Το δέλεαρ μιας τρίτης θητείας φέρνει σενάρια συνεργασίας- Εύκολο; Καθόλου…

Διψήφιο προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις; Αναμφίβολα. Έλλειψη πολιτικού αντιπάλου με σαφή πρόταση εναλλακτικής προγραμματικής διακυβέρνησης; Δίχως άλλο. Σε πρώτη ανάγνωση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανταγωνίζεται με τον “Κανένα” στις μετρήσεις και η κεντροαριστερά σπαράσσεται με ένθεν κακείθεν κατηγορίες περί τοξικότητας, μετά την πρόταση Φάμελλου σε Ανδρουλάκη για κοινή εκλογική κάθοδο και μάλλον “κατασκευασμένη” αφορμή τις αιχμές Παππά.

Η κυβέρνηση δηλώνει πως έλαβε το ηχηρό μήνυμα των συλλαλητηρίων για τα Τέμπη και το μετέφρασε ως ανάγκη να προχωρήσει “πιό γρήγορα και πιό αποτελεσματικά” και βάζει στην ατζέντα την αύξηση στον κατώτατο μισθό, τις αυξήσεις στους ενστόλους και την “ψήφο εμπιστοσύνης” της Chevron. Παράλληλα, μία δήλωση του κεντρικού τραπεζίτη Γ. Στουρνάρα φάνηκε να αφήνει χαραμάδες για επιστροφή του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο, και ίσως αυτή να είναι η μεγάλη εξαγγελία στην τελική ευθεία προς τις επόμενες εκλογές.

Από την άλλη η δημοσκοπική άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας στη 2η θέση αξιοποιείται από κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές για την καλλιέργεια του διλήμματος “Μητσοτάκης ή χάος”, όπου το δεύτερο συνθετικό προσωποποιείται στη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Το πολιτικό κλίμα είναι αναμφίβολα βαρύ για τον πρωθυπουργό, ωστόσο αυτό που αναδεικνύει η κυβερνητική πλευρά είναι πως δεν υπάρχει αντίπαλος. Αυτή είναι, όμως, η επιδερμίδα των πολιτικών εξελίξεων, διότι στο βάθος υπάρχει βρασμός.

Στην υπόθεση των Τεμπών, ο χειρισμός σχετικά με την παράκαμψη της προανακριτικής και την παραπομπή Τριαντόπουλου στο Δικαστικό Συμβούλιο, πέραν του κινδύνου να προκύψει θέμα ακυρότητας, άρα κοινοβουλευτικό φιάσκο, δεν φαίνεται να ικανοποιεί το περί δικαίου αίσθημα.

Ο δε ανασχηματισμός απέβη όχι μόνο άκαρπος αλλά και επικοινωνιακά και πολιτικά προβληματικός. Τα “καμπανάκια” από τις ήττες στην ΕΙΝΑΠ (Παγώνη), και τα επιμελητήρια (Μπρατάκος), ήχησαν δυνατά.

Ακόμα, ωστόσο, και με αυτή την πολιτική υπεροπλία, έστω στην πιό δύσκολη στιγμή της κυβέρνησης μετά από έξι χρόνια διακυβέρνησης και χωρίς εύρωστο πολιτικό αντίπαλο, ο κοινωνικός βρασμός μεταφέρεται και στο εσωτερικό της Ν.Δ. Οι βουλευτές, ενίοτε, πιάνουν καλύτερα τα μηνύματα της κοινωνίας από τον ηγετικό κυβερνητικό ιδρυματισμό.

Οι 11 βουλευτές, για παράδειγμα, που απηύθυναν ερώτηση σε 8 υπουργούς σχετικά με το υποδόριο, όπως περιγράφουν, τουρκικό real estate στη Θράκη, δεν εκκινούν μόνο από το πραγματικό τους ενδιαφέρον για την περιοχή. Το είπε καθαρά ο καραμανλικός Ευριπίδης Στυλιανίδης (που δεν αξιοποιήθηκε και σε αυτόν τον ανασχηματισμό): Έπονται κι άλλες επερωτήσεις της «ομάδας των 11» και αμφισβήτησε ότι υπάρχει ενότητα στη ΝΔ, με «διαγραμμένο πρώην πρωθυπουργό» (τον Αντ. Σαμαρά) και με επιλογές που, όπως είπε, απομακρύνουν τη ΝΔ από τον αξιόπιστο κώδικα.

Ακόμα και ο Δημήτρης Μαρκόπουλος που δεν χαρακτηρίζεται από προθέσεις “αντάρτικου” (παρότι συνομιλεί με τον Σαμαρά) τόνισε ότι «έχουμε απομακρυνθεί από κάποιες αρχές και αξίες. Κρούω των κώδωνα του κινδύνου, ανησυχώ».

Σε όλα αυτά, προσθέστε την εκδήλωση στο Πεντάγωνο (“Κιβωτός Μνήμης”), όπου ο Νίκος Δένδιας συγκέντρωσε τους δύο πρώην πρωθυπουργούς – Καραμανλή και τον… διαγραφέντα-, έναν πρώην ΠτΔ (Παυλόπουλος), περίπου 75 βουλευτές της Ν.Δ, μεταξύ των οποίων και κάποιοι υπουργοί, και την επιχειρηματική ελίτ της χώρας. Ο υπουργός Άμυνας, μάλιστα, ανακοίνωσε τις αυξήσεις στους ενστόλους, χωρίς πρωθυπουργική “ομπρέλα” (όπως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις) και ο κ. Μητσοτάκης αρκέστηκε σε δήλωση από το Παρίσι. Οι γνωρίζοντες τα εσωτερικά της Ν.Δ κάνουν λόγο και για σύμπραξη του υπουργού Άμυνας με τον αναβαθμισθέντα υπουργό Εθνικής Οικονομίας Κυριάκο Πιερρακάκη. Ήδη “τρέχουν” σενάρια για την μετά Μητσοτάκη εποχή, αναμφίβολα πρόωρα ή και αίολα (οι συνθήκες αλλάζουν ταχύτατα), όμως κι αυτό αποτελεί ένδειξη των θερμοκρασιών …κοχλασμού.

Συμπέρασμα: η Κ.Ο της Ν.Δ και “εξωγενείς” παράγοντες μπορεί να αποδειχτούν θρυαλλίδα εξελίξεων στην πορεία προς τις εκλογές, ανάλογα με το κοινωνικό κλίμα και τις δημοσκοπήσεις. Και στο Μέγαρο Μαξίμου το γνωρίζουν καλά…

Αίφνης, …Λαζαρίδης

Επιπλέον, ήρθαν οι δηλώσεις του νέου κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Μακάριου Λαζαρίδη με μία αχνή αλλά σημαντική πρόταση-πρόσκληση για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές, εφόσον (κάτι που δημοσκοπικά προεξοφλείται ως βέβαιο) δεν προκύψει αυτοδυναμία. Ο βουλευτής Καβάλας δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο, δεδομένου ότι βρίσκεται κοντά στο πρωθυπουργό εδώ και πολλά χρόνια και, παρότι θύμωσε επειδή δεν του δόθηκε χαρτοφυλάκιο στον ανασχηματισμό, πήρε τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και, όλως τυχαίως, μία από τις πρώτες εμφανίσεις του συνοδεύτηκαν με πολιτική επίθεση κατά της… Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Κάπου οδηγούν όλες αυτές οι ψηφίδες.

Στην κυβέρνηση γνωρίζουν πως όσο καλά κι αν εξελιχθούν τα πράγματα, η αυτοδυναμία στις πρώτες κάλπες της άνοιξης του ’27 (ή και νωρίτερα;) είναι άπιαστο όνειρο. Άρα θα απαιτηθεί και δεύτερη εκλογική αναμέτρηση με ακόμα πιό ενισχυμένο το δίλημμα περί πολιτικής σταθερότητας, έτι δε περαιτέρω αφού από την 1η Ιουλίου του ’27 η χώρα αναλαμβάνει την ευρωπαϊκή προεδρία. Το “ποιός πρωθυπουργός μπορεί να εγγυηθεί την σταθερότητα και τη διεθνή εκπροσώπηση σε ταραγμένους καιρούς”, θα είναι το κρίσιμο ζήτημα που θα θέσει η Ν.Δ.

Σενάρια επί σεναρίων

Εκεί παρεισφρέουν τα σενάρια:

-Ίσως, ακόμα και στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, απαιτηθεί σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας, για να μην κυλήσει η χώρα σε τρίτες κάλπες και αγγίξουμε το ρεκόρ της Βουλγαρίας, εκτός από την αγοραστική δύναμη και το επίπεδο ζωής, και στην αστάθεια. Η γειτονική χώρα έκανε επτά εκλογικές αναμετρήσεις σε τέσσερα χρόνια!

-Κυβέρνηση συνεργασίας προς τα δεξιά, ακόμα κι αν ορισμένοι την επιθυμούν και καλοβλέπουν την σύμπραξη με την Αφροδίτη Λατινοπούλου, δεν βγαίνει. Αφενός γιατί κανείς δεν μπορεί να βασιστεί στην είσοδο της ευρισκόμενης σε δημοσκοπική πτώση Φωνής Λογικής, αφετέρου διότι πιθανώς δεν θα αρκούσε συνεργασία με ένα μόνο κόμμα τέτοιου μεγέθους.

-Μένει, ως εκ τούτου, μόνο το ΠΑΣΟΚ που ακόμα κι βρεθεί στην τρίτη θέση (πίσω από την Πλεύση Ελευθερίας) μάλλον θα εκλέξει αρκετούς βουλευτές που μπορούν να συμπράξουν για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Το ΠΑΣΟΚ απορρίπτει διαρρήδην ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Δεν είναι μόνο οι μνήμες της συνεργασίας με τον Αντώνη Σαμαρά, είναι ότι μία τέτοια επιλογή του Νίκου Ανδρουλάκη πιθανότατα θα διασπάσει το κόμμα.

Ο Μακάριος Λαζαρίδης, ωστόσο, δεν αποφάσισε να κάνει του κεφαλιού του και να διακινήσει την πρότασή του προς το ΠΑΣΟΚ. Κάτι έμαθε, κάτι του είπαν. Μπορεί να λειτουργεί, έστω πρόωρα, ως “λαγός”.

Σε κάθε περίπτωση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει ισχυρός, ακόμα και στην χειρότερη πολιτική του στιγμή μετά το 2019, και έχει μπροστά του ένα ρεκόρ που θέλει να κατακτήσει- και λογικά. Την τρίτη συναπτή και αδιάλλειπτη πρωθυπουργική θητεία. Μεγάλο το δέλεαρ, καθώς ουδείς το έχει κατακτήσει μετά την μεταπολίτευση. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε το “διάλειμμα” του ’89 και της διακυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Κανείς άλλος…