Βατερλώ για την Ε.Ε η Τουρκία του Ερντογάν- Τι οφείλει να πράξει η Ελλάδα
- Opinions
Η Συντακτική ομάδα του Libre
Σε τι μεταλλάσσεται πλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν χρειάζεται η αφορμή που δίνει το διολισθαίνων σε δικτατορία καθεστώς του Ταγίπ Ερντογάν για να απαντήσουμε στο ερώτημα. Υπάρχει πλήθος ενδείξεων στο πρόσφατο παρελθόν, ωστόσο όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Τουρκία συνιστούν την επικύρωση των φόβων μας, ότι το μικρόνοο διευθυντήριο γραφειοκρατών που διοικούν από τις Βρυξέλλες τις τύχες της άλλοτε κραταιάς διακρατικής οντότητας που βασίστηκε στην ενοποιητική ιδέα και πρωτοβουλία του Ζαν Μονέ δεν είναι πιά τίποτε περισσότερο από ένα “ησυχαστήριο” φοβικών ισορροπιών και σκοπιμοτήτων.
Μόλις πρόσφατα ήταν ο αποκλεισμός του Καλίν Τζορτζέσκου από τις ρουμανικές εκλογές. Ελάχιστα ειπώθηκαν, καθώς ελάχιστοι ενδιαφέρθηκαν δεδομένου ότι επρόκειτο για έναν φιλορώσο ακροδεξιών πεποιθήσεων. Όμως, ο αναίτιος αποκλεισμός του (επειδή, όπως ελέχθη από το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας, δεν ήταν …πλήρης ο φάκελος της υποψηφιότητάς του) από τις εκλογές, ουδόλως συγκίνησε την ηγεσία της Ε.Ε. Φυσικά, σε μία ήπειρο που η ακροδεξιά κυβερνά ή συγκυβερνά σε αρκετές χώρες, η ακροδεξιά πολιτική καταγωγή του δεν θα μπορούσε να αποτελεί λόγο για καταπάτηση των πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Υπό την έννοια αυτή, εφόσον κάτι τέτοιο συμβαίνει σε μία χώρα που ανήκει στην Ε.Ε, γιατί να αναμένουμε σοβαρή αντίδραση της ευρωπαϊκής ηγεσίας για το “υπόδειγμα Ερντογάν”; Την απάντηση έδωσαν, άλλωστε, η Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν και ο Αντόνιο Κόστα που προσκάλεσαν την Τουρκία σε μίνι διάσκεψη για την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, παρότι μόλις είχε συλληφθεί στην Κωνσταντινούπολη ο Εκρέμ Ιμάμογλου.
Ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος θύμισε (μιλώντας στον Realfm) ότι από την ίδρυση του τουρκικού κράτους του Κεμάλ, το 1923, μέχρι τις μέρες μας, η Τουρκία κυβερνάται από κανονικές (…) ή κεκαλυμμένες δικτατορίες. Ακόμα κι έτσι, όμως, η σιωπή των ευρωπαϊκών πρωτευουσών έναντι της βάναυσης καταπάτησης στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, με τη σύλληψη, την προφυλάκιση και, τελικά, τον εξοβελισμό του βασικού πολιτικού αντιπάλου του Τούρκου προέδρου, δείχνει ότι η σημερινή Ε.Ε πόρρω απέχει από τις αξίες και τον θεσμικό πυρήνα της ιδρυτικής πράξης της.
Μία Ευρώπη που μεμψιμοιρεί επειδή οι ΗΠΑ άρουν πιθανώς τις εγγυήσεις προστασίας (ασφαλείας) της από τον “ρωσικό κίνδυνο”, που αδιαφορεί για τις βαθιές κοινωνικές ανισότητες που έχουν προκαλέσει οι πολιτικές της, που έχει μετατραπεί σε περιχαρακωμένο θύλακα λαίμαργων γραφειοκρατών, που παζαρεύει τους θεσμούς της, άλλοτε για φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο, κι άλλοτε για την εύνοια αναθεωρητών που “παίζουν” πόλεμο.
Η Τουρκία μετετρέπεται σε ένα ακόμα βατερλώ της ευρωπαϊκής ιδέας. Αναμφίβολα όχι το πρώτο -έχουν προηγηθεί πολλά- και πιθανότατα ούτε το τελευταίο. Όμως, η γεωπολιτική της αναπηρία που αποκαλύφθηκε μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και την υλοποίηση του αλλοπρόσαλλου δόγματος διάλυσης κάθε γεωπολιτικής και οικονομικής σταθεράς στον πλανήτη, μετατρέπεται σε μία θεσμική αναπηρία και στην απουσία λόγων ύπαρξης. Τουλάχιστον όχι για τους λαούς της.
Από την οικονομική κρίση και εντεύθεν αυτή η ένδεια γίνεται ολοένα και εντονότερη. Μαζί και η κατάλυση κάθε δεσμού μεταξύ των κρατών που την απαρτίζουν. Το προσφυγικό ήταν (και είναι) ένα ακόμα δείγμα, μαζί με την ανοχή της στις πραγματικές αιτίες του, και τώρα το δυστοπικό όραμα της ευρωπαϊκής κοινής άμυνας έρχεται να θρυμματίσει κάθε ελπίδα.
Διότι αυτό το όραμα είναι που την οδηγεί σε νέα φαραωνικά σφάλματα. Αποφεύγει να δει την κοινωνική της διάλυση και στρέφεται σε έναν αμυντικό ιδρυματισμό που προοπτικά θα βαθύνει ακόμα περισσότερο τα χάσματα στις κοινωνίες.
Θα ξοδέψει τεράστια κονδύλια (800 δισ.), όχι για να αποκαταστήσει τις ανισότητες που αγριεύουν τα πλήθη και διογκώνουν την ακροδεξιά και την απο-δημοκρατικοποίησή της, αλλά για να προστατεύσει την επίφαση της γεωπολιτικής της υπόστασης. Η οποία, όμως, συρρικνώνεται όσο υποκλίνεται στον αναθεωρητισμό κάθε Τραμπ και Ερντογάν για να αντιμετωπίσει τον αναθεωρητισμό του Πούτιν.
Ο Ιμάμογλου είναι μόνο η αφορμή για να αποδειχτεί ξανά μικρή και φοβική η Ευρώπη. Αντί να εξοβελίσει την Τουρκία από κάθε δυνητικό σχεδιασμό περί κοινής άμυνας ή εταιρικής σχέσης, τον ανέχεται, τον θωπεύει και του παραδίδει τα κλειδιά της ευνοϊκής γι΄ αυτή γεωπολιτικής συγκυρίας για να ξεκλειδώσει και το τελευταίο συρτάρι της μετατροπής της χώρας αυτής σε μία δικτατορία.
Ως προς την Ελλάδα, αυτονόητα ορθή η απόφαση περί αναβολής της σύγκλισης του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας με την Τουρκία. Φοβική, ωστόσο, η επιχειρηματολογία του κυβερνητικού εκπροσώπου: “Υπό αυτές τις συνθήκες καθίσταται δυσχερές όπως αντιλαμβάνεστε να οργανωθεί άμεσα στην Άγκυρα το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.”
Δεν είναι απλά “δυσχερές”. Θα ήταν ανεπίτρεπτο ένας Έλληνας-Ευρωπαίος πρωθυπουργός να νομιμοποιήσει δια της παρουσίας του στην Άγκυρα -ή οπουδήποτε αλλού- συμπεριφορές δικτατορίας.
Αποτελεί, ωστόσο, και ένα μάθημα από το πρόσφατο παρελθόν, όταν το ίδιο διευθυντήριο των Βρυξελλών περιοριζόταν σε παραινέσεις και ευχολόγια μετά τις απειλές και τις παραβιάσεις της εδαφικής μας κυριαρχίας, όταν αρνούνταν να επιβάλλει κυρώσεις στην Τουρκία, όταν συνεχίζει να κόπτεται για το Λουγκάνσκ και την Κριμαία, ενώ η Τουρκία κατέχει τμήμα ευρωπαϊκού κράτους.
Η Ελλάδα οφείλει να δείξει ότι είναι σοβαρή και ισχυρή χώρα. Χωρίς να αποστεί από την ψύχραιμη στάση της διατήρησης επικοινωνίας με οιονδήποτε, πολύ περισσότερο με έναν αναθεωρητή γείτονα, πρέπει να καταστήσει σαφές ότι το καθεστώς Ερντογάν (και όχι η Τουρκία ως λαός…) δεν μπορεί υπό αυτές τις συνθήκες να γίνει κοινωνός της κοινής άμυνας της Ευρώπης. Επειδή αφενός δεν είναι (θεσμικά και αξιακά) Ευρώπη, αφετέρου διότι με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιούνται οι παραβάσεις του διεθνούς Δικαίου τις οποίες υφίσταται η χώρα μας.
Ο πρωθυπουργός οφείλει να συνεννοηθεί με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς και να σηματοδοτήσει την αλλαγή της στάσης της χώρας απέναντι σε μία Ε.Ε που μας προσβάλλει όταν φέρνει στο τραπέζι της αμυντικής συνεργασίας τον Ερντογάν και αποκλείει την Ελλάδα.
SiteDesign