Τα “μωρά” του Γιοβάνοβιτς έφεραν ξανά την ελπίδα- Τέτοια μπάλα δεν έπαιξε ποτέ η Εθνική

Στα μάτια κάθε ποδοσφαιρόφιλου η μπάλα που έπαιξε η Εθνική ομάδα στη Γλασκόβη κόντρα στην Σκωτία ήταν το απόλυτο όνειρο.Μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας κάτω από τα 23 χρόνια παρότι έχασε στο πρώτο παιχνίδι του Καραϊσκάκη βγήκε στο τερέν του Χάμπντεν Παρκ και ισοπέδωσε την αντίπαλό της. Έβαλε τρία γκολ και θα μπορούσε να είχε πετύχει πέντε απέναντι στους άναυδους Σκοτσέζους που δεν ήξεραν τι τους βρήκε. Δεν κλείστηκε ποτέ. Βγήκε να παίξει τη μπάλα της και κέρδισε παλικαρίσια. Η απόλυτη αποθέωση!

Ο Γιοβάνοβιτς κατάλαβε πολλά στο πρώτο παιχνίδι στο Φάληρο και διόρθωσε ακόμα περισσότερα. Καλύτερα να χάσεις με τους μικρούς παρά να διασυρθείς με τους μεγάλους. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο θέλει πνευμόνια και κίνητρο. Στην Γλασκόβη ο Ιβάν και τα μωρά του έφεραν ξανά την ελπίδα στην Εθνική ομάδα.

Με τον Ζαφείρη από την Σλάβια Πράγας μόλις 22 ετών δίπλα στον 18χρονο Χρήστο Μουζακίτη του Ολυμπιακού. Τον 17χρονο Κωνσταντίνο Καρέτσα της Γκενκ (γεννημένο το Νοέμβριο του 2007) μαζί με τον 23χρονο Χρήστο Τζόλη της Μπριζ. Με τον 22χρονο Γιάννη Κωνσταντέλια του ΠΑΟΚ. Με τον 26χρονο Βαγγέλη Παυλίδη που έχει κάνει την Ευρώπη να παραμιλάει στην Μπενφίκα! Με τον Βαγιαννίδη (23), τον Κουλιεράκη (21), τον Τζολάκη (22) και τους πιο… «μεγάλους», τον Μαυροπάνο (27) και τον Γιαννούλη (29).

Οι μπέμπηδες του Γιοβάνοβιτς θα πρέπει να σόκαραν τον ποδοσφαιρικό πλανήτη με την παράστασή τους. Η Ελλάδα έχει πλέον ταλέντο. Δεν είναι η ομάδα που παίζει φοβικό ποδόσφαιρο και αντιμετωπίζει τα παιχνίδια με μαζική άμυνα. Όλοι πίσω και με μια καραμπόλα να κλέψουμε το παιχνίδι.

Τούτη η φουρνιά ξέρει μπάλα. Το μαρτυρούσε ο εκνευρισμός των αντιπάλων όταν ο Καρέτσας πέρναγε τη μπάλα κάτω από τα πόδια τους και τον ξάπλωναν στο χορτάρι για να τον σταματήσουν. Το έδειχναν οι μαγικές μπαλιές του Κωνσταντέλια στην πλάτη των άτεχνων αμυντικών τους. Το γλέντι του Τζόλη κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα. Ο Ζαφείρης που τους αντιμετώπιζε σαν οδοστρωτήρας! Πάρτι…

 Στο ημίχρονο η γαλανόλευκη κέρδιζε 2-0 και με το ποδόσφαιρο που έπαιζε κανέναν δεν ενδιέφερε αν θα έχανε στο τέλος.. Τέτοια μπάλα η γαλανόλευκη είχε να παίξει από την εποχή του Δομάζου και του Παπαϊωάννου. Του Κούδα και του μεγάλου Δεληκάρη. Τόσο ταλέντο μαζεμένο θα πρέπει να ψάξει κανείς για να βρει στην Εθνική μόνο εκείνες τις εποχές του ρομαντισμού.

Πάγωσαν οι δύσμοιροι Σκοτσέζοι μ΄αυτά που έβλεπαν και οι εξέδρες άδειασαν πολύ πριν από το τελευταίο σφύριγμα. Ο κόσμος νόμιζε ότι θα συμμετείχε σε γιορτή και πήγε σε ….«κηδεία». Η ανυποψίαστη πιτσιρικαρία με τα γαλανόλευκα έκανε όργια λες και όλοι αυτοί οι μικροί μαζεύτηκαν για πρώτη φορά να κλοτσήσουν σε μια αλάνα για να περάσει η ώρα τους.

Δεν χρειάζεται να μπει κανείς σε ιδιαίτερες αναλύσεις και τεχνικές κρίσεις. Για το κάθετο ποδόσφαιρο, τα τρεξίματα, την πίεση, το πάθος των παιδιών, την συνέπειά τους στην άμυνα και στην οργάνωση του παιχνιδιού τους. Στην υπομονή τους. Το μάτι τους γυάλιζε…

Μπορεί αυτή η φουρνιά να μην δικαιωθεί με την κατάκτηση μιας διοργάνωσης, όπως εκείνη του Δέλλα, του Χαριστέα, του Ζαγοράκη και του Καραγκούνη το 2004. Όμως ένα είναι σίγουρο.

Αυτή τη μπάλα θέλουμε να βλέπουμε…