Οι “χοροί” και οι αμήχανοι χορευτές…

Στην Ευρώπη, και στην Ελλάδα, πολλοί είδαν την εκλογή Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ ως ευκαιρία. Για τους εγχώριους ένθερμους θιασώτες -είτε χόρευαν στα τηλεοπτικά πάνελ, είτε συναγωνίζονταν στις πιό γρήγορες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- δεν ήταν ποτέ μία ευκαιρία για τη χώρα, αλλά, όπως πίστευαν, η επισφράγιση της δικής τους θεωρίας για το πρόσημο που πρέπει να λάβουν οι πολιτικές εξελίξεις (και) καθ΄ ημάς.

Έχουμε υποστηρίξει ότι ο τραμπισμός δεν κατέκλυσε τις ευρωπαϊκές χώρες εξ αφορμής της εκλογής του αμερικανού προέδρου που συγκλονίζει την υφήλιο με τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές του. Το έδαφος είχε καλλιεργηθεί με την ευθύνη του ευρωπαϊκου΄διευθυντηρίου των Βρυξελλών και τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν, τόσο κεντρικά, όσο και από κυβερνήσεις στην Ε.Ε. Δεν διόρισε, δηλαδή, ο Τραμπ τις ακροδεξιές κυβερνήσεις, δεν άναψε τη φωτιά γύρω από την οποία χορεύει εδώ και χρόνια ο λαϊκισμός και η ακροδεξιά.

Οι δασμοί που ανατρέπουν όσα γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες για το παγκόσμιο εμπόριο και τις σταθερές στην οικονομία είναι η απόδειξη πως ότι εξήγγειλε ο Ντόναλντ Τραμπ πριν εκλεγεί, ή ακόμα και στην ομιλία της ορκομωσίας του τα εννοούσε.

Εκείνοι οι “χοροί” και ο ενθουσιασμός κόπασαν και έγιναν αμηχανία, ωστόσο ένα σημαντικό τμήμα του πολιτικού μας συστήματος εξακολουθεί να βλέπει τον Τραμπ και τη δυστοπία του ως εφαλτήριο για την δική του άνοδο. Ουδείς, έως τώρα, βρήκε το θάρρος να ομολογήσει το …σφάλμα πρόβλεψης, να πει μια κουβέντα σχετικά με την βιασύνη με την οποία είδε τις πολιτικές του αμερικανού προέδρου ως αφορμή για τα περαιτέρω. Και δεν θα το κάνει.

Θα ζήσουμε αναγκαστικά με τον Τραμπ. Τώρα, ζητώντας εξαιρέσεις για τις ελιές και τη φέτα από το τσουνάμι των δασμών, ή αναζητώντας στηρίγματα στο Νετανιάχου για να εξισορροπήσουμε τον ενισχυμένο γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή μας. Για να ολοκληρώσουμε την πόντιση του καλωδίου της ηλεκτρικής διασύνδεσης με την Κύπρο, μελλοντικά και με το Ισραήλ, και για να ανιχνεύσουμε πιθανά αξιοποιήσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης από την Chevron. Από την έμφαση στην πράσινη ενέργεια (της πολιτικής Μπάϊντεν), και την κατηγορηματική απόρριψη (μόλις πριν 2-3 χρόνια) της πολιτικής των εξορύξεων, κάνουμε στροφή 180 μοιρών ακολουθώντας το “drill, baby, drill” του αμερικανού προέδρου. Κι από τη “σωστή πλευρά της ιστορίας” για την Ουκρανία, μετέωροι ανάμεσα στο παιχνίδι του κυνισμού μεταξύ Τραμπ και Πούτιν.

Δεν είναι, φυσικά, αυτή η στροφή που τρομάζει. Εκ των πραγμάτων, σε ένα ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο, οι πολιτικές αλλάζουν. Εκείνο που τρομάζει, για την Ε.Ε, πρωτίστως, και για την Ελλάδα, στη συνέχεια, είναι πως λείπουν οι στρατηγικές και η γεωπολιτική γίνεται πεδίο τακτικισμών που διαδέχονται αντιφατικά ο ένας τον άλλον ανάλογα με την κατεύθυνση που δίνουν οι άλλοι.

Κι αυτό, δυστυχώς, δεν αποτελεί δείγμα διακρατικής οντότητας (ΕΕ), ή χώρας, που θέλουν να εμφανίζονται ως ισχυρές.