Κλειστές πράσινες πόρτες…

Γιατί επιμένει ο Φάμελλος να προτείνει στον Ανδρουλάκη προοδευτικό μέτωπο, και μάλιστα με σύμπραξη-ομπρέλα των κομμάτων της κεντροαριστεράς και ενιαίο ψηφοδέλτιο στις επόμενες εκλογές, όταν “τρώει πόρτα” από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ;

Οι πόρτες, δε, “μανταλώθηκαν”, πλέον, μετά το επεισόδιο με τις δηλώσεις του Νίκου Παππά για το “δεξί πέτο” του Νίκου Ανδρουλάκη και την καθ’ υπόδειξη του τελευταίου ανακοίνωση με την οποία το ΠΑΣΟΚ ζητάει την… διαγραφή( !) του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ.

Ως προς το ερώτημα της εισαγωγής, μάλλον είναι απλά τα πράγματα. Πρώτον, επειδή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει πως με το 7% στις δημοσκοπήσεις το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει είναι ένα μικρό διψήφιο ποσοστό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, όπως τον γνωρίσαμε, έχει τελειώσει. Δεύτερον, διότι όταν επιμένει σε ένα -σε κάποιο βαθμό λογικό- σχέδιο, εκθέτει τον Ανδρουλάκη σε διόλου φιλικές απαντήσεις (“δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά”, είπε στο Open), τον ωθεί ακόμα περισσότερο στο δόγμα “αυτονομία μέχρι τέλους”, και εφόσον διατηρηθεί το ισχνό δημοσκοπικό αποτύπωμα του ΠΑΣΟΚ τους επόμενους μήνες, τόσο πιό δύσκολα εξηγήσιμη θα είναι η στρατηγική νίκης της Ν.Δ στις επόμενες εκλογές.

Από την άλλη, για τον Ανδρουλάκη η αυτονομία είναι μονόδρομος. Το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε από το… πουθενά και είναι -έστω και με “δάνειο”- αξιωματική αντιπολίτευση, δυνητικά, δηλαδή, αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη και, με βάση το παλαιότερο πλαίσιο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, υποψήφιος πρωθυπουργός. Μπορεί να τον νικήσει; Λογικά, οι πιθανότητες είναι σε βάρος του.

Όμως γνωρίζει πως εάν αποφάσιζε να ξεκινήσουν τα πήγαινε-έλα απεσταλμένων σε Κουμουνδούρου και Χαριλάου Τρικούπη, ένα σημαντικό μέρος των στελεχών του, πιθανώς και της εκλογικής του βάσης, θα ξεσήκωναν θύελλα.

Η πολιτική μενταλιτέ του, άλλωστε, τον καθορίζει: καλύτερα να είσαι αρχηγός ενός μεσαίου κόμματος που το ελέγχεις, παρά εταίρος σε κάτι μεγαλύτερο, με απρόβλεπτους όμως μετόχους που σε μία …αύξηση μετοχικού κεφαλαίου μπορεί να το χάσεις.

Είναι αλήθεια, επίσης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και ο πιό αξιόπιστος συνομιλητής. Διότι μπορεί να συμφωνήσεις κάτι με τον Φάμελλο και την επόμενη μέρα ο Πολάκης να πει ή να πράξει κάτι εντελώς διαφορετικό. Άσε που υπάρχει κι αυτή η παράμετρος Τσίπρας που μπορεί να αποβεί ανεξέλεγκτη μεταβλητή.

Εξηγείται, λοιπόν, η αντίδραση Ανδρουλάκη και, ως εκ τούτου, δεν πρέπει να παρεξηγείται. Τους επόμενους μήνες θα γνωρίζουμε από τις δημοσκοπήσεις εάν το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ξεκολλήσει από το ποσοστό των ευρωεκλογών, οπότε το αφήγημα νίκης στις εκλογές, είτε θα αποκτήσει κάποια υπόσταση, είτε θα καταλήξει πολιτικό ανέκδοτο. Θα εξαρτηθεί, παράλληλα, και από το εάν η κυβέρνηση μπορέσει να αντιστρέψει κάπως το κλίμα.

Με αυτή την κεντροαριστερά, πάντως, ένα είναι βέβαιο. Και να αποφασίσει μια μέρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι κουράστηκε ή βαρέθηκε και θέλει να χάσει, πρέπει να βρεθεί κάποιος να τον νικήσει. Και κάποιο τέτοιο πρόσωπο δεν φαίνεται στον ορίζοντα.