπουν τα δημοσκοπικά ποσοστά τους να εκτοξεύονται, με πρώτη της Φωνή Λογικής της -άγνωστης σε πολλούς προ έτους- Αφροδίτης Λατινοπούλου. Αυτά είναι κακά νέα, πρωτίστως για την κυβέρνηση, σε δεύτερο πλάνο και για τα μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Το χειρότερο, ίσως, για την κυβέρνηση είναι ότι κυλάει ολοένα και περισσότερο σε έναν πολιτικό “ιδρυματισμό”. Υποτιμά την αξία των “γεγονότων”. Λέγεται ότι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι προέβλεπαν με στόμφο ότι στις συγκεντρώσεις της περασμένης Κυριακής θα συμμετείχαν …μερικές χιλιάδες. Εάν είναι ακριβές, θα έπρεπε να ψάχνουν δουλειά.

Αυτή η απουσία “γείωσης” είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την κυβέρνηση. Δεν βλέπει ότι η “ασφάλεια” είναι ο πραγματικός ελέφαντας στο δωμάτιο. Όχι, φυσικά, με την παλαιά έννοια του γνωστού δόγματος “νόμος και τάξη”, αλλά με αυτή που βιώνουν πραγματικά οι πολίτες. Από τα τρένα που είναι πιθανό να κουβαλούν επικίνδυνα, εύφλεκτα φορτία, μέχρι την βαριά καθημερινότητα της ακρίβειας και των νοσοκομείων, και την απουσία προοπτικής βελτίωσης της ζωής καθενός και καθεμιάς.

Ορθώς, λοιπόν, ο πρωθυπουργός διαβλέπει τον κίνδυνο αυτού που αποκαλεί “αντισυστημισμό”. Το πρόβλημα δεν είναι εάν θα είναι …πρώτος. Πιθανότατα θα είναι, και δη με διαφορά. Όμως, αυτό μπορεί, τελικά, να μην παραγάγει πολιτικό αποτέλεσμα και να ενισχύει την πολιτική αστάθεια. Η συγκυρία απαιτεί μεγάλες αποφάσεις. Τομές. Σε πολιτικές και πρόσωπα, περισσότερο, όμως, στην επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα στις συνθήκες που διαμορφώνονται τόσο καθ΄ ημάς, όσο και διεθνώς. Και οι τομές συνεπάγονται “απώλειες”, αναγνώριση, δηλαδή, της ανεπάρκειας ορισμένων. Στην σοβούσα κρίση, με την κοινωνία σε αναβρασμό, δεν απαντάς με το πολιτικό έλλειμμα της αντιπολίτευσης. Και δεν ακούς τα ευχάριστα των ευχάριστων, σκαλίζεις με μεγαλύτερη προσοχή αυτά που μεταφέρουν οι αγωγοί της κοινωνικής κραυγής. Κι αν δεν τους έχεις κοντά σου, τους ανακαλύπτεις…