Ανάλυση: Οι πέντε λόγοι που καθιστούν κυρίαρχο του πολιτικού σκηνικού τον Μητσοτάκη 

Παρά το γεγονός ότι το 2025 αποτελεί, μέχρι στιγμής, τουλάχιστον “μαύρη” τρύπα για τον Πρωθυπουργό, είναι γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταγράφει αξιοσημείωτες δημοσκοπικές αντοχές. Ακολουθούν πέντε λόγοι για τους οποίους η επιχείρηση εκθρόνισης του επικεφαλής της ΝΔ από το τιμόνι της χώρας μπορεί να παρουσιάσει πολύ σημαντικές δυσκολίες.

1. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αντίπαλο, προς τον Μητσοτάκη, δέος, προς το παρόν δεν υπάρχει. Η αντιπολίτευση, ως προς το κεντροαριστερό μέρος της, δείχνει όχι απλώς κατακερματισμένη αλλά εξαιρετική αδύναμη, χωρίς κανένα ιδιαίτερο πολιτικό κύρος και κυρίως χωρίς πειστικό σχέδιο για την έξοδο από την πολυκρίση των τελευταίων 15 ετών. Ο Πρωθυπουργός επίσης γνωρίζει ότι από τα δεξιά του δεν κινδυνεύει σοβαρά. Εχει και την τεχνογνωσία αλλά και το μηχανισμό να περιορίσει τις διαρροές του προς τα δεξιά και αυτό θα επιχειρήσει να κάνει τα επόμενα δύο χρόνια, αν υποθέσουμε ότι εξαντλεί την τετραετία και στήνει κάλπες τον Μάιο ή τον Ιούνιο του 2027.

2. Η διεθνής συγκυρία τον ευνοεί. Η ακροδεξιά, με κάποιον τρόπο, καλπάζει και αυτό τον Κυριάκο Μητσοτάκη ουδόλως τον ενοχλεί γιατί έχει αποδείξει στην πράξη ότι μπορεί να ελίσσεται πολιτικά χωρίς να έχει ένα απολύτως σταθερό ιδεολογικό στίγμα πέρα φυσικά από το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα. Δεν εξέπληξε κανέναν η μεταστροφή του Ελληνα Πρωθυπουργού στο ζήτημα της woke ατζέντας για παράδειγμα. Ο Μητσοτάκης, που έφερε στη Βουλή το νόμο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, δεν είχε κανένα πρόβλημα να συμφωνήσει με τον Τραμπ και να ισχυριστεί ότι τα φύλα είναι μόνο δύο. Και αυτό είναι το λιγότερο. Στο μεταναστευτικό η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφαρμόζει μία ανερμάτιστη και εντελώς λαϊκίστικη πολιτική. Ενώ είναι πασιφανές ότι η χώρα χρειάζεται μετανάστες για δημογραφικούς και οικονομικούς λόγους, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός φορά το κοστούμι του προστάτη των συνόρων για να κλείνει συνεχώς το μάτι στο ακροδεξιό ακροατήριο. Δυστυχώς αυτού του είδους τα πολιτικά αφηγήματα τείνουν να αποκτήσουν πλειοψηφικά χαρακτηριστικά.

3. Οι ΗΠΑ. Ουδέποτε έχει κρύψει ο Κυριάκος Μητσοτάκης την απόλυτη αφοσίωσή του στον αμερικανικό παράγοντα και προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι τους τελευταίους μήνες αναζητά εναγωνίως κανάλια επαφής με το νέο ένοικο του Λευκού Οίκου και το ιδιότυπο σύστημα εξουσίας του. Απέχουμε βέβαια δεκαετίες από τις εποχές που οι ΗΠΑ και η πρεσβεία τους στην Αθήνα έπαιζαν κομβικό ρόλο στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, ωστόσο η αμερικανική επιρροή δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμάται. Οι ΗΠΑ έχουν σημαντικά συμφέροντα προς υπεράσπιση στην Ανατολική Μεσόγειο και αναζητούν εκείνες τις πρόθυμες δυνάμεις που μπορούν να παίξουν το ρόλο του θεματοφύλακα των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή. Ετσι και αλλιώς οι ΗΠΑ δεν διαβλέπουν προσώρας άλλον πολιτικό παράγοντα ο οποίος μπορεί να ηγηθεί της χώρας. Θεωρείται δε κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η “επίθεση” φιλίας Μητσοτάκη σε Τραμπ θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση τους επόμενους μήνες.

4. Γνωρίζουμε καλά ότι η σχεδόν σαρωτική επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ελληνική πολιτική ζωή τα τελευταία έξι χρόνια οφείλεται εν πολλοίς στον τρόπο που πρόβαλλε την κυβερνητική πολιτική το επικοινωνιακό επιτελείο του Ελληνα Πρωθυπουργού. Μόνο σε ένα ζήτημα φαίνεται ότι το πρωθυπουργικό περιβάλλον έχασε τον επικοινωνιακό έλεγχο των πραγμάτων: Στην υπόθεση των Τεμπών όταν η γραμμή του Μαξίμου, ιδιαίτερα μετά τις μαζικές συγκεντρώσεις της 26ης Ιανουαρίου και μετά, άλλαζε σχεδόν κάθε τρεις ημέρες. Το επικοινωνιακό επιτελείο του Πρωθυπουργού όμως έχει αποδείξει ότι μπορεί να επιστρέφει. Είναι ακόμα γνωστό ότι επιχειρεί πολλές φορές να μετατρέψει τη νύχτα σε μέρα και το αντίθετο. Η ιδιαίτερα επιθετική τακτική των τελευταίων 15 ημερών, αυτό που δικαίως χαρακτήριστηκε ως Gaslighting από ειδικούς της επικοινωνίας, κατέδειξε ότι ο σκοπός (της πολιτικής σωτηρίας) αγιάζει τα μέσα (έμμεσες επιθέσεις ακόμα και σε συγγενείς θυμάτων των Τεμπών).Το παιχνίδι αυτό είναι ακόμα ανοιχτό έστω και αν ο κ. Μητσοτάκης δεν απολαμβάνει πλέον της μιντιακής υποστήριξης που είχε την τετραετία 2019-2023.

5. Σύμμαχος, τέλος, του Πρωθυπουργού είναι και η δεδομένη, τα πολλά τελευταία χρόνια, συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας. Στους μήνες της δημοσκοπικής του καθίζησης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να έχει “μπετονάρει” ένα ποσοστό που κυμαίνεται από το 20 έως το 25%. Δεν είναι λίγο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια πολιτική καταγωγή αλλά αν τους ρωτήσει κανείς πιστεύουν ότι ο Μητσοτάκης ενσαρκώνει τη σταθερότητα και την ασφάλεια σ’ έναν κόσμο που μοιάζει πιο ανασφαλής από ποτέ. Σηκώνει βέβαια πολλή κουβέντα το ορθό ή όχι αυτού του μάλλον πρόχειρου ισχυρισμού αλλά ήδη το επικοινωνιακό επιτελείο του Πρωθυπουργού τον εκμεταλλεύεται. Είναι πλέον πολύ πιθανό το δίλημμα των επόμενων εκλογών να συμπτυχθεί στο “Μητσοτάκης ή χάος”, μέθοδο που σχεδόν πάντα επιλέγει η ελληνική δεξιά όταν κινδυνεύει να απωλέσει το άγιο δισκοπότηρο της εξουσίας. Τώρα όμως το σύστημα Μητσοτάκη έχει έναν λόγο παραπάνω. Η έλλειψη αντίπαλου δέους, όπως περιγράφεται και πιο πάνω, δίνει στην έννοια του χάους ένα πιο ρεαλιστικό, πάντα σύμφωνα με την δεξιά εκδοχή, περιεχόμενο.