Η “παιδική χαρά” της κεντροαριστεράς και η …χαρά του Μητσοτάκη

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ναι, σκέφτεται ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός (το είπε στον Alpha και τον Αντώνη Σρόϊτερ) και προετοιμάζεται γι΄αυτό, ο Νίκος Ανδρουλάκης δήλωσε (στο Delphi Forum και τον Γιάννη Πρετεντέρη) ότι “επόμενος στόχος είναι να αντιμετωπίσουμε τη Νέα Δημοκρατία ώστε να έρθουμε πρώτο κόμμα. Δεν θέλουμε να είμαστε ένα εφήμερο κόμμα, ένα κόμμα του tik-tok”, και ο Σωκράτης Φάμελλος περιέγραψε τα τέσσερα βήματα για τις συνεργασίες (πάλι στο φόρουμ των Δελφών και τη Δήμητρα Κρουστάλλη): Να ανοίξει διάλογος μεταξύ των κομμάτων, να υπάρξουν κοινές κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες, να ακολουθήσει μια συζήτηση για το κυβερνητικό πρόγραμμα και τέλος να σχηματιστεί ένα κοινό ψηφοδέλτιο.

Εάν προσθέσει κανείς και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο που μαζί με την παλιά φρουρά των “πρώην ΣΥΡΙΖΑ” έχουν στυλώσει τα πόδια και αρνούνται τη σύγκλιση με την Κουμουνδούρου, έχει μπροστά του ολόκληρο το παζλ της εγχώριας κεντροαριστεράς.

Όλα είναι πιθανά. Γιατί, φερ’ ειπείν, να μην ελπίζει ακόμα και να γίνει πρωθυπουργός η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, όταν σε όλες τις δημοσκοπήσεις το κόμμα της είναι δεύτερο και ανεβαίνει με φρενήρη ρυθμό, αφού το πιστεύει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που είναι τρίτος και απέχει πάνω από 20 μονάδες σε “κυβερνησιμότητα” από τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Γιατί να μην επιμένει στα “τέσσερα βήματα” ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αφού γνωρίζει πως μόνος του απέχει τέσσερα χιλιόμετρα από το να πιάσει διψήφιο ποσοστό στις μετρήσεις; Και γιατί να μην προτιμά την έντιμη συνταξιοδότηση στο κάστρο της ιδεολογικής καθαρότητας στην Πρέβεζα ο πρώην υπουργός Οικονομικών του Τσίπρα και να εκτίθεται σε κινδύνους πολιτικής επιμόλυνσης από εκείνους που συνυπήρξαν επί ένα χρόνο υπό τον Κασσελάκη;

Με αυτή την κεντροαριστερά, εκείνο που δεν φαίνεται πιθανό είναι αυτό το λαϊκό μέτωπο στο οποίο κάποιοι ομνύουν, ή έστω σε μία εκλογική συμμαχία με καθεστώς αυτονομίας. Όταν, μάλιστα, ερωτώνται “γιατί όχι;” όσοι αρνούνται, επικαλούνται την ανάγκη να προέλθει το αίτημα από την κοινωνία. Το γεγονός ότι η κοινωνία, δια των μετρήσεων, τοποθετείται θετικά και σε πολλές πλειοψηφικά υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας, απλώς το προσπερνούν.

Η χαρά του Μητσοτάκη…