Παρών “απών”
Επεξεργασία εικόνας στο Grok
Παλαιότερα, το όνομα “αποστρατευμένου” πολιτικού που συζητιόταν περισσότερο στην δημοσιογραφική και πολιτική πιάτσα ήταν αυτό του Κώστα Καραμανλή. Οι “ουρές” βουλευτών και πολιτικών συντακτών, έξω από το γραφείο του στην οδό Παναγή Κυριακού, έφταναν μέχρι την πλατεία Μαβίλη. Πολλοί μετέφεραν τους “χρησμούς” του για τα εθνικά θέματα και την πολιτική κατάσταση, άλλοι έγραφαν βιβλία, ο ίδιος, ωστόσο, παρέμενε βυθισμένος στη σιωπή, ακόμα και όταν τον κατηγορούσαν ότι χρεοκόπησε τη χώρα.
Εδώ και μερικούς μήνες, το πλέον πολυσυζητημένο όνομα “απόντος” είναι αυτό του Αλέξη Τσίπρα.
Η αλήθεια είναι πως έκανε πράξη αυτό που έλεγε σε συνομιλητές του μετά την παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, λογικό αποτέλεσμα της εκλογικής συντριβής που είχε υποστεί τον Ιούνιο του 2023: “εγώ δεν θα γίνω …Καραμανλής”.
Εννοούσε πως δεν είχε σκοπό να αποτραβηχτεί στη δική του Ραφήνα –το Σούνιο-, αλλά ότι σκόπευε να παραμείνει πολιτικά ενεργός. Συν τω χρόνω αποδείχτηκε και πολιτικά παραγωγικός και ιδιαίτερα παρεμβατικός, με την ευρωπαϊκή παρουσία του και τις ημερίδς του Ινστιτούτου. Από την άλλη, η πολυδιάσπαση του κόμματος που ο ίδιος έκανε κυβέρνηση, αλλά και γενικότερα της κεντροαριστεράς, θρέφει τα σενάρια της επιστροφής (του). Τα οποία, λογικό είναι, κάθε πολιτικός ακούει ευχάριστα, ακόμα κι αν δεν έχει αποφασίσει τι πραγματικά θέλει να κάνει.
Για να είμαστε δίκαιοι, το ζήτημα δεν είναι μόνο τι θέλει ο Τσίπρας. Το ουσιαστικό θέμα είναι τι μπορεί να κάνει, και τι του επιτρέπουν οι συνθήκες να κάνει.
Μετά την παραίτησή του, εκτός από την απόρριψη κάθε …αναλογίας με τη στάση του Καραμανλή, έλεγε και κάτι επιπλέον. Ό,τι εάν επέστρεφε αυτό θα συνέβαινε εφόσον διαμορφώνονταν προϋποθέσεις, ως πρώην πρωθυπουργός, να ξαναγίνει πρωθυπουργός. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται σε ορατό πολιτικό ορίζοντα, κι αυτό, αναμφίβολα, καθιστά περίπλοκα τα σενάρια περί επιστροφής. Πολλοί το προσδοκούν, κυρίως επειδή είναι κυριευμένοι από την απόγνωση ενός πιθανού πολιτικού αφανισμού (τον ιδίων αλλά και του χώρου γενικότερα), ο ίδιος αντιλαμβάνεται πως η οριστική αποστρατεία του δεν συμβαδίζει, ούτε με την ηλικία του, ούτε με την ψυχολογία του, οι δε αντίπαλοί του, τέλος, κάνουν ότι μπορούν για να του υπενθυμίζουν ότι η μετοχή του έχει ακόμα αξία στο πολιτικό χρηματιστήριο.
Ωστόσο, δεν μπορεί να είναι αενάως σε κατάσταση επιστροφής, διότι μετά την παρέλευση χρόνου κάτι τέτοιο καταντά αστικός μύθος, ή ακόμα χειρότερα, πολιτικό ανέκδοτο. Συν τοις άλλοις, το κόμμα που έκανε κυβέρνηση κινδυνεύει να περάσει …σύριζα από το 3% για την είσοδό του στην επόμενη Βουλή, όσοι δε τελούν σε αναμονή να τον δουν να επιστρέφει μπορεί να περάσουν από τα “ωσαννά” στα “σταύρωσον”.
Εφόσον, λοιπόν, αποφασίσει ότι δεν θα ξαναγίνει –σύντομα, ή και ποτέ (ποιός ξέρει)…-πρωθυπουργός, ας αποφασίσει τι μπορεί να κάνει εν γένει για την κεντροαριστερά. Ακόμα και το να φέρει στο ίδιο τραπέζι το μωσαϊκό των πολιτικών εγωϊσμών και των καλών προθέσεων, κέρδος θα είναι. Και παρακαταθήκη…
SiteDesign