Θα ήταν κρίμα…

Η προσπάθεια να φτάσει μόνη της η Νέα Αριστερά στις επόμενες εκλογές θα μοιάζει με επίθεση μύγας-καμικάζι σε αεροπλανοφόρο. Μηδενικές πιθανότητες. Σκληρό αλλά μάλλον ακριβές. Οι δημοσκοπήσεις είναι ενδεικτικές: στις περισσότερες απ΄ αυτές το μικρό κόμμα εκείνων που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως λόγω Κασσελάκη “γράφει” ποσοστά μεταξύ 1% και 2%.

Κρίμα. Στην κοινοβουλευτική ομάδα των 11 υπάρχουν πρόσωπα που διετέλεσαν υπουργοί του Αλέξη Τσίπρα, οι περισσότεροι με τεχνοκρατική εμπειρία και νέοι σε ηλικία. Αναμφίβολα τους αξίζει παρουσία στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ωστόσο, είναι σαφές πως εάν συνεχίσουν μόνοι τους το πιθανότερο είναι να προστεθούν στα μικρά κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ή να πάνε στο σπίτι τους κρατώντας ως σουβενίρ την ιδεολογική τους “καθαρότητα”.

Ακόμα και αρκετοί από τους ίδιους δεν μπορούν να επιχειρηματολογήσουν πειστικά γιατί δεν έχουν επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ, ή, έστω, γιατί δεν συμπράττουν σε πρώτη φάση κοινοβουλευτικά διατηρώντας παράλληλα την αυτονομία τους. Δεν θα σειόταν βέβαια το πολιτικό σύστημα, αφού και ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζεται από την επέλαση της Ζωής Κωνσταντοπούλου με σημαία τον “αντισυστημισμό”, όμως είναι μάλλον σωστό πως κάτι τέτοιο, αφενός θα συνιστούσε ένα μικρό μεν αξιοσημείωτο δε πολιτικό γεγονός, αφετέρου θα ανακτούσαν τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μαζί είχαν κερδίσει στις εκλογές του ’23.

Αντ’ αυτού προβάλλονται δικαιολογίες. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, φερ’ ειπείν, δηλώνει ότι «για εμάς που υποστηρίζουμε το Λαϊκό Μέτωπο μια σύμπραξη μόνον με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια καρικατούρα του Λαϊκού Μετώπου». Εάν εννοεί ότι θα χρειαζόταν και το ΠΑΣΟΚ σε αυτό το μέτωπο, έχει δίκιο, όμως είναι σαφές πως ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει εντελώς διαφορετική γνώμη και δεν φαίνεται πως προτίθεται να την αλλάξει. Εάν, από την άλλη, εννοεί (όπως λένε και κάποια ακόμα στελέχη της Νε.Αρ) ότι πρέπει να ενταχθούν και η Πλεύση Ελευθερίας, και το Μερα 25, τότε μοιάζει να έλκεται από ένα μοντέλο-βαβέλ μπροστά στο οποίο θα ωχριά εκείνη η σύναξη συνιστωσών και τάσεων του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που τότε υπήρχε κάποιος που χτυπούσε καμια φορά το χέρι στο τραπέζι, τα δε ποσοστά του ήταν ανταγωνιστικά με της Ν.Δ και η ανάγκη του ρόλου υπέτασσε έως ένα βαθμό τις ασύντακτες πολυφωνίες.

Πώς ακριβώς το φαντάζονται; Να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι Φάμελλος, Χαρίτσης, Ζωή, Βαρουφάκης, ακόμα και Ανδρουλάκης; Διασκεδαστικό εκ πρώτης όψεως, καταστροφικό από την άλλη, για να είμαστε σοβαροί.

Ο Νίκος Μπίστης του απάντησε, έμμεσα, ως γνωστός “σαμποτέρ”: «Το διακύβευμα υπερβαίνει προσωπικές διαφορές, μιλάμε εξάλλου για συνεργασία και όχι ενιαίο κόμμα. Η εκκίνηση του Λαϊκού Μετώπου δεν μπορεί να περιμένει , όσο ο ελέφαντας είναι πάντα στο δωμάτιο». Και πρόσθεσε: «η πρόταση για το Λαϊκό Μέτωπο είναι δύσκολη αλλά έχει αρχή, μέση και τέλος. Και δεν υπάρχει μέχρι στιγμής άλλη. Γιατί η ηθικολογία και η άρνηση της πραγματικότητας δεν παράγουν αριστερή πολιτική». Λέγεται ότι ο έμπειρος Μπίστης ωθεί τα πράγματα στη σύγκρουση με σκοπό να ξεκαθαρίσουν αυτοί που θέλουν να προχωρήσουν, σε πρώτη φάση μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ, από εκείνους που δέκα μέρες κοσκινίζουν. Θα μοιάζει με “διάσπαση του ατόμου”, ωστόσο ίσως να είναι αναγκαία.

Η Έφη Αχτσιόγλου δείχνει να κινείται συγκλίνουσα. Όπως είπε «η συσπείρωση δυνάμεων είναι, λοιπόν, αναγκαία προϋπόθεση. Αναγκαία, αλλά όχι από μόνη της ικανή. Απαιτεί περιεχόμενο, προγραμματικές συγκλίσεις και συμφωνίες». Μάλιστα ξεκαθάρισε πως «ζητάμε από τα άλλα αριστερά προοδευτικά κόμματα να εμπλακούν σε μια τέτοια γόνιμη διαδικασία. Και εν τέλει θα πρέπει να προχωρήσουμε με αυτούς που θέλουν, μπορούν και συμφωνούν». Σαφές;

Για να τους διευκολύνει μάλλον, ο Σωκράτης Φάμελλος έβαλε στο τραπέζι 10+1 προτάσεις διαλόγου για ένα πρόγραμμα προοδευτικής διακυβέρνησης. Ως εκ τούτου υπάρχει …διδακτέα ύλη ενόψει εξετάσεων, τίποτε δεν είναι πιά στον αέρα, και όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να προσθέσουν και δικά τους κεφάλαια. Αρκεί, φυσικά, να μην πρόκειται για θεωρίες εκτός διεθνούς και εσωτερικής πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας.

Τίποτε δεν θα είναι εύκολο και οι συγκρούσεις σε μία τέτοια πορεία είναι μάλλον εξασφαλισμένες. Υπάρχουν πρόσωπα που απεχθάνονται το ένα το άλλο, υπάρχουν άλλοι που απεχθάνονται τον Τσίπρα και ξορκίζουν κάθε πιθανότητα επιστροφής του, και υπάρχει και αρνητικό φορτίο από τα παλιά.

Όμως, οι συνθήκες γεννούν ανάγκες και όποιος δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις δεύτερες καθιστά τις πρώτες ανυπέρβλητες. Και εκεί επιδρά η φύση και γεμίζει τα κενά. Ήδη το βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις κι αυτό.