“Ποιός μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη;”- Αναζητώντας απάντηση…

Η ερώτηση αποτυπώνεται έμμεσα (μέσω της γνωστής “καταλληλότητας για πρωθυπουργός”) στις δημοσκοπήσεις και διατρέχει τη δημόσια σφαίρα, από την πολιτική αντιπαράθεση μέχρι τις συζητήσεις στα καφενεία. “Ποιός μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη;”.

Η απάντηση μπορεί να τρομάξει αρκετούς στην αντιπολίτευση. Σε κάποιες μετρήσεις εμφανίζεται να τον νικά ο “Κανένας”. Ουσιαστικά, ωστόσο, η απάντηση (μέχρις ώρας) είναι… κανένας.

Εφόσον ο Κυριάκος Μητσοτάκης φτάσει μέχρι τις εκλογές, ακόμα και με τη Ν.Δ να υφίσταται πολύ μεγάλη πολιτική πίεση και το 41% των εκλογών του ’23, ακόμα και το 28,3% των ευρωεκλογών, να έχει αποκτήσει βάση στο 20-22% των δημοσκοπήσεων, ουδείς εκ των αρχηγών των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να μπορεί να τον κερδίσει στις κάλπες. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα για το Νίκο Ανδρουλάκη, τον Σωκράτη Φάμελλο και όλους τους άλλους. Τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας περιφέρουν το ιστορικό κυβερνητικό παρελθόν τους- πέραν τούτου ουδέν.

Κι αν κάποιοι απ΄ αυτούς δεν έχουν εκτεθεί έως τώρα σε μανιχαϊστικές πολιτικές προσεγγίσεις, στις οποίες το “καλό” τελικά νικάει το “κακό”, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το έχει πει πλειστάκις και συνεχίζει να το διακηρύσσει στεντορείως. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θεωρητικά, πρέπει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να υπερδιπλασιάσει τα ποσοστά του και η Ν.Δ να μείνει ακλόνητη στη σημερινή χαμηλή δημοσκοπική της βάση.

Βεβαίως, το μάλλον βέβαιο σήμερα της εκλογικής επικράτησης της Ν.Δ δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση αυτοδυναμία, ίσως και να μην σημαίνει, υπό προϋποθέσεις, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα εισέλθει για τρίτη φορά τροπαιούχος στο Μέγαρο Μαξίμου. Αυτός είναι ο στόχος, αυτό είναι το μεταπολιτευτικό ρεκόρ που επιδιώκει, όμως δεν είναι δεδομένο. Θα οδηγηθούμε, ως φαίνεται, σε δεύτερες -ποιός ξέρει, μπορεί και τρίτες- κάλπες και θα αναζητά εταίρους. Προ των κινδύνων πολιτικής αστάθειας που θα ανασυρθούν, είναι πιθανό να υποκύψουν κάποια μικρά κόμματα, εφόσον έχουν εισέλθει στη Βουλή. Αυτό, άλλωστε, είναιτο μη ομολογούμενο (ακόμα) σχέδιο.

Εκείνο, όμως, που είναι μάλλον δεδομένο αφορά το γεγονός ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης, που έχει αναγάγει σε στρατηγική μονοδρόμου τη νίκη στις επόμενες εκλογές, αυτόνομα, δεν εμφανίζεται στις έρευνες να διαθέτει αρκετά καύσιμα για να φτάσει και να τερματίσει πρώτος στις κάλπες.

Έτσι θα συνεχίσουμε, η κυβέρνησή θα μαραζώνει, η Ν.Δ στις δημοσκοπήσεις θα ταλαιπωρείται μεταξύ σφύρας και άκμονος, η κοινωνική αντιπολίτευση θα την αποδομεί, κάθε λάθος θα μετράει διπλά και τριπλά. Όμως το εύρημα “Κανένας” των μετρήσεων δεν είναι ούτε κόμμα, ούτε αρχηγός κόμματος, και ως εκ τούτου στο τέλος θα αναμετρηθούν, εκτός από προγράμματα και πολιτικά υποκείμενα, και τα ίδια τα πρόσωπα. Η δε πολυδιάσπαση στον χώρο της αντιπολίτευσης ευνοεί αφενός τους φέροντες αντισυστημικό μανδύα (κυρίως τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Κυριάκο Βελόπουλο), εν τέλει, όμως, επιτρέπει στον πρωθυπουργό να ελπίζει πως έστω και την ύστατη στιγμή θα μπει στην τελική ευθεία αφήνοντας πίσω του όλους τους άλλους.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινδυνεύει –εάν πράγματι υπάρχει τέτοιος κίνδυνος– από το ίδιο του το κόμμα και το αδιαμφισβήτητο ένστικτο πολιτικής επιβίωσης που έχει δείξει να διαθέτει. Ποιός, όμως, μπορεί να είναι βέβαιος ότι οποιοσδήποτε από τους γνωστούς “δελφίνους” μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα; Κι ακόμα περισσότερο, ποιός μπορεί να κινητοποιήσει εσωτερικές δυνάμεις που να δράσουν με τον κατάλληλο τρόπο και την κατάλληλη στιγμή, χωρίς, μάλιστα, να βρουν ικανή εσωτερική αντίδραση. Σενάρια…

Οι δηλώσεις κορυφαίων υπουργών, των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων της Ν.Δ, και αρκετών βουλευτών σχετικά με την ανάγκη επέκτασης των αυξήσεων που δόθηκαν στις Ένοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας επιβεβαιώνουν ότι αυτή η εσωτερική αντίδραση αφορά περισσότερο στα εκλογικά ακροατήρια ενός εκάστου και στην προσπάθεια πολιτικής τους επιβίωσης στις επόμενες εκλογές. Τυχόν μεγάλη μείωση του ποσοστού της Ν.Δ θα προκαλέσει μεγάλες απώλειες εδρών, άλλωστε…

Είναι επίσης ακριβές ότι στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος υπάρχουν αρκετοί που φοβούνται ότι η δημοσκοπική πτώση μπορεί να επιφυλάσσει αρνητικές εκπλήξεις στις κάλπες. Κάποιοι επισημαίνουν κίνδυνο επανάληψης ακόμα και του φαινομένου της πρώτης κάλπης του 2012, αν και επισήμως το Μέγαρο Μαξίμου θεωρεί βέβαιη την ανάταξη και την επίτευξη αυτοδυναμίας σε μία δεύτερη εκλογική αναμέτρηση το 2027.

Μία άλλη πιθανότητα θα ήταν η συγκρότηση ενός πραγματικού αντίπαλου μετώπου. Αλλά ενός μετώπου με συνοχή, ουσιαστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, και ένα πρόσωπο που να εμπνέει. Κατά προτίμηση καινούριο, διότι ένα παλιό δίπολο (ο νοών νοείτο), όσο εύκολα μπορεί να συσπειρώσει, άλλο τόσο μπορεί να αντι-συσπειρώσει.

Η σημερινή φωτογραφία δεν έχει ούτε τέτοιο πρόσωπο, ούτε κανένα απ΄ αυτά που στριμώχνονται στο κάδρο μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτική. Θα δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα έως το τέλος -και ποτέ μην λες ποτέ…-, ωστόσο ας μετρήσει καθένας το μπόϊ του.