“Με εμένα στην πρώτη γραμμή”…

Το μήνυμα Μητσοτάκη (στην Κ.Ο της Ν.Δ) “εκλογές το 2027, με εμένα στην πρώτη γραμμή”, προφανώς δεν έχει ιδιαίτερη αξία ως προς το το πρώτο συνθετικό του. Αφενός, το έχει επαναλάβει τόσες φορές που το έχουμε εμπεδώσει, αφετέρου εάν συντρέξουν λόγοι, αιφνίδιοι ή σκοπιμότητας, ούτε μπορεί να τους προβλέψει, ούτε θα μας τους έλεγε.

Επειδή, όμως, ο πρωθυπουργός απευθυνόταν στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ, αξία έχει το δεύτερο συνθετικό: “με εμένα στην πρώτη γραμμή”. Γιατί, όμως, αισθάνθηκε την ανάγκη να δηλώσει κάτι που πολιτικά θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο; Ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι στην πρώτη γραμμή εκτός από τον πρόεδρο του κόμματος που κέρδισε με “σαραντάρια” δύο εκλογικές αναμετρήσεις και έγινε δύο φορές πρωθυπουργός;

Προφανώς έκρινε πως δεν είναι περιττό. Και δεν είναι επειδή οι δημοσκοπήσεις οδηγούν αρκετούς από τους βουλευτές που τον χειροκρότησαν σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Κάτι, επιπλέον, οι αρχηγικές εμφανίσεις του Νίκου Δένδια, κάτι η προσπάθεια προβολής ισχύος (για τους ενστόλους) από Βασίλη Κικίλια και Άδωνη Γεωργιάδη, κάτι η ηχηρή αναβάθμιση του Κωστή Χατζηδάκη και η “προαγωγή” του Κυριάκου Πιερρακάκη, έχουν φουντώσει τα σενάρια ότι θα μπορούσε να συμβεί μία αλλαγή (καπετάνιου) εν πλω.

Εκ πρώτης όψεως, ανοησίες, αλλά μπροστά στις φιλοδοξίες αρκετών ακόμα και οι ανοησίες μπορούν να μεταβληθούν σε σεναριολογία ή και παράλληλη πραγματικότητα. Είναι, δε, και εκείνο το ιστορικό παράδειγμα του Κώστα Σημίτη που μπορεί να ήταν ωσεί παρών στην εκλογική μάχη του 2004, ωστόσο στο εκλογικό “ταμείο” έφτασε ο Γιώργος Παπανδρέου.

Η διαφορά, όμως, είναι ότι ο Μητσοτάκης το εννοεί. Και το εννοεί επειδή το δέλεαρ μιας τρίτης αδιάλλειπτης πρωθυπουργικής θητείας είναι μεγάλο και εγγράφει υστεροφημία.

Οι δημοσκοπήσεις έχουν προς το παρόν αντίθετη άποψη. Με “Εκτίμηση Ψήφου” κοντά στο 28% (εφόσον επιβεβαιωθούν οι αναγωγές), σε όλες τις τελευταίες μετρήσεις, η τρίτη θητεία δεν είναι μία εύκολη διαδρομή Κυψέλη- Παγκράτι την Κυριακή το απόγευμα.

Στο Μέγαρο Μαξίμου πιστεύουν ότι με το επιτακτικό δίλημμα περί “χάους” και ακυβερνησίας, στην δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, η αυτοδυναμία θα καταστεί εφικτή.Σε αντίθετη περίπτωση; Στα δεξιά ίσως υπάρχει η Λατινοπούλου με μερικούς βουλευτές, το άθροισμα, όμως, μάλλον δεν θα αρκεί. Στα αριστερά θα είναι το ΠΑΣΟΚ που όμως έχει απορρίψει μετά βδελυγμίας τα περί συγκυβέρνησης. Ακριβέστερα, το έχει απορρίψει ο Νίκος Ανδρουλάκης και κάποια ακόμα στελέχη- όχι όλοι. Αναγκαία η επισήμανση. Ως εκ τούτου, το “με εμένα στην πρώτη γραμμή της μάχης” θα μπορούσε να συνιστά και ένα μήνυμα που δεν αφορά μόνο τους γαλάζιους βουλευτές και τους φιλόδοξους διεκδικητές της επόμενης μέρας.

Η αυτοδυναμία, λοιπόν, είναι η μεγάλη “ζαριά” του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εάν την επιτύχει (και θα κάνει ότι είναι δυνατό γι αυτό) θα τον γράψει η ιστορία. Εάν όχι, θα αναζητήσει κάθε πιθανό εταίρο, φανερό ή αφανή σήμερα. Το σύννεφο της ακυβερνησίας θα πέφτει βαρύ και το ραντεβού στις Βρυξέλλες την 1η Ιουλίου του 2027 (ελληνική προεδρία της ΕΕ) θα αξιοποιηθεί αναλόγως.

Αλλά και πάλι οι δημοσκοπήσεις θα δράσουν καταλυτικά σε ένα χρόνο από τώρα. Κι εκεί, το μήνυμα “με εμένα στην πρώτη γραμμή της μάχης”, ίσως χρειαστεί να επαναδιατυπωθεί.